Η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνουμε κι αποτελούμε μέρος μιας κοινωνίας που μας υποβάλλει στην νοοτροπία που λέει “απαγορεύεται το κλάμα”, κάτι που συνδέεται άμεσα με την αδυναμία. Από μικρά παιδιά ακούμε να μας λένε “αχ, μην κλαις”, ή “τα καλά παιδιά δεν κλαίνε” ή και το ακόμα ισχυρότερο “οι άντρες δεν κλαίνε!”. Κι όμως! Όλοι κλαίμε, όλοι χρειαζόμαστε να κλαίμε, και τελικά όλοι θα πρέπει να κλαίμε όταν αυτό έχουμε ανάγκη! Το κλάμα είναι στην πραγματικότητα μία φυσική λειτουργία του εαυτού μας όταν τελεί υπό έντονη πίεση και αποζητά να αποφορτιστεί, γι’ αυτό και πολύ συχνά ακούμε να λέει κάποιος πόσο λυτρωτικό ήταν το ότι έκλαψε!
Αν αφαιρέσουμε αυτήν την φυσική λειτουργία ή απαγορευτεί σε κάποιον να κλάψει τότε όλη αυτή η συναισθηματική φόρτιση θα αναζητήσει άλλες διεξόδους, γιατί όπως έχουμε ξαναπεί βάσει της αυτορύθμισης, ο εαυτός μας με βεβαιότητα θα βρει άλλον τρόπο να την διοχετεύσει.
Δυστυχώς, η πιο συχνή διέξοδος για την καταπιεσμένη συναισθηματική φόρτιση είναι το σώμα (δηλαδή η σωματοποίηση της πίεσης, π.χ.) και η καταπίεση αυτή μπορεί να εκδηλωθεί ως ψυχιατρική διαταραχή (π.χ. κρίση πανικού), πονοκέφαλος/ημικρανία, γαστρεντερικές ενοχλήσεις και πολλές φορές ακόμη και καρδιαγγειακά προβλήματα! Ποιός θέλει κάτι τέτοιο;
Έχει αποδειχτεί πλέον ότι οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν πολύ καλύτερα αφού έχουν κλάψει, επιτρέποντας τη φυσική έκφραση του θυμού, της απόγνωσης ή της λύπης τους. Συνειδητοποιούν σιγά σιγά τον μύθο της αδυναμίας αυτού που κλαίει κι αντιλαμβάνονται την δύναμη της συναισθηματικής έκφρασης, της απελευθέρωσης και της λύτρωσης που προσφέρει το κλάμα.
Να λοιπόν γιατί το κλάμα κάνει καλό:
Κλαίγοντας απελευθερώνω τα συναισθήματα μου και τα διαχειρίζομαι επί τόπου.
Δηλαδή αφήνω το αρνητικό συναίσθημα να με κατακλύσει και μετά χαλαρώνω, βλέπω τι μου έχει συμβεί και προχωράω παρακάτω, χωρίς να στέκομαι εναγωνίως ή να επανέρχομαι σε κάτι που θα έπρεπε να έχει κάνει τον κύκλο του. Έτσι ολοκληρώνω μια συναισθηματική διαδικασία και γίνομαι ακόμα ικανότερη/ος στο να διαχειριστώ αυτά που προκύπτουν, γνωρίζοντας ότι το κλάμα βοηθάει το σώμα μου να αποβάλλει την αρνητική ενέργεια και ότι δεν χρειάζεται να νιώθω άσχημα για αυτό! Επίσης με τον τρόπο αυτό αφήνω λίγο λίγο να βγουν προς τα έξω έντονα συναισθήματα (π.χ. θυμός) που αν τα πνίξω θα συσσωρευτούν και θα καταλήξουν να αναζητήσουν διέξοδο στην έκρηξη (π.χ. οργισμένος καυγάς). Μακροπρόθεσμα μιλώντας ο καταπιεσμένος θυμός θα φτάσει σε οργισμένες εκφράσεις κι η καταπιεσμένη θλίψη σε κατάθλιψη, πιθανώς.
Το να κλάψω επειδή έτσι νιώθω κι αυτό έχω ανάγκη είναι η απόλυτη ένδειξη του ότι είμαι ευάλωτη και ανθρώπινη, ότι είμαι πιστή στον αληθινό μου εαυτό κι ότι έχω κατανοήσει καλά το πόσο ασήμαντο είναι το τι θα σκεφτούν οι άλλοι γι’ αυτό.
Δεν περιορίζομαι δηλαδή από μη βάσιμες και μη ουσιαστικές κοινωνικές συμβάσεις που στην πραγματικότητα απλά δεσμεύουν το ανθρώπινο μου πρόσωπο, αλλά αφήνω να φανεί ότι είμαι ψυχικά ισορροπημένος άνθρωπος με συναισθήματα που εκφράζω ελευθερα και δεν είμαι μηχανή να δρω και να πράττω υπολογιστικά!
Και φυσικά με το να επιτρέπω στον εαυτό μου να κλάψει δίνω το καλό παράδειγμα να ακολουθήσουν κι άλλοι γύρω μου.
Βλέποντας κάποιος εμένα να κλαίω και να νιώθω άνετα με αυτό θα ενθαρρυνθεί κι ο ίδιος να χαλαρώσει και να νιώσει άνετα να δοκιμάσει. Μόλις κάποιος που μέχρι τώρα έπνιγε τα συναισθήματα του δοκιμάσει την αίσθηση του να αφεθεί και να ξεσπάσει δίνοντας δίοδο σε αυτήν την ενέργεια θα αρχίσει να συνειδητοποιεί τα οφέλη και θα το αποπειραθεί όλο και πιο συχνά, ξεπερνώντας παλιές ιδέες που μεχρι τώρα μπορεί να μπλόκαραν την συναισθηματική του έκφραση.
Τελικά κλαίγοντας κάνω καλό στον εαυτό μου, στο σώμα μου, νιώθω καλύτερα και πιο ισορροπημένα, αλλά κι ακόμα περισσότερο συνεισφέρω σε ένα παράδειγμα για μια πιο απελευθερωμένη κι αυθεντική κοινωνία!
Ψυχοθεραπεία / Συμβουλευτική / Ρέικι Συμβουλευτική Οικογένειας – Γονέων / Ευ Ζην
Βιογραφικό:
Η Χριστιάνα Γερμανού είναι ψυχολόγος με πτυχίο Ψυχολογίας (BSc) από το University of La Verne, California και μεταπτυχιακές σπουδές (MSc) στην Συμβουλευτική Ψυχολογία με Γνωστική Συμπεριφοριστική προσέγγιση (CBT Cοunselling) από το Teesside University.
Με εκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία Gestalt, την διαχείρηση εξαρτήσεων, και την υπογονιμότητα, τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την οικογένεια -ζευγάρι, γονείς – και παράλληλα με τις ατομικές συνεδρίες κι ομιλίες, συντονίζει ομάδες και σεμινάρια πάνω σε θέματα που απασχολούν όλους τους γονείς αλλά κι όλους μας στην καθημερινότητα. Είναι μέλος Ευρωπαϊκών οργανισμών ψυχολογίας και συνεργάζεται με μεγάλα κέντρα ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής κι ιδιώτες ιατρούς.
Στόχος της είναι η ισορροπία κι η ολιστική ευημερία του ατόμου, το ευ ζην στην πράξη, κι αρθρογραφεί καθημερινά στην προσωπική της ιστοσελίδα www.rootsandroutes.gr.
