Κάποιες στιγμές νιώθω ιδιαίτερα προβληματισμένη με συμπεριφορές που παρατηρώ σε εφήβους. Υπάρχει μία τάση εκμοντερνισμού της εφηβικής ηλικίας, με ελλιπή όρια, με ελλιπή ενημέρωση για ηθικές αξίες, για πρότυπα και για συμπεριφορές που οδηγούν στην απόλαυση και στη χαρά της ζωής.
Πολλές φορές οι γονείς, επειδή ζούμε σε μια ιδιαίτερη, πολύπλοκη και απαιτητική περίοδο, δεν έχουμε το χρόνο να ασχοληθούμε ουσιαστικά με την διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Υπάρχουν λοιπόν παιδιά που ενώ έχουν όλα τα υλικά αγαθά που χρειάζονται δεν έχουν όλη εκείνη την ψυχική υποστήριξη και φροντίδα για να αναπτύξουν ικανότητες διαχείρισης και επιβίωσης με κανόνες προστασίας και ασφάλειας στον κόσμο.
Ακούω για εφήβους που κλείνουν τραπέζια σε μπαρ, ανοίγουν μπουκάλια και δεν υπάρχει κανένα νομικό πλαίσιο που να προστατεύει αυτά τα παιδιά, αφού οι ίδιοι οι γονείς απλά στρέφουν τη ματιά τους άλλου για να μην αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Και που λένε «και τι να κάνω; Αφού έτσι κάνουν όλα τα παιδιά, το δικό μου θα απομονωθεί;» Και η απάντηση είναι…όχι βέβαια! Απλά δεν θα χορέψει το χορό του Ζαλόγγου, πέφτει ένας στον γκρεμό και ακολουθούν και οι υπόλοιποι …
Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξει ο κόσμος η αλλαγή θα ξεκινήσει από τα παιδιά μας, από εμάς τους ίδιους, ο κόσμος είμαστε όλοι εμείς. Δεν είναι δυνατόν παιδιά στην πολύ τρυφερή ηλικία της εφηβείας να καταναλώνουν αλκοόλ δημόσια σε μαγαζιά, να το παραγγέλνουν, να το πίνουν, να το πληρώνουν… και κανένας να μην μιλάει για κάτι που σαφώς απαγορεύεται.
Και αναρωτιέμαι πως γίνεται να επιστρέφει το παιδί στα 14… 15…16…17 σπίτι αργά το βράδυ και να μη γνωρίζεις ούτε που έχει πάει, ούτε τι έχει πιει, ούτε σε τι κατάσταση γυρίζει.
Έφηβοι που δεν έχουν όρια στις εξόδους τους, που βγαίνουν μόνοι τους μέχρι αργά, που ξενυχτούν και δεν ζούνε στην ηλικία τους, αλλά ζούνε σαν ενήλικες. Παιδιά εκτεθειμένα σε κίνδυνο, παιδιά που μπορεί να βρεθούν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και που στη συνέχεια εμείς οι ενήλικες αναρωτιόμαστε το γιατί, γιατί συνέβη αυτό το τόσο τραγικό… Γιατί στο δικό μου παιδί που του παρείχα τα πάντα.
Η απάντηση είναι απλή γιατί τα παιδιά θέλουν δίπλα τους γονείς που αγαπούν και τιμούν το γονεϊκό τους ρόλο. Που τα παιδιά τους κάνουν κέφι την παρέα τους, περνούν καλά μαζί τους, απολαμβάνουν, χτίζουν δεσμούς, δημιουργούν αναμνήσεις, κάνουν όνειρα.
Κάποιες φορές μου λένε οι έφηβοι που συναντώ « ξέρετε κάτι; εμείς σπάνια τρώμε ένα φαγητό όλοι μαζί, χωρίς να πλακώνονται δημόσια, χωρίς ο καθένας να είναι στο κινητό του. . Δε μου αρέσει να βγαίνω μαζί τους έξω γιατί μου δείχνουν ότι δεν απολαμβάνουν την παρέα μας, γιατί βλέπω στα μάτια τους πως θα προτιμούσαν να είναι κάπου άλλου.» Και τότε το παιδί απομονώνεται, χάνεται η επαφή και ψάχνει τρόπους να γεμίσει τα κενά της ψυχής του, ζει στα όρια γιατί έτσι ασυνείδητα προσπαθεί να προκαλέσει το ενδιαφέρον των γονιών του…συνήθως μάταια γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις οι ίδιοι οι γονείς έχουν παλινδρομήσει στη δίκη τους εφηβική ηλικία και δεν μπορούν να φερθούν σαν ενήλικες.
Τα παιδιά μας είναι ο κόσμος μας… ας εστιάσουμε με αγάπη το βλέμμα μας στις ψυχές τους, ας νιώσουμε τις ανάγκες τους, ας τους διδάξουμε με τις πράξεις μας τις αξίες της ζωής…Αγάπη, ενσυναίσθηση, αξιοπρέπεια, συγχώρεση, αποδοχή, καλοσύνη, ευγένεια, δικαιοσύνη …
Τα παιδιά που ζούνε πλάι σε ευτυχισμένους γονείς δεν εκθέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο γιατί έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση και θέλουν να γεύονται τη ζωή … ξέρουν πως η ζωή είναι ένα υπέροχο ταξίδι που μπορεί να έχει Κύκλωπες και μάγισσες αλλά με σύνεση όλα εξελίσσονται αρμονικά …έχουν δει τους γονείς τους να πανηγυρίζουν σε χαρές και να κοιτούν τα δύσκολα άφοβα στα μάτια … έχουν δει τους γονείς τους δυνατούς, να διαφωνούν μαζί τους αλλά να βάζουν σαφή όρια και έτσι νιώθουν ασφαλή και μοιράζονται τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες τους, ξέρουν πως οι γονείς τους, τους ακούνε με ενδιαφέρον και προσοχή και πως η γνώμη τους μετράει … ξέρουν πως η οικογένεια τους, τους βλέπει με αγάπη, αποδοχή και περηφάνια, χωρίς διάθεση τιμωρητική ή επικριτική …νιώθουν άνεση να μιλήσουν ελεύθερα χωρίς φόβο και ντροπή.
Δεν υπάρχει λόγος να κατηγορούμε εμείς οι γονείς τους εαυτούς μας, δεν υπάρχει χώρος για το ποιος φταίει, για ενοχές … καθώς όλοι φταίμε και όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε θαύματα…να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα, ψυχικά ισορροπημένα παιδιά…το αύριο του κόσμου έχουμε την τύχη να το κρατάμε στην αγκαλιά μας…τα παιδιά μας…οι ήλιοι της ζωής μας…
Sophia Linari
ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Sofia Linari, happiness therapist
Από το blog της Κας Λίναρη: www.happinesstherapy.gr
