Λένε ότι οι παιδικές φιλίες κρατάνε για πάντα. Η αλήθεια είναι ότι ο παιδικές φιλίες μπορεί να κρατήσουν για πάντα, μπορεί όμως και όχι. Αν κρατήσουν, έχουμε την ασφάλεια ότι έχουμε δίπλα μας έναν άνθρωπο που μας ξέρει και τον ξέρουμε μια ζωή. Αν όμως δεν κρατήσουν, δεν είναι απαραίτητα για κακό. Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε και οι πορείες μας δεν ταυτίζονται πάντα.
Εμείς οι γονείς, στην προσπάθειά μας να κοινωνικοποιήσουμε τα παιδιά μας και παράλληλα έχοντας την ανάγκη να ξέρουμε ότι έχουν κάποιον φίλο δίπλα τους, δεν τους αφήνουμε τα περιθώρια να διαμορφώσουν μόνα τους αυτή τη σχέση. Προσπαθώντας να τους καλλιεργήσουμε την αναμενόμενη καλή συμπεριφορά (που αντικειμενικά πρέπει να έχουν), ξεχνάμε ότι είναι παιδιά και βρίσκονται στην αρχή αυτής της σχέσης. Εμείς, έχοντας περάσει διά πυρός και σιδήρου και κουβαλώντας βιώματα και εμπειρίες από δικές μας φιλίες και θέλοντας να τα προφυλάξουμε από πιθανές στεναχώριες, τα βαραίνουμε με έννοιες και με άπειρες συμβουλές, οι οποίες αφενός είναι δυσθεώρητες για τα δεδομένα των παιδιών και αφετέρου τους στερούν το δικαίωμα να μάθουν να είναι φίλοι βιωματικά και όχι με οδηγίες χρήσης.
Σίγουρα δε θέλω το παιδί μου να πληγωθεί από κάποιον φίλο του, δε θέλω να αδικηθεί και φυσικά δε θέλω και να είναι εκείνο που θα αδικήσει κάποιον άλλον. Όμως το παιδί μου μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και πριν το καταλάβω, θα βγει έξω, στον πραγματικό κόσμο, όπου υπάρχουν όλες αυτές οι καταστάσεις και τα συναισθήματα από τα οποία εγώ προσπαθώ με τόσο κόπο να το προφυλάξω και θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει. Πώς όμως θα είναι σε θέση να το κάνει αυτό ξαφνικά, όταν ανοίξει την πύλη από τα τείχη προστασίας που του έχω χτίσει όλα αυτά τα χρόνια;
Μας φαίνεται σκληρό γιατί πρόκειται για τα παιδιά μας, αλλά αυτά τα παιδιά πρέπει να μάθουν, μέσα από τις φιλίες που έχουν τώρα, ότι δεν είναι όλα ρόδινα. Ότι ναι, μπορεί να σε στεναχωρήσει ο φίλος σου, μπορεί να τον στεναχωρήσεις κι εσύ, μπορεί να αδικηθείς ή να προδοθείς, μπορεί όλα αυτά να τα κάνεις κι εσύ ο ίδιος. Ότι ναι, υπάρχουν και δύσκολες στιγμές στις φιλίες, ότι εσύ ή ο φίλος σου μπορεί να έχετε κάποια στοιχεία που ο άλλος δεν τα εκτιμάει, αλλά έχετε και άλλα τόσα που σας κρατάνε μαζί. Άλλωστε ποια σχέση είναι ιδανική, χωρίς ίχνος κάποιου μελανού σημείου, για να έχουμε την απαίτηση να είναι η φιλικές σχέσεις των παιδιών μας; Ποια σχέση δεν απαιτεί δουλειά και ποια σχέση δεν περνάει από κύματα για να καθοριστεί;
Φυσικά ο ρόλος του γονέα πρέπει να είναι καθοδηγητικός και φυσικά δε μιλάμε για ακραίες καταστάσεις, που πρέπει ο γονέας να παρέμβει. Όμως πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά να τσαλακωθούν. Γιατί θα βγούνε σε ένα κόσμο που τσαλακώνει ανεξαιρέτως και θα πρέπει μέσα από αυτό να μάθουν να ισορροπούν, να μάθουν να στέκονται, να επιλέγουν και να επιβιώσουν αξιοπρεπώς. Μπορεί να επιμείνουν σε αυτή τη σχέση για χάρη όλων των άλλων πραγμάτων που θα παίρνουν και θα δίνουν, μπορεί να την περιορίσουν ή να την αφήσουν τελείως και να αναζητήσουν κάποια άλλη. Μπορεί όλα αυτά να γίνουν χωρίς τη δική τους επιλογή. Όμως σίγουρα, όλα αυτά θα πρέπει να έχουν το δικό τους σημάδι. Οι συμβουλές μας είναι πολύτιμες, αλλά τα παιδιά μαθαίνουν και αναπτύσσουν τη συναισθηματική τους νοημοσύνη βιωματικά και με πραγματικά παραδείγματα, όχι στη θεωρία. Φίλοι για πάντα ή όχι πια φίλοι, ας αφήσουμε τα παιδιά να ανακαλύψουν την πραγματική διάσταση της ζωής, μπορούν να το αντέξουν περισσότερο από τις ατελείωτες δικές μας θεωρίες. Η ζωή είναι δική τους και πρέπει να την ανακαλύψουν, να την ψηλαφίσουν με τα χέρια τους, να την αφήσουν να τους δώσει τα μαθήματά της. Ας αποφασίσουμε να είμαστε για τα παιδιά το καταφύγιο, όχι όλος ο κόσμος.
