H μαμά, ψυχολόγος και blogger Etty Varouch Eliezer έγραψε στο blog της www.parettyng.com ένα πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο κείμενο που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι γονείς!!
Πριν από λίγο καιρό είπαμε να πάμε με τα κορίτσια σε ένα παιδικό θέατρο. Στο τέλος της παράστασης τα παιδιά εκλήθησαν να παίξουν με ό,τι αντικείμενο υπήρχε στο σκηνικό. Βουρ όλα τα παιδάκια στη σκηνή. Κάθισα λοιπόν και παρατηρούσα πως αλληλοεπιδρούσαν τα παιδιά μεταξύ τους (καλά μη νομίζεις ότι μπορούσα και πολύ. Πιο πολύ αλληλεπίδραση μαμάδων έβλεπα……..ξέρεις αυτές που είναι μονίμως πίσω από τον Κωστάκη και την Μαιρούλα και ζητάνε εκ μέρους των παιδιών τους το παιχνίδι από το άλλο παιδάκι και δεν αφήνουν τα παιδιά να αναπτύξουν social skills? Ε αυτές! Καλά άσε….θα σου πω άλλη φορά για αυτές τις μαμάδες γιατί τις έχω άχτι).
AAAAAAANYWAYYYYYYYYYYY!!! Η μεγάλη μου η κόρη πήρε στα χέρια της ένα μεγάλο μπαλόνι. Γενικά όλα τα παιδάκια ήθελαν το μπαλόνι μιας και ήταν ο πρωταγωνιστής της παράστασης. Με το που το έπιασε έπεσαν πάνω της τα άλλα παιδάκια ( συγγνώμη μαμάδες ήθελα να πω) γκρινιάζοντας και προσπαθώντας να της το πάρουν με το ζόρι από τα χέρια. Παρακολουθώ το σκηνικό και κυρίως την διαχείριση της κόρης μου. Δε μασάει σε κάτι τέτοια γενικά. Το σήκωνε ψηλά και δεν το έδινε. Να την τραβάνε και εκείνη να το κρατάει με δύναμη. Ώσπου μπαίνουν οι μαμάδες μπροστά…φυσικά….και όχι για να χρησιμοποιήσουν την ευκαιρία να εκπαιδεύσουν το παιδί τους στο πως ζητάμε ένα αντικείμενο όταν το έχει ένας άλλος ( ήταν μια καλή ευκαιρία ομολογουμένως να διδάξουν στο παιδί ότι όταν θέλω κάτι που έχει ο άλλος δεν ορμάω πάνω του με το ζόρι. Το ζητάω ευγενικά. Βέβαια όποιος έχει μπει σε μαγαζί ΖΑRA στις εκπτώσεις στο γυναίκειο τμήμα μπορεί εύκολα να καταλάβει από που αυτά τα παιδάκια ΔΕΝ έχουν μάθει τρόπους). Επενέβησαν για να πουν στην κόρη μου να δώσει το μπαλόνι.
Επ….τι έγινε? Ήρθαν τα μεγάλα μέσα? Ήρθε η ώρα να επέμβω. Είναι άνισο να αφήσω το 4χρονο παιδί μου απέναντι σε τρελαμένες μαμάδες κακομαθημένων παιδιών (τι εννοείς πως μπορώ και τα αποκαλώ κακομαθημένα? Νομίζω είναι ο ορισμός του κακομαθημένου το παιδί που νομίζει ότι η κοινωνία του χρωστάει τα πάντα και έχει δικαίωμα να παίρνει ό,τι γουστάρει χωρίς να ρωτάει και με τη μαμά από δίπλα να σιγοντάρει το κακομαθημένο ναρκισσιστικό του παραλήρημα).
