Πριν γίνω μαμά η ζωή μου ήταν ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετική. Ό,τι περιγραφές, ό,τι ιστορίες και να άκουγα από φίλες που είχαν γίνει μαμάδες, δεν ήμουν σε θέση να τις κατανοήσω. Απεναντίας, νιώθω άσχημα, αλλά το παραδέχομαι ότι ήμουν επικριτική! Θεωρούσα υπερβολικές τις μαμάδες που αγχώνονταν, που γκρίνιαζαν ότι είναι κουρασμένες, ότι δεν κοιμούνται, ότι τα παιδιά τους δεν τις ακούν, ότι δεν έχουν όρια. Φανταζόμουν πως όταν γινόμουν μαμά, η ζωή μου θα ήταν σαν σαπουνόπερα και θα τα διαχειριζόμουν όλα τέλεια! Είχα πλάσει στο μυαλό μου έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο θα είχα μια ήσυχη, χωρίς άγχος εγκυμοσύνη, θα τρεφόμουν υγιεινά, θα γεννούσα εννοείται φυσιολογικά και χωρίς πόνο, θα θήλαζα εύκολα και όσο περισσότερο μπορούσα, το μωρό μου θα κοιμόταν σχεδόν αμέσως και για όλο το βράδυ, θα έτρωγε εύκολα, δε θα γκρίνιαζε, θα ήταν συνεργάσιμο και η ζωή μου δε θα άλλαζε πολύ. Ήμουν πεπεισμένη ότι θα μπορούσα να έχω παρόμοια καθημερινότητα με την προηγούμενη, με τις βόλτες, τα λούσα, τα ταξίδια μου, απλά με λίγο περισσότερες ευθύνες.
Και μετά ξύπνησα! Όχι απλά ξύπνησα, αλλά προσγειώθηκα απότομα και βίαια στην πραγματικότητα!
Ας θυμηθώ λοιπόν μαζί σας, μόνο μερικά από τα πολλά άκυρα που έλεγα πριν γίνω μαμά και ξεροκαταπίνω, γελώ και αυτοσαρκάζομαι με τον εαυτό μου όταν τα θυμάμαι:
Δεν χορταίνω ύπνο, είμαι πτώμα, νιώθω συνέχεια κουρασμένη
Πριν γίνω μαμά πήγαινα και ερχόμουν στη δουλειά και πολλά Σαββατοκύριακα όταν τελείωνε η εβδομάδα δεν έβγαινα από το σπίτι, ξεκουραζόμουν από την Παρασκευή μέχρι τη Δευτέρα που ξαναπήγαινα για δουλειά, γιατί ένιωθα πολύ κουρασμένη απλά δουλεύοντας και κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού. Το άλλο ανέκδοτο με τον Τοτό το ξέρατε; Όταν έγινα μαμά ανακάλυψα τι υπερδυνάμεις έχω, πόσο ανεξάντλητη αντοχή έκρυβα που ούτε εγώ η ίδια δεν ήξερα. Δουλειά, μωρό, αϋπνία, ξενύχτια, κλάματα, νεύρα, μια τρελή καθημερινότητα που πραγματικά δεν καταλάβαινα πότε περνούσαν οι ώρες της ημέρας. Η αντοχή και η υπομονή μου ήταν μόνιμα σε τεντωμένο σκοινί και κάθε βράδυ έπεφτα για ύπνο και από την κούραση ένιωθα ότι με είχε πατήσει τρένο!
