Η αγάπη, ουράνιο τόξο

Η αγάπη, ουράνιο τόξο

“Μαμά, τι χρώμα έχει η αγάπη;”

“Η αγάπη είναι πολύχρωμη, δεν αρκείται σ᾽ένα μόνο χρώμα. Έχει να κάνει με αυτό που αγαπάς και με τη δύναμη που το ζητά η ψυχή σου.
Όταν αγαπάς ολοκληρωτικά και δίνεις όλο σου τον εαυτό, η αγάπη γίνεται κόκκινη όπως το αίμα, που δίνει ζωή στο σώμα σου. Τότε η αγάπη δίνει ζωή σε κάθε μικρό και μεγάλο κύτταρο της ψυχής μας, την γλυκαίνει, την “μαλακώνει” και είμαστε πιο χαρούμενοι από ποτέ.

Άλλες φορές, όμως, η αγάπη θεριεύει και φέρνει φουρτούνες στην ψυχή μας. Και τότε γίνεται μπλε όμοια με μια βαθιά και φουρτουνιασμένη θάλασσα, που, από τη μία σε τρομάζει, από την άλλη όμως δε σταματάς να την αποζητάς!

Κι είναι άλλες φορές, που είναι τόσο ήρεμη και απαλή, που γεννά μόνο αγνά συναισθήματα και σε ζεσταίνει μέσα σε μια αγκαλιά γεμάτη θαλπωρή…

Και τότε γίνεται άσπρη όπως ακριβώς τα όνειρα των μικρών παιδιών, που τίποτα δεν μπορεί να τα λερώσει.

Όπως ξέρουμε, όμως, καμιά φορά η αγάπη πρασινίζει από τη ζήλια της και θαρρείς πως ασχημαίνει, μα σαν κοιτάξεις καλύτερα θα δεις το αληθινό της πρόσωπο και σαν της δώσεις μια αγκαλιά γίνεται η πιο όμορφη απ᾽όλες!

Και είναι και κάποιες στιγμές, που η αγάπη νομίζεις άργησε στο ραντεβού σας. Και μοιάζει σα να σ᾽έχει πια ξεχάσει, σα να μην θέλει κοντά σου να μείνει. Και τότε όλα γίνονται ασπρόμαυρα και η αγάπη κατάμαυρη. Τίποτα δεν έχει νόημα, σκέφτεσαι και παλεύεις να ξαναβρείς το χαμόγελό σου. Μη σταματάς να παλεύεις…

Κάποιες μοναδικά χαρούμενες φορές, η αγάπη γίνεται μικρό παιδί και παίζει πλατσουρίζοντας σε νερά, τρώγοντας παγωτό μπανάνα και λέγοντας μυστικά στο αυτί. Και τότε γίνεται το πιο όμορφο ροζ που έχεις δει ποτέ, όμοιο με το χνουδωτό συννεφάκι των ερωτευμένων. Και πετάς ψηλά μαζί της, όλο και πιο ψηλά σε ένα ατέλειωτο ταξίδι ευτυχίας..

Και κοντά σε αυτές τις στιγμές είναι κι εκείνες, που, αν και αγαπάς πολύ έναν άνθρωπο, γίνεσαι σκληρός μαζί του χωρίς να το συνειδητοποιείς καλά καλά.. Χωρίς να το θες. Και τότε η αγάπη γίνεται κίτρινη και ξινή σαν ένα λεμόνι.᾽᾽

῾῾Ναι, αλλά το κίτρινο είναι όμορφο και φωτεινό και το λεμόνι έχει μοναδικό άρωμα, μαμά!᾽᾽

῾Ὅπως ακριβώς και η αγάπη. Είναι όμορφη με όλα της τα χρώματα, αρκεί να θέλεις να τη δεις, να μην ξεχνάς να της κάνεις γλύκες. Να μπορείς… για χάρη της. Να προσπαθείς… για χάρη της. Να αποδέχεσαι… για χάρη της. Και τότε αυτή, ακόμη κι αν προηγουμένως ήταν πιο τρομακτική από το σκοτάδι, θα κάνει τη βροχή να πάψει χαρίζοντάς σου ένα υπέροχο ουράνιο τόξο, και θα σε καλέσει να εξερευνήσεις τους πιο κρυφούς θησαυρούς της. Παραδώσου της. Αγάπησε. Ζήσε. Αγάπη όπως λέμε ζωή.᾽᾽

της Φώνης Χρυσαφίδου
Φιλόλογος

Σκέψεις