Πάω λοιπόν στην κόρη μου, αγνοώντας παντελώς την άλλη μαμά και της λέω ¨ Αγάπη μου, έχεις δίκιο. Δεν είναι καθόλου ευγενικό που σου αρπάζουν το μπαλόνι από τα χέρια.¨. Η άλλη μαμά συνεχίζει «έλα κοριτσάκι, δώσε τώρα το μπαλόνι στα άλλα παιδάκια»
Αγνοώντας την παντελώς και πάλι ( σου είπα για την ικανότητα που έχω να αγνοώ κάποιον που με ενοχλεί τόσο πολύ που χρειάζεται καθρεφτάκι για να δει αν είναι ζωντανός?) λέω στην κόρη μου « Παίξε λίγο εσύ μιας και το πήρες πρώτη το μπαλόνι και μετά δωστο στα άλλα παιδάκια, οκ?». « Μα δε με αφήνουν να παίξω μαμά. Με τραβάνε» μου απαντάει. Και της λέω « έχεις δίκιο αγάπη μου. Δεν είναι καθόλου ωραίος τρόπος αυτός!»…….
Μουγκα η άλλη μαμά. Πήρε το κουράγιο να πει στο παιδί της να περιμένει και μπόρεσε η κόρη μου επιτέλους να περιεργαστεί αυτό το μπαλόνι για τα υπόλοιπα 30 δευτερόλεπτα που ήθελε. Τόσο ήταν…..
Το πως πρέπει να μάθουν τα παιδιά μας να μοιράζονται είναι ένα φλέγον ζήτημα στις μαμαδοσυζητησεις αλλά και όχι μόνο. Έχω βρεθεί άπειρες φορές μπροστά σε σκηνικό όπου παιδάκι Α ζητάει επίμονα το παιχνίδι του παιδιού Β. Το παιδί Β δε θέλει να το δώσει. Το παιδί Α κλαίει. Η μαμά του παιδιού Β το πιέζει να δώσει το παιχνίδι του στο παιδί Α λέγοντας «έλα για λίγο δωστο πια και θα στο ξαναδώσει. Πως κάνεις έτσι? Εμείς είμαστε καλά παιδάκια (καλά αυτό το εμείς το αφήνω ασχολίαστο για την ώρα), μοιραζόμαστε τα παιχνίδια μας ». Μα γιατί πρέπει σώνει και ντε να το δώσει?
Δικό του δεν είναι? Θες να έρθω εγώ να σου πάρω την μπουκιά από το στόμα την ώρα που τρως κάτι που επιθυμείς πολύ?
Να σου πω τον παράδοξο τρόπο που εγώ χρησιμοποιώ και οι κόρες μου μοιράζονται τα παιχνίδια τους? Τους επιτρέπω να ΜΗΝ τα μοιράζονται. Σε μπέρδεψα? Άκου να δεις πως λειτουργεί. Όταν παίζει η μεγάλη μου η κόρη με ένα δικό της παιχνίδι και πάει η μικρή και θέλει να το πάρει η μεγάλη πολλές φορές θα στραβώσει. Ακόμα και αν η μικρή ρωτήσει ευγενικά η μεγάλη και πάλι μπορεί να μην θέλει. Εκεί λοιπόν αντί να της πω « έλα ρε αγαπούλα μου δωστης το παιχνίδι/παίξτε μαζί/είναι μικρούλα μωρέ και δεν καταλαβαίνει (καλά αυτό το τελευταίο με το μικρούλα και δεν καταλαβαίνει δεν ξέρω ποιος το διέδωσε αλλά μιλάμε για μεγάλη αυταπάτη)» προτιμώ να της πω « αν θες να το μοιραστείτε οκ. Αν όχι, δικό σου είναι. Ό,τι θες κάνε!» Ε αυτό είναι! Άπαξ και δώσεις στο παιδί την ευκαιρία να αποφασίζει μόνο του και δεν το ευνουχίζεις παίρνοντας εσύ τις αποφάσεις και που άμα δεν στις εκπληρώσει του φοράς και μια ταμπέλα του « κακού/ανυπάκουου/δύσκολου» παιδιού, το κέρδισες το παιδί. Εφτά στις 10 φορές με αυτόν τον τρόπο τα κορίτσια μου παίζουν αρμονικά . Ε στις υπόλοιπες 3 τι θες? Παιδιά είναι! Εννοείται θα τσακωθούν και θα διαφωνήσουν. Μην είμαστε υπερβολικοί στις απαιτήσεις μας γιατί γυρίζει μπούμερανγκ πολλές φορές!
