Η αγαπημένη συγγραφέας παιδικών παραμυθιών Μαρίνα Γιώτη κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες το νέο της εξαιρετικό παραμύθι “Ρεβιθοκοντούλης” από τις Εκδόσεις Διόπτρα.
Με αυτή την αφορμή μας παραχώρησε μια αποκλειστική συνέντευξη και σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Διόπτρα 3 τυχεροί αναγνώστες του Working Moms θα κερδίσουν από ένα αντίτυπο του παραμυθιού “Ρεβιθοκοντούλης” απλά συμπληρώνοντας στη φόρμα συμμετοχής το ονοματεπώνυμο τους και το email τους:
W.M. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το νέο σου παραμύθι “Ρεβιθοκοντούλης” από τη σειρά “Παραμύθια…. αλλιώς”, πες μας λίγα λόγια για το βιβλίο, τι πραγματεύεται και ποιος ήταν ο σκοπός που το έγραψες, τι ήθελες να αποκομίσουν τα παιδιά από αυτό;
Μ.Γ. O «Ρεβιθοκοντούλης» είναι το τρίτο βιβλίο της πετυχημένης σειράς «παραμύθια αλλιώς» (εκδόσεις Διόπτρα), όπου υπάρχουν δυο όψεις των κλασικών παραμυθιών, έτσι όπως τα ξέρουμε και… αλλιώς. Η σειρά βασίστηκε σε κλασικά παραμύθια που τα παιδιά γνωρίζουν καλά και τα μηνύματα που περνάνε είναι σημαντικά ακόμη και σήμερα. Η Κοκκινοσκουφίτσα μιλάει για τους ξένους και πώς να προσέχουμε τι πληροφορίες μοιραζόμαστε, η «Σταχτοπούτα» για την καλοσύνη και ο «Κοντορεβιθούλης» για την ενηλικίωση.
Γι ‘αυτό και στα «παραμύθια… αλλιώς» κρατάμε την κλασική εκδοχή του παραμυθιού με κάποιες μικρές αλλαγές για να γίνουν πιο σύγχρονα και συνεχίζουμε μετά το «ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα». Εκεί με την βοήθεια ένα δαιμόνιου ρεπόρτερ αγγίζουμε σε κάθε βιβλίο ένα άλλο θέμα, όπως ο ρατσισμός στη «Σκουφοκοκκινίτσα», την δύναμη της θέλησης στο «Δυο φορές κι έναν καιρό ήταν η Σταχτοπούτα» και τον φόβος στον «Ρεβιθοκοντούλη». Όμως αυτό που θέλουμε είναι τα παιδιά να ακονίσουν την κριτική τους σκέψη, να ερευνούν αυτά που ακούν και να κρίνουν μόνο τους αν κάτι είναι αλήθεια ή ψέματα.
Συγκεκριμένα στον Ρεβιθοκοντούλη μιλάμε για τον φόβο και πως συχνά στο μυαλό μας παίρνει… γιγάντιες διαστάσεις. Ο τρομερός γίγαντας όταν παύουμε να τον φοβόμαστε γίνεται ένα μικρό άκακο γεροντάκι. Δείχνουμε στα παιδιά ότι το αντίδοτο στον φόβο είναι η αγάπη και όταν αυτή μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται.
W.M. Πως εμπνεύστηκες να τροποποιήσεις τα παλιά κλασσικά παραμύθια; Κάτι που εμείς οι μαμάδες το βρίσκουμε ευρηματικό γιατί τα παλιά παραμύθια ήταν πραγματικά άκρως ακατάλληλα για παιδιά με πολύ σκληρά και επίφοβα μηνύματα!
Μ.Γ. Πριν αποφασίσω με ποιο παραμύθι θα καταπιαστώ διαβάζω τις σχετικές αναλύσεις. Τα κλασικά παραμύθια είναι ιστορίες που λέγανε οι ενήλικες μεταξύ τους στα χωριά δίπλα από τη φωτιά για να διασκεδάσουν και να διδάξουν τους νεότερους. Αργότερα καταγράφηκαν από τους αδερφούς Γκριμ και τον Σαρλ Περό και πέρασαν στην λαϊκή συνείδηση. Αν και τα αγαπάμε και δεν μπορούμε να τα ξεπεράσουμε είναι «σκληρά» παραμύθια και αντανακλούν έναν απαρχαιωμένο τρόπο διαπαιδαγώγησης. Όμως τα μηνύματα που περνάνε είναι σημαντικά ακόμη και σήμερα. Την κλασσική εκδοχή, τόσο στην «Σκουφοκοκκινίτσα» όσο και στον «Ρεβιθοκοντούλη» την έχω ελαφρώς αλλάξει. Δεν υπάρχει λόγος να τρώει ο Λύκος την γιαγιά ή ο Γίγαντας τα παιδιά του για να περάσεις το μήνυμα. Χωρίς να αλλάξω την ιστορία την έχω κάνει λιγότερο «ανθρωποφάγα»!
