Πρώτη δημοτικού φέτος, το πρώτο σκαλί στο δημοτικό. Η τάξη όπου όλα ξεκινάνε, όλα αλλάζουν. Το καρεκλάκι ή το χαλί γίνεται καρέκλα, το χαμηλό τραπέζι που καθόσασταν όλοι μαζί η παρεούλα γίνεται θρανίο, η πολύχρωμη με ζωηρά χαρούμενα χρώματα τάξη και γωνιές με παιχνίδια γίνεται αίθουσα διδασκαλίας με πίνακα, σημειώσεις και έδρα, ακόμα και η τσάντα αλλάζει, εκεί που κουβαλούσες μια αλλαξιά ρούχα και το φαγητό σου, τώρα κρατάς μια τσάντα μεγάλη σαν κι εσένα με πολλά βιβλία και τετράδια και δεν ξέρεις γιατί. Εκεί που οι φωτοτυπίες ήταν για να χρωματίσεις με τους αγαπημένους σου μαρκαδόρους τώρα πρέπει να γράψεις με το μολύβι σου σύμβολα που δεν ξέρεις ακόμα τη χρησιμότητά τους.
Μεγαλώνεις απότομα, επειδή στο επιβάλλουν, σε λένε «ανώριμο» γιατί δεν κάθεσαι καλά στην καρέκλα σου, γιατί δεν ξέρεις να γράφεις όλη την αλφαβήτα με το σωστό τρόπο και γιατί δεν κρατάς με το σωστό τρόπο το μολύβι. Σε βγάζει τιμωρία έξω από τη τάξη (!!!!!) γιατί σου πέφτει το μολύβι συνέχεια και σκύβεις να το πιάσεις. Μέσα σε 45 λεπτά που διαρκεί μια διδακτική ώρα πρέπει να είσαι συγκεντρωμένο στρατιωτάκι σε μια καρέκλα να κοιτάς μπροστά σου έναν άνθρωπο εντελώς άγνωστο, να σου λέει τι πρέπει να κάνεις και πώς, χωρίς να ξέρεις το λόγο. Σου λείπει ύπνος και ξεκούραση γιατί το προηγούμενο βράδυ ενώ είχες γυρίσει από το στίβο, ξενύχτησες πάνω από ένα κίτρινο τετράδιο αντιγραφής που έγραφες επί 8 φορές μία πρόταση χωρίς ιδιαίτερο νόημα για να μάθεις να γράφεις (κάτι που μάλιστα έκανες εις διπλούν γιατί τα γράμματά σου ήταν «απαράδεκτα»). Την ώρα που τρως το σπιτικό σου κέικ στην αυλή θυμάσαι τη μαμά σου που το έφτιαξε μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας για να έχεις κάτι υγιεινό, σπιτικό και οικονομικό να τρως στα διαλείμματα την ώρα που οι υπόλοιποι αγοράζουν τυρόπιτες και χυμούς από το κυλικείο, και στενοχωριέσαι (ακόμα κι αν σε λένε «ανώριμο») γιατί ξέρεις ότι είσαι μικρός για να προσφέρεις στα οικονομικά του σπιτιού.
Είσαι το παιδί που θα κάνει παρέα με το «μάγκα» της τάξης απλά και μόνο για να μην είσαι μόνος σου, όμως είσαι και το παιδί που με το που γίνει κάτι στο διάλειμμα και δεν θα αρέσει στην υπόλοιπη παρέα θα σε διώξουν ή ακόμα χειρότερα θα σε χτυπήσουν. Είσαι το παιδί που στη γυμναστική θα σταματήσεις να τρέχεις γιατί θα βρεις μια πασχαλίτσα και δεν θέλεις να την πατήσεις αλλά ο γυμναστής θα σε βάλει τιμωρία (!!!!) να μαζέψεις όλες τις μπάλες και τις κορίνες στο τέλος του μαθήματος χωρίς να σε αφήσει να εξηγήσεις το λόγο που σταμάτησες. Είσαι το παιδί που θα γράψει ανάποδα το γράμμα «ρ» αλλά θα σε πουν απρόσεχτο και ότι βαριέσαι ή ακόμα χειρότερα ότι “έχεις πρόβλημα”.
Τελικά, μόνο εσύ ξέρεις πραγματικά ποιος είσαι…..
«Είμαι το παιδί που μέχρι πριν κάποιους μήνες το σχολείο ήταν παιχνίδι και τραγούδι. Είμαι το παιδί που πριν ένα μήνα περίπου έκανα βουτιές στη θάλασσα και ξενυχτούσα διαβάζοντας παραμύθια με τη μαμά μου. Είμαι το παιδί που δεν θέλω να μαλώνω με κανέναν, δεν θέλω να κάνω κακό σε κανέναν, θέλω όλος ο κόσμος να είναι αγαπημένος και ειρηνικός. Είμαι το παιδί που θα δυσκολευτεί να καταλάβει την πρόσθεση και την αφαίρεση όχι γιατί είμαι χαζός αλλά γιατί έχω το δικό μου χρόνο να επεξεργάζομαι τις καταστάσεις και ό,τι καινούριο γνωρίζω. Είμαι το παιδί που θέλω να σε κάνω να χαμογελάς και να είσαι περήφανος για την προσπάθειά μου και το φιλότιμο μου και όχι το αποτέλεσμα ενός διαγωνίσματος ή μιας ορθογραφίας. Είμαι το παιδί που θέλω να με σέβεσαι γιατί εσύ θα μου μάθεις πως πρέπει να το κάνω κι εγώ. Δυστυχώς όμως, είμαι το παιδί που όσο και να με πληγώσεις και να με κοροϊδέψεις, είμαι ακόμα μικρό και ανώριμο για να μπορέσω να στο ανταποδώσω ή να στο δικαιολογήσω, κάτι το οποίο πληγώνει πολύ την καρδούλα μου που ακόμα είναι αθώα και παιδική.
Άσε με να παίξω λίγο ακόμα, να χαζέψω λίγο ακόμα… Θέλω το χρόνο μου για να συνηθίσω να είμαι μεγάλος…Και θα είμαι για πολλά χρόνια ένας μεγάλος…..
της Ηλιάνας Σειτανίδου
Καθηγήτρια Αγγλικών (ΜΑ) με εξειδίκευση στις Μαθησιακές Δυσκολίες
Σχολική Ψυχολόγος
