Ας ξεκαθαρίσουμε δυο-τρία πράγματα απ’ την αρχή, για να μην μας πείτε κακούς κι αχάριστους: α. οι μαμάδες μας είναι η σπουδαιότερη ίσως βοήθεια που έχουμε με τα παιδιά, β. αναγνωρίζουμε ότι έκαναν και κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν βάσει της εποχής που γεννήθηκαν, των διαθέσιμων πληροφοριών και των συνθηκών και, τέλος, γ. εννοείται ότι για κάθε ένα λάθος τους μπορούμε να σκεφτούμε δέκα σωστές μεθόδους/ κόλπα/ μεθόδους κ.ο.κ.
Η μάνα σου που κρατάει τα παιδιά, που γίνεται χίλια κομμάτια για να τους φτιάξει και κουλουράκια και σουπίτσα και μακαρονάκι κοφτό, που παίζει σαν παιδί και κακομαθαίνει σαν γιαγιά είναι πολύτιμος βοηθός και σύμμαχος στην ανατροφή των παιδιών σου. Κατά πάσα πιθανότητα όμως συντηρεί κάποιες αντιλήψεις οπωσδήποτε αναχρονιστικές και ενίοτε εγκληματικές.
Αυτές τις αντιλήψεις είναι που πρέπει να πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων χωρίς τύψεις, αλλά με στόχο να γίνουμε ακόμα καλύτεροι γονείς απ’ τους γονείς μας. Αντιλήψεις όπως…
«Άσ’ το το παιδί να φάει όσο θέλει, θα το κάνει μπόι»: Οι καμπύλες ανάπτυξης είναι συγκεκριμένες, οι παιδίατροι σαφείς κι οι διατροφικές συνήθειες των παιδιών (πρέπει να είναι) συγκεκριμένες. Το κατοχικό σύνδρομο δεν έχει θέση στη ζωή μας, για τον απλό λόγο ότι ανατρέφει παχύσαρκα παιδιά.
«Έλα μωρέ για 2 στενά τι θα πάθει;»: Οι γονείς μας μεγάλωσαν σε μια εποχή μηδέν ευαισθητοποιημένη για τα ζητήματα οδικής ασφάλειας. Εμείς, αντιθέτως, έχουμε διαθέσιμες όσες πληροφορίες χρειάζεται ένας νοήμων άνθρωπος για να αντιληφθεί ότι, ναι, η ζώνη, το παιδικό κάθισμα αυτοκινήτου ή/και το κράνος είναι απολύτως απαραίτητα ακόμα κι αν η απόσταση είναι πολύ μικρή.
«Άμα δεν σ’ ακούει, δώσ’ του μία να καταλάβει ποιος κάνει κουμάντο»: Ποιος κάνει κουμάντο, λοιπόν; Ο δυνατός; Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται με σφαλιάρες κι απειλές.
«Μα, να μιλάει έτσι; Κορίτσι πρά(γ)μα;»: Συζητήσιμο το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να λέγεται και πότε, αλλά όταν σ’ αυτό το ζήτημα παρεισφρέουν έμφυλοι ρόλοι, τότε το πράγμα γίνεται τουλάχιστον αναχρονιστικό. Δεν υπάρχουν ζητήματα για τα οποία τα κορίτσια δεν μπορούν να μιλήσουν ενώ τα αγόρια μπορούν, ούτε λέξεις κατάλληλες για το ένα φύλο κι ακατάλληλες για το άλλο.
«Μην τρως παιδί μου σαν γύφτος!»: Πώς τρώνε, αγαπητή μητέρα, οι γύφτοι; Για τις μεγαλύτερες γενιές τέτοιες ρατσιστικές ατάκες είναι καθημερινότητα και ίσως δεν έχουν ειδικό βάρος (ειλικρινή, δηλαδή, μισαλλοδοξία). Ωστόσο, θέλετε να μεγαλώσετε ένα παιδί που ακούει απ’ τα 3 του ότι η τάδε φυλή έχει άλφα, βήτα, γάμα κακά χαρακτηριστικά;
«Ε, ένα τσιγαράκι δεν πειράζει»: Μπορεί πριν 30 χρόνια οι επιπτώσεις του καπνίσματος να μην ήταν γνωστές ή μπορεί να μην ήταν γνωστές στους δικούς μας γονείς, σήμερα όμως είναι, γι’ αυτό δεν υπάρχει δικαιολογία αν καπνίζεις όταν είσαι έγκυος ή αν καπνίζεις στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι με το παιδί – μόνο η έλλειψη αυτοκυριαρχίας σου.
«Τα γράμματα δεν είναι για όλους»: Έχουμε υποτιμήσει –σε θεσμικό και ατομικό επίπεδο- την τεχνική εκπαίδευση κι αυτό είναι σίγουρα λάθος. Πράγματι δεν έχουν όλοι ταλέντο στα γράμματα. Όμως, οι παλιότερες γενιές, βλέποντας κάποιον να δυσκολεύεται λίγο περισσότερο με τα μαθήματα του σχολείου τον προσαγόρευαν ελαφρά τη καρδία «μπουμπούνα», «χοντροκέφαλο» και λοιπά χαριτωμένα. Δεν μαθαίνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο και σήμερα έχουμε στο χέρι μας όλα τα απαραίτητα εργαλεία για να ανακαλύψουμε πώς θα βοηθήσουμε οποιοδήποτε παιδί να μάθει ευκολότερα.
