Θέλω τόσα να πω μα τα λόγια έχουν χάσει το νόημα τους, οι λέξεις είναι στεγνές, δυνατές, ασπρόμαυρες.
Οι αναμνήσεις έχουν γίνει παρελθόν και το παρελθόν αναμνήσεις. Κάθε σκέψη και ένας πόνος μα τι να κάνω ζω! Θα μιλήσω για το παιδί που μετρούσε τα αστέρια και ήταν όλα εκεί, μα πάντα όλα έλειπαν. Που τα βράδια έκλαιγε στο μαξιλάρι, για τις μέρες που του πατούσαν την αξιοπρέπεια οι μεγάλοι. Σ’ αυτό το παιδί του μάθαιναν κάθε μέρα τον σεβασμό, το πως να μιλάει, πως να φέρεται, και το παιδί τα μάθαινε,τα έμαθε..μα οι μεγάλοι δεν έκαναν τίποτα από όλα αυτά απέναντι του. Ίσα ίσα το αντίθετο και το παιδί πάντα είχε την ίδια απορία, Γιατί;
Ένα παιδί μικρό που δεν χάρηκε, που δεν έτρεξε σε αλάνες,που φοβόταν, που ντρεπόταν για αυτό που ήταν, που δεν είχε την στήριξη που ήθελε,που δεν άκουσε τα λόγια που ήθελε να ακούσει,μα ήταν καλό και ήρεμο. Δεν χάρηκε, δεν ένιωσε παιδί, και όσο μεγαλώνει γίνεται ακόμα πιο παιδί που συγκινείται τώρα που “μεγάλωσε” όταν βλέπει άλλα μωρά, συγκινείται πολύ δεν το κάνει επίτηδες.
Ίσως είναι τα χρόνια που έχασε, ίσως είναι η αγάπη που δεν πήρε και όμως έχει τόσο αγάπη να δώσει. Μην το παρεξηγείτε είναι παιδί.
Με πόνο..παιδί..
της Μαρίας Λαζαράκη, βοηθός βρεφονηπιοκόμου