Ξέρεις τι έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια που είμαι μαμά? Οι άνθρωποι που δυσκολεύονται να μοιραστούν κάτι που τους ανήκει με κάποιον ή αυτοί που δύσκολα θα σου κάνουν μια εξυπηρέτηση είναι αυτοί που έχουν έλλειμμα αγάπης και προσοχής. Το ξέρω, το παραδέχομαι. Η κατάσταση μου είναι μη αναστρέψιμη, μέσα μου κρύβω ένα καταπιεσμένο παιδί των λουλουδιών, αλλά τι να κάνω? Ειλικρινά όπου γυρίσω, ό,τι και να δω για εμένα όλα εκεί καταλήγουν. Είναι οι άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν επαρκώς ή ακόμα χειροτέρα αγαπήθηκαν με τρόπο όχι συστηματικό , με γονείς που ανάλογα με τα φεγγάρια ήταν παρόντες ή απόντες δημιουργώντας σύγχυση στο παιδί που δεν ήξερε τι να περιμένει. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και έγιναν ενήλικες που είναι πεινασμένοι …….και όπως όλοι ξέρουμε ο πεινασμένος δε θα μοιραστεί εύκολα το πιάτο του…..
Καταλαβαίνω ειλικρινά την επιθυμία που έχουν όλοι οι γονείς να μεγαλώσουν παιδιά που μοιράζονται, που δεν σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους και είναι ευαίσθητα για τον διπλανό τους. ΟΜΩΣ πως περιμένω από το παιδί μου να είναι πρόθυμο να μοιράζεται όταν μεγαλώνει νιώθοντας ότι ανά πάσα στιγμή το αντικείμενο που έχει στα χέρια του μπορεί και να του το πάρουν ( και να το πουν και κακό παιδί εάν αντιδράσει)? Και υστέρα, πως περιμένω το παιδί μου να αντιδράσει σε κάτι που το ενοχλεί όταν εγώ το έχω μαλώσει όταν αντέδρασε για κάτι που το ενόχλησε και το είπε?
Να σου πω κάτι?
Θεωρώ μεγάλο προσόν για έναν άνθρωπο να μπορεί να βγαίνει μπροστά, να υπερασπίζεται τον εαυτό του και τα θέλω του και να διεκδικεί το δίκιο του. Γι’ αυτό και εγώ όταν αρνείσαι να δώσεις το παιχνίδι που παίζεις σε ένα άλλο παιδάκι την στιγμή που στο ζητάει, σε καμαρώνω!! Σε καμαρώνω που έχεις άποψη και δεν παρασύρεσαι από τις πιεστικές μαμάδες γύρω τριγύρω! Σε καμαρώνω που έχεις την αυτοπεποίθηση να πεις « όχι, δε θέλω τώρα να στο δώσω» και να θέσεις τα όρια σου. Και έπειτα, σε καμαρώνω πως διαχειρίζεσαι τις συνέπειες της πράξης σου. Γιατί ναι, έχει και συνέπειες αυτό! Αλλά δεν έχει σημασία. Έτσι μαθαίνεις στη ζωή! Και είναι σπουδαίο να μαθαίνεις από τις δικές σου πράξεις και όχι από τα δικά μου κηρύγματα. (σου υπόσχομαι να το θυμάμαι αυτό όταν μας χτυπήσει την πόρτα η άτιμη εφηβεία!!).
Και αν κάπου τα βρεις σκούρα, γύρνα και κοίτα πίσω σου…εκεί είμαι!!
……teach your kids how to share the parETTYng way!
Το άρθρο παραχωρήθηκε στο blog Working Moms απο την ψυχολογο Έττυ Βαρούχ.
www.parettyng.com