W.M. Ποια είναι η πηγή έμπνευσης σου για ότι κάνεις;
Παίρνω πολλές ιδέες από την συναναστροφή μου με την κόρη μου και άλλα παιδιά. Είναι αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Εμπνέομαι όμως και από όλα όσα ζω. Αν έχεις το μυαλό σου ανοιχτό κάθε εμπειρία, κάθε λέξη, κάθε εικόνα μπορεί δυνητικά να γίνει βιβλίο. Ρώτα όποια δασκάλα νηπιαγωγείου θέλεις και θα σου πει το ίδιο!
W.M. Εκτός από συγγραφέας είσαι και εικονογράφος, εικονογραφείς τα ίδια σου τα παραμύθια. Πως νιώθεις γι’ αυτό και πόσο σημαντικό είναι που τα λογοτεχνικά σου “παιδιά” παίρνουν σάρκα και οστά από σένα την ίδια;
Μ.Γ. Μου αρέσει πολύ η εικονογράφηση. Είναι κάτι που το έχω σπουδάσει και το αγαπώ πολύ. Αυτή η διαρκής συνομιλία στο μυαλό μου, μεταξύ του συγγραφέα και του εικονογράφου καθ’ όλη την διάρκεια που δουλεύω το βιβλίο, είναι απλά μαγική. Περνώ πολύ χρόνο να εικονογραφώ τα βιβλία μου και θέλω η εικονογράφηση για κάθε βιβλίο να είναι ξεχωριστή. Η ιδέα του βιβλίου να ρέει σε κάθε εικόνα, σε κάθε χαρακτήρα. Για παράδειγμα, ο «Ρεβιθοκοντούλης» μιλάει για τον φόβο και γι’ αυτό είναι πιο «σκοτεινό» βιβλίο ή η εικονογράφηση του «Μια καρδιά» είναι εντελώς διαφορετική από αυτή στα παραμύθια μου. Δεν χρησιμοποιώ έτοιμες λύσεις.
W.M. Γιατί μια μαμά αξίζει να αγοράσει τα παραμύθια σου και να τα διαβάσει στα παιδιά της;
Μ.Γ. Νομίζω ότι δίνουν πολύ τροφή για σκέψη και συζήτηση. Οι αντιδράσεις και τα σχόλια των παιδιών έτσι όπως μου τα στέλνουν γονείς και εκπαιδευτικοί είναι συγκλονιστικά. Πολύ συχνά ανακαλύπτουν πτυχές της ιστορίας που δεν είχα καν φανταστεί.
W.M. Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Θα διαβάσουμε πολλά ακόμα “Παραμύθια… αλλιώς”;
Μ.Γ. Έχω πολλές ιδέες και δεν έχω αποφασίσει ακόμα μια ποια θα προχωρήσω. Συνήθως τέτοια εποχή το κάνω αυτό. Η σειρά πάει τόσο καλά που θα μπορούσε να συνεχιστεί και έχω ήδη στο μυαλό μου πως. Σκέφτομαι όμως να καταπιαστώ με κάτι άλλο…
Δύο όψεις μιας ιστορίας σε ένα βιβλίο.
Η διάσημη ιστορία του Κοντορεβιθούλη, περίπου όπως την ξέρουμε, αλλά και η ιστορία…
αλλιώς, ιδωμένη από μια άλλη οπτική γωνία.
Πώς γίνεται ένας γονιός να παρατάει τα παιδιά του στο δάσος, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα; Και ο Κοντορεβιθούλης, αφού ήταν τόσο έξυπνος, δεν ήξερε ότι τα ψιχουλάκια δεν θα άντεχαν για πολύ στο δάσος; Κι αν ήταν τόσο κοντούλης, πώς μπορούσε να τον δει από ψηλά ένας τόοοσο τεράστιος Γίγαντας; Και αυτός ο Γίγαντας πάλι, τόσο κουρασμένος ήταν που τον άφησε να του κλέψει έτσι απλά τις
μπότες;
Ο δαιμόνιος ρεπόρτερ, Φάνης ο Μπούφος, είναι αποφασισμένος να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις του γνωστού παραμυθιού. Ένα βιβλίο που μιλάει για την ενηλικίωση, τη συνεργασία και πώς να αντιμετωπίζουμε τους χειρότερους μας φόβους. Ένα εργαλείο για γονείς και εκπαιδευτικούς που μαθαίνει
στα παιδιά να διαβάζουν ανάμεσα στις γραμμές και να αναπτύσσουν την κριτική τους σκέψη.
Γιατί έχει ο καιρός γυρίσματα, αλλά και δυο όψεις τα νομίσματα….
της Έφης Αργυροπούλου
Journalist and blogger of Working Moms
Όλα τα παραμύθια αγαπούν τα παιδιά παιδιά μου το αγαπημένο της κόρης μου είναι η Σταχτοπούτα και του γιου μου είναι ο Πίτερ παν