Πριν λίγο καιρό σάς είχα ανοίξει την ψυχή μου και σάς είχα διηγηθεί τη σχέση αγάπης και μίσους με τον πατέρα μου. Από τότε και τα τελευταία δύο χρόνια άλλαξαν πολλά γιατί άλλαξα και εγώ πολύ….
Ο πατέρας μου ήταν ένας πατέρας που δεν θαύμαζα όπως οι περισσότερες κόρες, και μέχρι πρότινος είχα πολύ θυμό και κακία γι’ αυτόν και για τον τρόπο που με μεγάλωσε. Ήταν ένας πατέρας που ήταν παρών στη ζωή μας, αλλά λόγω του ότι σαν άνθρωπος ήταν πολύ νευρικός, τσαντιζόταν, εκνευριζόταν και έβριζε για το παραμικρό χωρίς καμία ουσιαστική αιτία, στην πραγματικότητα ήταν απών. Σαν παιδί θυμάμαι ότι όπου και να πηγαίναμε βόλτες ή εκδρομές, πάντα μας χάλαγε τις στιγμές, βρίζοντας και φωνάζοντας. Έλειπε αρκετά από το σπίτι και πάντα θυμάμαι μια μαμά να παλεύει μόνη της με τα κύματα να ανταπεξέλθει στο μεγάλωμα του αδερφού μου και το δικό μου.
Ποτέ δεν άκουσα μια καλή κουβέντα από το στόμα του, μια ενθάρρυνση. Ό,τι έκανα δεν του άρεσε και δεν του αρκούσε, και ενώ ήμουν σχετικά “καλό παιδί”, καλή στο σχολείο, δεν είχα μπλέξει με άσχημες παρέες, ουσίες, τσιγάρα και όλα αυτά που κρίνονταν πολύ στην εποχή μου, εκείνος με κατηγορούσε στους άλλους, ίσως από φόβο μήπως κατηγορηθεί ότι δεν είναι καλός πατέρας.
Μου τσάκισε την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση και με έκανε να μην πιστεύω στην αξία μου!
Πέρασαν πολλά χρόνια με έντονους τσακωμούς και κόντρες. Τον κατηγορούσα ακόμα και για τα νεύρα που μου μετέφερε μέχρι κάποιον βαθμό, ήθελα να μην τον ακούω, να μην τον βλέπω. Τον άκουγα να φωνάζει και λόγω των παιδικών τραυμάτων που είχα, ευχόμουν να πεθάνει για να μην τον ξανακούω να φωνάζει! Η ψυχολόγος μου μού είχε πει ότι ακόμα και να πεθάνει αν δεν τον συγχωρέσεις και δεν τον αποδεχτείς, αυτή η σχέση θα σε στοιχειώνει μια ζωή. Και έτσι έκανα…. Τα τελευταία δυο χρόνια αφού χώρισα και μου έχει σταθεί σαν βράχος, συνειδητοποίησα ότι η συμπεριφορά του πήγαζε από τον τρόπο που μεγάλωσε. Δεν πήρε αγάπη και ενθάρρυνση από τους δικούς του γονείς και ενώ μας αγαπούσε, δεν ήξερε πώς να μας το δείξει! Μεγάλωσε σε μια εποχή που οι άνθρωποι δεν πήγαιναν σε ψυχολόγο, ούτε δεχόταν ότι συμπεριφέρονται λάθος! Τον συγχώρησα, τον αποδέχτηκα και όχι μόνο δεν εύχομαι πια να πεθάνει αλλά εύχομαι να ζήσει πολλά χρόνια ακόμα γιατί είναι καλός παππούς, αγαπάει τα εγγόνια του και ευτυχώς τους φέρεται πολύ καλύτερα από ό,τι φερόταν στα παιδιά του.
Πλέον νιώθω τρομερή ανακούφιση που έχουμε καλύτερη σχέση, που με στήριξε στο διαζύγιό μου και είναι πάντα εκεί αν τον χρειαστώ κάτι, χωρίς να μου το χτυπάει όπως έκανε παλιά. Μπορεί να μη μου λέει ότι μ’ αγαπάει, αλλά οι πράξεις του είναι ισάξιες με εκατό σ’ αγαπώ, με χίλιες αγκαλιές, και πλέον έχω φτάσει σε μια ηλικία που μπορώ να φωνάξω ότι είμαι περήφανη που είναι πατέρας μου!
Σίγουρα σε κάποιους από εσάς η ιστορία μου θα θυμίσει τη δική σας! Αυτό που έχω να σας συμβουλέψω είναι ότι η η αλλαγή σε οποιαδήποτε σχέση στη ζωή μας θα έρθει όταν πρώτα απ’ όλα αλλάξουμε εμείς και αποδεχτούμε τις ιδιαιτερότητες των άλλων και όχι όταν προσπαθήσουμε να τους φέρουμε στα μέτρα μας, ειδικά τους μεγαλύτερους ανθρώπους που έχουν πιο παγιωμένες και στερεοτυπικές απόψεις!
Η αλλαγή θα έρθει όταν αποδεχτούμε ότι κάθε άνθρωπος φέρει τα δικά του βιώματα, μάθουμε να συγχωρούμε και να κρατάμε τα καλά από τον καθένα!
της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