Δεν προλαβαίνω να δω τις φίλες μου
Αν προ μητρότητας νόμιζα ότι δεν μπορώ να δω τις φίλες μου και να πάω τις βόλτες που ήθελα λόγω του ότι έτρεχα, είχα πολλές υποχρεώσεις και γεμάτο πρόγραμμα, εδώ γελάμε…. Από τη στιγμή που απέκτησα τα αγγελούδια μου, ψάχνω διακαώς χρόνο έστω μία φορά τον μήνα να ξεκλέψω λίγο χρόνο να βγω μόνη μου, να πιούμε έναν χαλαρό καφέ χωρίς να χρειάζεται να κυνηγάω κουτσούβελα. Φυσικά, αν το επιτρέψει το πρόγραμμα των ανθρώπων που θα μου τα κρατήσουν για να μπορέσω να πάω, αλλιώς μιλάμε μόνο από το τηλέφωνο! Και ειδικά τον πρώτο καιρό το θέμα συζήτησής μας είναι κυρίως γύρω από τα παιδιά. Και αν και αυτές είναι μαμάδες, το κατανοούν και συνεννοούμαστε, αν δεν είναι, δεν είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος και βαριούνται να ακούνε συνέχεια για μαμ, κακά και νάνι. Κατά συνέπεια, για λίγα χρόνια χάνεσαι με τις φίλες σου και αν δεν έχουν παρεξηγηθεί, ξανά συναντιέσαι κάποια στιγμή όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά. Αλλιώς, αποκτάς καινούργιες φίλες που στην ουσία δεν της επιλέγεις ακριβώς, τις επιλέγουν αυτά γιατί είναι είτε από το σχολείο των παιδιών σου ή από τις δραστηριότητές τους.
Όταν είμαι έγκυος θα τρέφομαι υγιεινά, θα ξεκουράζομαι, εννοείται θα γεννήσω φυσιολογικά, μόδα έγινε η καισαρική …. και θα θηλάσω τουλάχιστον 2 χρόνια, πραγματικά τι τεμπέλες οι γυναίκες που δε θηλάζουν
Άντε στην πρώτη εγκυμοσύνη, ίσως να τρεφόμουν αρκετά υγιεινά και να ακολουθούσα όλες τις συμβουλές του γυναικολόγου. Στη δεύτερη, τα πράγματα ήταν πολύ χαλαρά γιατί είχα και ένα παιδί να φροντίσω και τα ξεχωριστά φαγητά ήταν πολυτέλεια. Πολλές φορές μάλιστα ξεχνούσα να φάω! Άγχος πολύ, ξεκούραση καθόλου και η μόνη ατάκα των παλιών που τη θυμάμαι πάντα στην πρώτη εγκυμοσύνη ήταν “κοιμήσου τώρα που μπορείς”…. γιατί πράγματι ο ύπνος για μένα τα τελευταία έντεκα χρόνια είναι πολυτέλεια. Γέννησα και τα δύο παιδιά μου με καισαρική – ναι σκοτώστε με – γιατί το πρώτο ήταν πολύ τυλιγμένο. Με άγχωσε λίγο ο γιατρός και επειδή τότε η ενημέρωση δεν ήταν αρκετά επαρκής όπως στις μέρες μας, φοβήθηκα για το μωρό και γέννησα με προγραμματισμένη καισαρική. Επίσης, έγινε καισαρική και στο δεύτερο γιατί τότε αν είχες κάνει μια καισαρική, και η δεύτερη γέννα θα έπρεπε να είναι ίδια – δεν ήταν διαδεδομένο το VBAC (φυσιολογικός τοκετός μετά από καισαρική τομή). Τον μεγάλο μου γιο δεν τον θήλασα σχεδόν καθόλου γιατί δεν είχα τη σωστή καθοδήγηση. Σαν πρωτάρα μαμά, αγχωνόμουν μήπως δεν τρεφόταν ικανοποιητικά. Δεν έπιανε καλά και πονούσαν πολύ οι θηλές μου. Και – δεν ντρέπομαι να το πω – του έδωσα ξένο γιατί σαν αρχάρια νέα μαμά όλα μου φαίνονταν βουνό, ήμουν ψόφια από την κούραση και επειδή είχε θέμα με τον ύπνο, κοιμόταν ελάχιστα. Με το ξένο γάλα έκανα καλύτερο ύπνο και ξεκουραζόμουν, ώστε να μπορώ να ανταπεξέλθω στην απαιτητική μέρα μου. Τον μικρό κατάφερα να τον θηλάσω τέσσερις μήνες, έχοντας παράλληλα και ένα ζωηρό μεγάλο παιδί με πολλές απαιτήσεις.
