Νομίζατε οι μωρουμανούλες ότι δεν μπορείτε να πάτε θέατρο με τα μπεμπάκια σας; Ότι υπάρχουν θεατρικές παραστάσεις μόνο για παιδιά άνω των 3 ετών;;;
Η παράσταση «Θα Βγω από τ’ Αυγό» ήρθε να ανατρέψει ότι ξέραμε για το παιδικό θέατρο.
Μπορεί ακόμη να μην λέμε: «Η παράσταση που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές» αλλά σίγουρα δύο μωρο-φουρνιές τις έχει μυήσει με επιτυχία στο μαγικό κόσμο του θεάτρου. Και σκοπεύει να συνεχίσει να το κάνει.
Το «Θα Βγω από τ’ Αυγό» επιστρέφει για τρίτη χρονιά, από το Σάββατο 21 Οκτωβρίου, στο θέατρο Άβατον.
Η εμπνεύστρια και μια από τις ηθοποιούς της παράστασης παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στο Working Moms το οποίο είναι και χορηγός επικοινωνίας.
Διαβάστε εδώ λεπτομέρειες για την παράσταση
Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την παράσταση «Θα Βγω Από τ’ Αυγό»;
Μια παράσταση για βρέφη είναι κάτι που πάντα ήθελα να κάνω. Αλλά η απόφαση να οργανώσω την παράσταση ήρθε όταν γνώρισα και τα υπόλοιπα άτομα της ομάδας Anumati. Η εμπειρία που είχαμε όλες δουλεύοντας με παιδιά και ο συνδυασμός των διαφορετικών καλλιτεχνικών background μας πιστεύω ότι έκαναν αυτή την παράσταση δυνατή. Η ιστορία του έργου ήρθε εύκολα όταν διαβάσαμε το ποίημα της Μαρίνας Πλεμένου «Ο Λευτέρης, ένα περιστέρι δίχως ταίρι». Ένα ποίημα που μιλάει για τις περιπέτειες ενός περιστεριού από τη στιγμή που θα γεννηθεί μέχρι να ερωτευτεί, κάτι που θεωρήσαμε ότι ήταν μια ιδανική ιστορία για τα μωρά και τους γονείς τους.
Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που την καθιστούν ιδανική για μωρά από 4 έως και 18 μηνών;
Η παράσταση έχει σχεδιαστεί λαμβάνοντας υπόψιν τα στάδια ανάπτυξης των μωρών. Μια πολύ σημαντική διαφορά με άλλες παραστάσεις ας πούμε είναι ότι τα μωρά παρακολουθούν την παράσταση από πολύ κοντά, καθότι κάθονται σε μαξιλάρες γύρω από τη σκηνή και όλες οι σκηνές πραγματοποιούνται στο οπτικό τους επίπεδο. Αυτό μας επιτρέπει να έχουμε επαφή μαζί τους και να επικοινωνούμε συνεχώς. Επίσης τα σκηνικά και τα κουστούμια που έχουμε είναι απλά και καθαρά, δεν χρησιμοποιούμε λέξεις στην παράσταση αλλά ζωντανή μουσική που έχει γραφτεί συγκεκριμένα για μωρά.
Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε κατά τη δημιουργία της;
Για εμένα η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να βρούμε το σωστό ρυθμό της παράστασης. Τα μωρά είναι ένα πολύ ιδιαίτερο κοινό και πρέπει να υπάρχει μια σωστή ισορροπία στην παράσταση. Να γίνονται πράγματα που τους τραβάν την προσοχή και τους κρατούν το ενδιαφέρον αλλά να υπάρχει και το στοιχείο της ηρεμίας και της επανάληψης, καθότι τα μωρά χρειάζονται τα πράγματα να γίνονται πολλές φορές για να καταλάβουν και να ακολουθήσουν. Ήταν πραγματικά μια μεγάλη πρόκληση.
