Ονομάζομαι Αθανασία και είμαι μητέρα 3 λιλιπούτειων ζουζουνιών, του Γιώργου, της Αναστασίας και του Νικόλα. Τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια κατάλαβα πόσο υπέροχη και γεμάτη είναι η ζωή μιας οποιαδήποτε μητέρας παρά τα άγχη, τις δυσκολίες και τις υποχρεώσεις που μπορεί να αντιμετωπίζει. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου αλλά και τις εμπειρίες που αποκόμισα μετά από δύο καισαρικές και έναν vbac τοκετό (φυσιολογικός τοκετός μετά από καισαρική), αλλά και όσα βιώνω αυτόν τον καιρό καθώς περιμένουμε σε 4 μήνες το τέταρτο παιδάκι μας.
Ας τα πάρουμε από την αρχή, περίπου πριν 5 χρόνια, Οκτώβρης ήταν θυμάμαι,όταν έμαθα πως ήμουν έγκυος στον πρώτο μου γιο τον Γιώργο. Η χαρά μας απερίγραπτη όχι μόνο γιατί θα γινόμασταν γονείς αλλά και επειδή τα τρία προηγούμενα χρόνια ακολουθούσα αγωγή λόγω της ύπαρξης πολλαπλών ινομυωμάτων. Η θέση τους καθιστούσε το χειρουργείο εξαιρετικά δύσκολο. Οι εννέα μήνες πέρασαν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα ευτυχώς (υπήρχε κίνδυνος αποβολής) και ήρθε η στιγμή της γέννας. Γέννησα με καισαρική αν και προσπαθήσαμε επί 14 ώρες για φυσιολογικό τοκετό. Ευτυχώς αμέσως χειρουργήθηκα και για την αφαίρεση των ινομυωμάτων. Δυστυχώς παρόλο που η κύηση είχε την καλύτερη έκβαση για μαμά και μωρό, υπήρξαν κάποιοι “καλοθελητές” συγγενείς που κατέκριναν την καισαρική μου, ως παντογνώστες έβγαλαν πόρισμα πως θα πονάω, θα δυσκολευτώ να κάνω άλλο παιδί και δεν θα μπορώ να θηλάσω ούτε να αντεπεξέλθω σωστά στα καθήκοντά μου ως μητέρα…Σαν άπειρη νέα μαμά και εγώ άκουγα τους πάντες με αποτέλεσμα να στεναχωριέμαι,να θηλάσω μόνο 26 μέρες και να θεωρώ τον εαυτό μου λίγο πολύ άχρηστο. Το ηθικόν δίδαγμα καλοδεχούμενες όλες οι γνώμες και οι συμβουλές αλλά δεν χρειάζεται να τις εστερνιζόμαστε.
19 μήνες αργότερα τον Φλεβάρη του 2016 γεννάω την κόρη μου Αναστασία με καισαρική λόγω του χειρουργείου και όχι της καισαρικής καθ΄αυτής. Με κλειστά τ’αυτιά αυτή την φορά προς όλους ξεκίνησα τον αποκλειστικό θηλασμό (προσωπικά χρησιμοποιούσα και θήλαστρο) και τα κατάφερα για 10 μήνες. Όταν αποφάσισα να σταματήσω το έκανα καθαρά και μόνο επειδή ήμουν ήδη 2,5 μηνών έγκυος στον Νικόλα μας. Είχα αρκετά χαμηλό αιματοκρίτη και ήθελα να ξεκουράσω και λίγο τις θηλές μου.
Τον Ιούλιο του 2017 γέννησα με vbac τοκετό πάντα με την βοήθεια της γυναικολόγου μου κυρίας Έυας Μαυρομμάτη. Εξ’ αρχής μου είχε δηλώσει πως αν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και δεν εμφανισθούν τυχόν επιπλοκές, θα προσπαθούσαμε για φυσιολογικό τοκετό. Και ναι τα κατάφερα, χωρίς πρόκληση παρακαλώ γιατί πολύ απλά καλό είναι ένας vbac τοκετός να εξελίσσεται μόνος του χωρίς την χορήγηση συνθετικής ωκυτοκίνης (οι πόνοι έρχονται ξαφνικά και πιο έντονοι;) ώστε να αποφεύγονται τυχόν προβλήματα στην μήτρα ή στην τομή της καισαρικής. Αυτή την επιλογή λοιπόν την συνιστώ πλέον σε όσες κοπέλες θέλουν να αποφύγουν ένα ακόμα χειρουργείο, αρκεί πάντα οι συνθήκες να το ευνοούν και να μην υπάρχει το οποιοδήποτε παθολογικό, ορμονικό ή και ανατομικό πρόβλημα. Τους τελευταίους μήνες είχα την τύχη να συμβουλεύω αλλά και υποστηρίξω δύο ακόμα κοπέλες να το πετύχουν.
Λόγω των συναφών σπουδών μου και της προηγούμενης δουλειάς μου το είχα ψάξει πολύ ρωτώντας γιατρούς αλλά και διαβάζοντας κάποιες ειδικές μελέτες. Να σημειώσω σε αυτό το σημείο πως και τον Νικόλα μας τον θήλασα απλά το συνδυάσαμε και με αντιαναγωγικό γάλα γιατί οι εμετοί του έφτασαν όσα και τα γεύματα της ημέρας. Για άσχετους ιατρικούς λόγους που εμφανίσθηκαν πριν καιρό τώρα πίνει υποαλλεργικό γάλα.
Πάντως ακόμα και τώρα που κατάφερα και γέννησα φυσιολογικά υπήρξαν άτομα που θεώρησαν πως πήρα ρίσκο και δεν σκέφτηκα υπεύθυνα τα παιδιά μου και πως θα μπορούσα να έχω πάθει το οτιδήποτε. Τέλος πάντων πλέον βρίσκομαι εν αναμονή του μωρού μας, ελπίζοντας ξανά σε έναν φυσιολογικό τοκετό ή ακόμα και σε μια απολύτως δικαιολογημένη καισαρική.
Γιατί πολύ απλά είναι ιδιαίτερο το αίσθημα μιας μητέρας να καταφέρνει να γεννήσει φυσιολογικά μετά από καισαρική (εγώ προσωπικά στην καισαρική πονούσα λιγότερο).
Τελικά με όποιον τρόπο και να έρχονται στην ζωή, μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, μας δείχνουν με τον τρόπο τους τι βήματα ή συνήθειες θα ακολουθήσουμε και αυτό γιατί κάθε ένα από αυτά είναι ξεχωριστό και με διαφορετικές ανάγκες!
Ελπίζοντας να τα ξαναπούμε…
Υ.Γ. Ένα ιδιαίτερα μεγάλο και εγκάρδιο ευχαριστώ στην Έφη, πηγή έμπνευσης για εμένα…
Αθανασία