Τα δικά μου τα παιδιά δε θα ουρλιάζουν σε δημόσιους χώρους, θα είναι υπάκουα και θα τρέφονται υγιεινά
Ναι, ήμουν από αυτές που πριν γίνω μαμά έβλεπα παιδάκια στο σούπερ μάρκετ που χτυπιούνταν, ούρλιαζαν, δεν άκουγαν τη μαμά τους και τον μπαμπά τους, ήταν εντελώς ανυπάκουα, έβριζαν, έτρωγαν όλο σαχλαμάρες και έβλεπαν αρκετές ώρες τηλεόραση. Έτσι, έλεγα ατάκες του τύπου πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γι’ αυτό πολύ σωστά λένε “μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη πεις”. Ό,τι έλεγα, σχεδόν όλα τα λούστηκα! Ό,τι και να φανταστείς, αν δεν το βιώσεις δεν πρέπει να είσαι σε θέση να το κρίνεις. Αυτό είναι ένα από τα πολλά που μου έμαθε η μητρότητα.
Καλά, πώς έχουν τα παιδιά τους έτσι ανεξέλεγκτα, δεν τους βάζουν όρια;
Τα όρια είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη μητρότητα. Όταν μεγαλώνεις έναν άνθρωπο από το μηδέν και όταν μέχρι τουλάχιστον τα τέσσερα χρόνια του, πριν πάει στο προ νήπιο όπου θα ξεκινήσει να έχει και εξωγενή ερεθίσματα, είσαι εξ’ ολοκλήρου υπεύθυνος εσύ και τα άτομα που τον φροντίζουν για την ανατροφή του, η διαπαιδαγώγηση και τα όρια που βάζεις είναι πολύ σοβαρή και δύσκολη υπόθεση. Γιατί η διαπαιδαγώγηση και τα όρια δεν μπορούν να εφαρμοστούν ακριβώς όπως αναφέρουν τα άρθρα και οι ειδικοί. Αν έχεις μια αμείλικτη καθημερινότητα που τρέχει, είναι επόμενο να μην μπορείς να είσαι πάντα άψογος, σαφής, υπομονετικός, επεξηγηματικός γονιός, να έχεις την αμέριστη υπομονή και επιμονή με τα παιδιά που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους, ανακαλύπτουν τον κόσμο και που αντιδρούν σχεδόν στα πάντα από αυτά που τους υποδεικνύεις. Το ξέρω, θα ήθελες να είσαι ο τέλειος γονιός, να μην τους φωνάξεις, να είσαι πάντα χαρούμενος και με ψυχραιμία, αλλά για να σε ανακουφίσω από τις τύψεις, μη γελιόμαστε, αυτό δε γίνεται πάντα. Προσπαθούμε για το καλύτερο, αλλά μην ξεχνάμε ότι και εμείς οι γονείς είμαστε άνθρωποι, θα κάνουμε λάθη και θα χάσουμε την υπομονή και την ψυχραιμία μας. Απλά να φροντίζουμε να γίνεται σε ένα υγιές πλαίσιο.
Δε θα “εκβιάσω” ποτέ τα παιδιά μου όταν πρέπει να γίνει κάτι που δεν καταλαβαίνουν όσο και να το συζητήσουμε
Η αλήθεια είναι ότι το να δωροδοκήσετε ένα παιδί για να κάνει κάτι που θέλετε είναι το πιο εύκολο. Αλλά η δωροδοκία περνά στο παιδί το μήνυμα ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να διαπραγματεύεται τη συμπεριφορά του μαζί σας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι για να φερθεί σωστά, θα θέλει πάντα αμοιβή ή, ακόμα χειρότερα, μπορεί να φέρεται όλο και πιο άσχημα, μόνο και μόνο για να απαιτεί από εσάς όλο και μεγαλύτερο δώρο. Έτσι, η σωστή συμπεριφορά περνά σε δεύτερη μοίρα και το δώρο γίνεται το πρωτεύον. Ξέρω από πρώτο χέρι – και σαφώς το κάνω και εγώ όταν δυσκολεύομαι πολύ – ότι όταν βιάζεσαι να φύγεις και δεν συνεργάζεται να ντυθεί, όταν είναι όλη μέρα νηστικό και αρνείται να φάει σωστά πέρα από ανθυγιεινές τροφές, όταν δεν κοιμάται το βράδυ νωρίς, όταν δεν σηκώνεται το πρωί, όταν δεν φέρεται κόσμια όταν βγαίνετε με κόσμο, δεν διαβάζει, δεν συνεργάζεται, όταν θέλει να παίζει συνέχεια με το κινητό και να βλέπει πολλή τηλεόραση, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι η δωροδοκία και ο “εκβιασμός”. Σίγουρα θα γίνει και αυτό κάποια στιγμή, αλλά ας μην είναι προτεραιότητα, αλλά ανάγκη!
Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί οι μαμάδες παραμελούν τόσο πολύ τον εαυτό τους
Αυτό πού το πας, που πριν γίνω μαμά νόμιζα ότι θα είμαι η Jenifer Lopez; Εδώ πραγματικά γελάμε! Για περίπου έναν χρόνο όταν ήμουν φρέσκια νέα μαμά, με το ζόρι έκανα ένα μπάνιο το βράδυ, μη σου πω ότι κάποια βράδια κοιμόμουν μαζί με το μωρό και το παρέλειπα. Καλά, για μακιγιάζ στη χάση και στη φέξη, άντε να έβαζα καμιά κρέμα στο πρόσωπο όταν το θυμόμουν. Τα ρούχα μου ήταν μονίμως με γάλα, σάλια, φαγητά και βρωμιές, αν θυμόμουν χτένιζα τα μαλλιά μου ή απλώς τα σουλούπωνα με τα χέρια, ενώ ρούχα αγόραζα πια μόνο για το μωρό. Για μένα ούτε λόγος! Η κούραση, η ριζική αλλαγή της ζωής μου, με είχε αποδιοργανώσει εντελώς και είχα χάσει τη θηλυκή μου πλευρά. Κάτι που δεν συμφωνώ πια που το έζησα και προσπαθώ να είμαι πρώτα γυναίκα και μετά μαμά!
Γιατί όσο πιο καλά νιώθω με τον εαυτό μου, όσο πιο χαρούμενη και ευτυχισμένη είμαι εγώ, κατά συνέπεια είναι και τα παιδιά, γιατί βιώνουν και αντιγράφουν τη δική μου συμπεριφορά!
Δεν υπάρχει περίπτωση να αγαπήσω τίποτε άλλο πέρα από τον εαυτό μου
Εμείς οι άνθρωποι από τη φύση μας είμαστε εγωκεντρικοί. Νομίζουμε ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό μας. Μας αγαπάμε και θέλουμε και για τους συντρόφους μας να είμαστε μοναδικοί. Έρχεται λοιπόν η μαγική στιγμή που ένα μικρό σποράκι αρχίζει να αναπτύσσεται μέσα μας σιγά σιγά για εννέα ολόκληρους μήνες, να ακούμε την καρδιά του σε κάθε υπέρηχο, τις κλωτσιές του. Όσο μεγαλώνει αρχίζει να μεγαλώνει και το μοναδικό δέσιμο μαμάς και παιδιού. Φτάνει λοιπόν η μαγική στιγμή που ακούς το πρώτο του κλάμα και νομίζεις ότι ονειρεύεσαι, ότι είναι η πιο γλυκιά μελωδία που έχεις ακούσει ποτέ στη ζωή σου. Και τότε συνειδητοποιείς ότι ο εαυτός σου έρχεται σε δεύτερη, τρίτη, μη σου πω τέταρτη μοίρα και αλλάζουν όλες οι προτεραιότητές σου. Κάθε μέρα που μεγαλώνει, το αγαπάς όλο και πιο πολύ και πια δεν μπορείς να διανοηθείς πώς ήταν η ζωή σου πριν το γνωρίσεις. Εννοείται για το δεύτερο, τρίτο παιδί η αγάπη δεν μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται, και ό,τι “ανόητο” είχες σκεφτεί προ μητρότητας απλά ήταν άκυρες σκέψεις που δεν τις θυμάσαι καν.
Δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου, την ύπαρξή σου πια χωρίς αυτό, και όλο σου το ΕΙΝΑΙ περιστρέφεται γύρω από αυτό το ανθρωπάκι που έφερες σ’ αυτόν τον υπέροχο κόσμο, με τεράστιο αίσθημα ευθύνης!
της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