Τα παιδιά είναι ένα ιδιαίτερα απαιτητικό κοινό. Για να παρακολουθήσουν όμως μια παράσταση θα πρέπει πρώτα να έχει πειστεί ο γονέας. Γιατί να έρθει με το μωρό του να δει το «Θα Βγω Από τ’ Αυγό»;
Τα μωρά όπως και εμείς θέλουν να βλέπουν και να βιώνουν νέες εμπειρίες και μια θεατρική παράσταση σίγουρα εγγυάται ότι θα ζήσουν κάτι που θα ενεργοποιήσει όλες τους τις αισθήσεις. Όμως το «Θα βγω απ’ το Αυγό» δεν είναι απλά η πρώτη θεατρική εμπειρία των μωρών. Είναι και η πρώτη φορά που οι γονείς πάνε τα μωρά τους στο θέατρο. Είναι μια εμπειρία που μοιράζονται μωρά και γονείς. Κάθονται παρέα και παρακολουθούν, συγκινούνται, γελάνε μαζί. Οι γονείς λατρεύουν να βλέπουν τις αντιδράσεις των μωρών τους και παίρνουν και ιδέες για δραστηριότητες που μπορούν να κάνουν στο σπίτι με τα μωρά.
Και αν κλάψει ή πεινάει, τότε τι γίνεται;
Είναι πολύ πιθανό το μωρό να πεινάσει ή να διψάσει ή να χρειάζεται αλλαγή πάνας κατά τη διάρκεια της παράστασης. Αυτό που καλλιεργούμε εμείς στην παράσταση είναι ένα κλίμα όπου όλοι οι γονείς νιώθουν άνετα να θηλάσουν κατά τη διάρκεια της παράστασης ή να σηκωθούν και να πάνε στην αλλαξιέρα που έχουμε. Επίσης σε αυτή την παράσταση υπάρχουν μόνο γονείς με μωρά. Κανείς δεν θα κρίνει κάποιον αν το μωρό του κλάψει. Όμως θέλω να πω ότι το συγκλονιστικό είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μωρών κάθονται ήρεμα και παρακολουθούν την παράσταση.
Αυτή είναι η τρίτη χρονιά που επαναλαμβάνεται η παράσταση. Θυμάστε κάποιο αστείο ή τρυφερό περιστατικό που έχει συμβεί τις περασμένες χρονιές;
Φυσικά! Κάθε παράστασή που έχουμε κάνει έχει και μια ιστορία τουλάχιστον. Μια φορά ένα μωρό φώναζε δυνατά «ουάου» σε καθετί που γινόταν. Μια άλλη φορά ένα μωρό ντρεπόταν να βλέπει και η μητέρα του αντέγραφε όλες μας τις κινήσεις, κάτι που έκανε πολύ χαρούμενο το μωρό. Μια φορά είχαμε ένα μωρό που πέρασε τα πρώτα 10 λεπτά της παράστασης απλά αγγίζοντας ένα κίτρινο χαλί που έχουμε γιατί η υφή του το είχε συναρπάσει. Πάντα είναι απίστευτο να βλέπεις τις αντιδράσεις των μωρών και το πως βιώνουν το παιχνίδια.
Έχετε μια κόρη ενός έτους. Έπαιξε ρόλο η μητρότητα στην απόφασή σας ν’ ασχοληθείτε με το βρεφικό θέατρο;
Σίγουρα ήταν κάτι που έπαιξε ρόλο. Πιστεύω ότι οι πιο πολλοί καλλιτέχνες συνδυάζουν την επαγγελματική και προσωπική τους ζωή καθότι το περιβάλλον σου και αυτά που βιώνεις σε εμπνέουν να δημιουργήσεις. Είχα δουλέψει πολύ με παιδιά πριν γίνω μητέρα αλλά μόνο όταν έμεινα έγκυος και άρχισα να διαβάζω εκπαιδευτικά βιβλία για μωρά, για τα στάδια ανάπτυξης τους, για τα συναισθήματά τους, για την ιδιαίτερη κινησιολογία τους ήταν που αποφάσισα να κάνω αυτή την παράσταση.
της Έφης Αργυροπούλου
Journalist and blogger of Working Moms
