Ο εκφοβισμός, η βία, το cyber bullying, η ψυχολογική χειριστή συμπεριφορά, η εμπάθεια και η συνεχή στοχοθέτηση ατόμων είναι στοιχεία που δείχνουν την ποιότητα των ανθρώπων, τις ψυχικές ανισορροπίες τους και την παιδεία μιας κοινωνίας. Είναι ίσως η επιθυμία να μην είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά αυτό που είναι οι άλλοι. Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά από το να προσπαθήσουμε και προσεγγίζουμε την επιθυμία μας με με λάθος τρόπο.
Ο εκφοβισμός σε οποιαδήποτε μορφή δεν είναι φαινόμενο μόνο των ημερών μας. Από παλιές εποχές οι βιασμοί, η εκμετάλλευση ανθρώπων με αφορμή τις απειλές, η οικογενειακή βία, ο επαγγελματικός εκφοβισμός συνέβαιναν ακόμη πιο έντονα. Ο φόβος τους κρατούσε με το στόμα ερμητικά κλειστό. Τα κοινωνικά στάτους δεν επέτρεπαν να εκφραστούν ή να μιλήσουν για ζητήματα ταμπού. Έτσι η κατάσταση διαιωνιζόταν.
Στις ημέρες μας η δυνατότητα να μπορούμε να μιλήσουμε πιο ξεκάθαρα δίνει την ευκαιρία σε τέτοιες καταστάσεις να βρουν τη λύση τους. Η απελευθέρωση της έκφρασης, η αποδοχή ορισμένων κοινωνικών καταστάσεων, ο αγώνας για τα Δικαιώματα του ανθρώπου, βοήθησε στη δυνατότητα να μην σιωπούσε όταν χρειάζεται να φωνάξουμε.
Έρευνα μιας εγκληματολόγου σε βιαστές, μου διαφεύγει ποια, που και πότε, είχε ως απόρροια ότι οι πράξεις τους προέρχονταν από την αμάθεια τους και την έλλειψη μορφώσεως ή λάθος παιδαγωγικά πρότυπα. Θεωρούσαν εν ολίγοις πως αυτό που έκαναν δεν ήταν κακό. Το έβρισκαν φυσικό. Μάλιστα θυμάμαι έντονα που έγραφε, πως από τους 100 βιαστές, ήδη μέσα στη φυλακή, δύο μόνο το μετάνιωσαν. Από τους δύο, ο ένας το δικαιολόγησε.
Οι θήτες είναι άνθρωποι που έμαθαν να συμπεριφέρονται έτσι ή γεμάτοι δικά τους κενά και ψυχολογικά ζητήματα ίσως και δικές τους όμοιες εμπειρίες πράττουν ό,τι γράφτηκε στα κύτταρά τους.
Τα θύματα είναι άνθρωποι που δεν έμαθαν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, που δεν γνωρίζουν πως υπάρχει και η κακή πλευρά, αυτοί που δεν έμαθαν να βάζουν τα όρια των άλλων απέναντι τους και είναι φοβισμένοι, ανέχονται να υποφέρουν και δεν έχουν το σθένος να το αποκρούσουν. Έχουν μερίδιο ευθύνης ακριβώς όταν σιωπούν και γίνονται συνένοχοι. Τα θύματα έχουν παρόμοιο ψυχολογικό και κοινωνικό προφίλ μεταξύ τους και πολλοί θήτες ξέρουν πολλοί καλά τι κάνουν.
Εξίσου επικίνδυνοι είναι και όσοι στηρίζουν με τη σιωπή ή το συμφέρον τέτοια περιστατικά και τα συντηρούν. Αυτοί είναι οι “παρατηρητές”. Αυτοί που μετά από ένα τραγικό συμβάν λένε “ήταν καλό παιδί, δεν έδειχνε τίποτα”. Οι παρατηρητές είναι εξίσου υπεύθυνοι και υπόλογοι. Σε τέτοια συμβάντα δείχνουν τη μόρφωση, την παιδεία και την Καλή προσωπικότητά τους οι άνθρωποι. Το “τα έχω καλά με όλους” ή “δεν μπλέκονται με αυτά” αλλά επικαλύπτω την κάθε μορφή βίας είναι ακριβώς εκεί που πατάνε οι θήτες για να αναπτύσσουν τέτοιου είδους συμπεριφορές. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, λένε.
Το ίδιο εγκλωβισμένοι είναι θήτες και παρατηρητές, όσο και τα θύματα. Η διαφορά είναι μια, το θύμα έχει την ευκαιρία να σωθεί από αυτό που του συμβαίνει. Οι υπόλοιποι, όμως, Όχι.
Αναλογιστείτε: ίσως είστε οι επόμενοι θήτες, θύματα ή παρατηρητές. Δεν αφορά μόνο τους άλλους. Μας αφορά όλους μας.
Όταν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, οι συνάδελφοι, οι συνεργάτες, οι παρέες συντηρούν και στηρίζουν τέτοιες συμπεριφορές και την επιτείνουν καμία κοινωνία δεν θα εξελιχθεί. Τίποτα καλό δεν χτίζεται πάνω σε σαθρή βάση.
Την αδικία ούτε Θεός ούτε άνθρωπος τη δέχεται.
