Η ΑΛΚΥΟΝΗ είναι φιλανθρωπικό σωματείο, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ενταγμένο στο Εθνικό Μητρώο Εθελοντικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Εξειδικεύεται και δραστηριοποιείται στο χώρο των ανθρώπων με αναπηρίες από τον Ιούλιο του 2003, στην πόλη της Ναυπάκτου και στην ευρύτερη περιοχή. Πρωτεργάτες στη δημιουργία του Συλλόγου είναι γονείς – κηδεμόνες ανθρώπων με αναπηρίες. Είχα τη χαρά να κάνω μια πολύ όμορφη συζήτηση με την ιδρύτρια Κα Παναγοπούλου Βασιλική, η οποία είναι και η ίδια μητέρα παιδιού στο φάσμα του αυτισμού, άλλωστε ο γιος ήταν ήταν το κίνητρο να ιδρύσει την ΑΛΚΥΟΝΗ.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας του συλλόγου ΑΛΚΥΟΝΗ;
Όλες τις ανθρώπινες δημιουργίες τις γεννά πάντα μία η πολλές ανάγκες. Και σε μια οικογένεια που γέννησε παιδί με αναπηρία, οι ανάγκες αυτές είναι πολλές, ιδιαίτερες και … απαιτητικές. Η υποστήριξη της οικογένειας από τις πρώτες στιγμές που διαπιστώνει ότι το παιδί της θα χρειάζεται την εφ’ όρου ζωής προστασία, οι δομές που θα το υποστηρίζουν σε όλη τη ζωή του, η «εκπαίδευση» της κοινωνίας να το αποδεχθεί σαν ισότιμο μέλος είναι κάποιες από τις βασικές ανάγκες . Όλα αυτά αφουγκραστήκαμε μια χούφτα γονείς κι ο δάσκαλος των παιδιών μας το 2003 και δημιουργήσαμε στη Ναύπακτο την «Αλκυόνη». Τώρα που η αρχική ιδέα μετουσιώθηκε σε έργο πολύ αξιόλογο για τα δεδομένα της μικρής μας πόλης, μπορούμε να πούμε πως για μια οικογένεια που έρχεται αντιμέτωπη με σοβαρή αναπηρία του παιδιού της, ο δρόμος είναι χαραγμένος. Μετά την σχολική ειδική εκπαίδευση και για όλη του τη ζωή, η καθημερινή του απασχόληση θα γίνεται στο Κέντρο Διημέρευσης και Ημερήσιας φροντίδας. Η διαμονή του στις Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης όταν η οικογένεια δεν μπορεί πλέον να υποστηρίξει ή όταν αυτό το πλαίσιο είναι το πλέον ενδεδειγμένο. Καθημερινά δε, γίνεται σοβαρός αγώνας για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του σε κάθε επίπεδο.
Πόσο σας έχει αλλάξει σαν άνθρωπο και σαν χαρακτήρα η ενασχόλησή σας με άτομα με ιδιαιτερότητες;
Μπορώ να πω ότι μετά 18 χρόνια ενασχόλησης με την «Αλκυόνη» και ζώντας μαζί με τις οικογένειες που έχουν παιδί με αναπηρία στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού δεν φοβάμαι πια τα σκοτάδια. Έμαθα να τα φωτίζω . Έμαθα πως είμαι δυνατή όσο δεν είχα φαντασθεί. Και το σπουδαιότερο, έγινα καλύτερος άνθρωπος μέσα από την καθημερινή ανάγκη για ενσυναίσθηση. Τα χαμόγελα των παιδιών μας, οι ευχαριστίες των γονιών που ξεκουράστηκαν από το καθημερινό σήκωμα ενός σταυρού που ποτέ δεν επέλεξαν αλλά τους δόθηκε, η αποδοχή της κοινωνίας και η συνεχής υποστήριξη του έργου μας, με κάνουν να βιώνω καθημερινά βαθιά συναισθήματα ευτυχίας.
Σε σχέση με παλαιότερα, όταν είχατε πρωτό ιδρύσει τον σύλλογο ΑΛΚΥΟΝΗ μέχρι σήμερα, τι αλλαγές έχετε αντιληφθεί στον τρόπο που αντιμετωπίζει η πολιτεία και η κοινωνία τα “ειδικά”, “ξεχωριστά” άτομα;
Η κοινωνία της μικρής μας πόλης κατ’ αρχάς υποδέχθηκε τη δημιουργία του Συλλόγου με χαρά, χωρίς κανέναν αστερίσκο. Παρακολουθώντας το έργο μας, που συνεχώς εξελισσόταν, το υποστήριξε με κάθε δυνατό τρόπο. Εκπαιδεύτηκε στην συνύπαρξη και στην αποδοχή του «διαφορετικού» και αγκάλιασε τα παιδιά μας κι εμάς τόσο, που μας συγκινεί βαθιά. Ναι, είμαστε πολύ υπερήφανοι για τους συμπολίτες μας και όχι μόνο. Κάθε ένας που γίνεται κοινωνός στο έργο μας γίνεται θερμός υποστηρικτής μας. Πιστεύω πώς ευρύτερα σε κάθε πόλη το ίδιο συμβαίνει και η Πολιτεία ακολουθώντας, υποστηρίζει τις δομές που δημιούργησαν οι γονείς σε όλη την Ελλάδα. Θεωρώ πως τις εμπιστεύεται ακριβώς επειδή τις δημιούργησαν οι ίδιοι οι γονείς και έχει αναλάβει τη χρηματοδότησή τους κατά ένα μεγάλο μέρος.
Πόσο σας έχει βοηθήσει η προσωπική σας εμπειρία, μεγαλώνοντας ένα παιδί με αυτισμό, στο να κατανοείτε τις ανάγκες των ατόμων που φιλοξενείτε στην ΑΛΚΥΟΝΗ.
Θα έλεγα ότι είναι εκ των ων ουκ άνευ. Βιώνοντας το σοκ της διάγνωσης του αυτισμού στον γιο μου, νιώθω ακριβώς το πώς αισθάνεται ο γονέας που του ανακοινώνουν ότι το παιδί του έχει σοβαρή αναπηρία νοητική, αυτισμό, εγκεφαλική παράλυση ή κάποιο σύνδρομο. Ζώντας την αγωνία τι θα κάνει κάθε μέρα το παιδί μου σε όλη του τη ζωή, ποιος θα το υποστηρίξει όταν δε θα μπορώ εγώ, διαβάζω στα μάτια των γονιών που με συναντούν τα ίδια αμείλικτα ερωτήματα. Και τότε καταθέτω την ψυχή μου να τους ηρεμήσω, να τους πω να μην φοβούνται, να τους δείξω τι έχει δημιουργηθεί ήδη στην «Αλκυόνη» που θα υποστηρίξει και το δικό τους παιδί.
Τι θα συμβουλεύατε μια μαμά που μεγαλώνει ένα παιδί με ιδιαιτερότητες;
Να πιστέψει ότι αυτό το «διαφορετικό» ταξίδι στα μονοπάτια της ζωής τα κακοτράχαλα και φοβερά δίπλα σε ένα ανάπηρο παιδί, έχει τις δικές του ομορφιές. Ανθίζουν εκεί τα λουλούδια της θέλησης, της δύναμης, της αγάπης, αυτής της μοναδικής μητρικής η πατρικής αγάπης. Έχει τις ευωδιές της θυσίας του “εγώ”, της προσήλωσης στο σημαντικό και της χαράς όταν μας χαμογελά το παιδί μας, όπως κι αν είναι αυτό! Να μην απελπιστεί, να έχει θάρρος και να υποστηρίζει το έργο που γίνεται από άλλους γονείς που προηγήθηκαν ώστε να υποστηριχθεί έτσι και το παιδί της.
Με ποιον τρόπο μπορεί κάποιος να βοηθήσει τον σύλλογο ΑΛΚΥΟΝΗ;
Με πολλούς τρόπους
Μιλώντας για μας ώστε να γίνει γνωστό το έργο μας και να βρίσκει συνεχώς υποστηρικτές. Με το να γίνει εθελοντής στις διάφορες δράσεις μας. Με το να προσφέρει τρόφιμα και αναλώσιμα είδη για τα σπίτια των παιδιών μας. Με το να μας υποστηρίξει οικονομικά καταθέτοντας ποσά στους λογαριασμούς μας. Με το να προσφέρει χρηματικά ποσά αντί στεφάνου στις εξόδιες ακολουθίες προσφιλών προσώπων.
Αναλυτικά θα έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε το έργο μας μέσα από την ιστοσελίδα μας www.alkyoli-amea.gr ή τον λογαριασμό μας στο facebook (Σύλλογος ΑμεΑ ΑΛΚΥΟΝΗ)
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία!
Βασιλική Παναγοπούλου
Πρόεδρος Συλλόγου ΑμεΑ «Αλκυόνη»
Διαβάστε εδώ την κατάθεση ψυχής της Κας Βασιλικής Παναγοπούλου για το δικό της ξεχωριστό αγγελούδι.
Η συνέντευξη παραχωρήθηκε στην Έφη Αργυροπούλου.
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
1 thought on “ΑΛΚΥΟΝΗ ένας σύλλογος με βαθιά ενσυναίσθηση”