Ακούω το γάλα να σιγοβράζει στο μπρίκι, ενώ ξεπλένω για τρίτη φορά το μπουκάλι της μικρής. Μετακινώ το μπρίκι όπως όπως και αδειάζω μέσα στο μπουκάλι το καυτό γάλα, μετριάζοντας τη θερμοκρασία του με άφθονο κρύο. Κοιτάζω το γυάλινο βαζάκι με τα δημητριακά που έχει αδειάσει και τηγανίζω στα γρήγορα δύο αυγά, για να προλάβω την γκρίνια της μεγάλης που θα φωνάζει “δεν έχει τίποτα να φάω”. Απεχθάνομαι το καθάρισμα του λαδιού από το τηγάνι και ρίχνω γρήγορα μισό κιλό ξύδι πάνω του. Το μάτι μου τρέχει να κοιτάξει την ώρα, για να διαπιστώσει πως είναι μόλις 07:30, μα σε λιγότερο από 30 λεπτά θα έχει έρθει το μεσημέρι.
Κάπως έτσι δεν είναι; Ο χρόνος κυλάει γρήγορα, όταν πρέπει να του χωρέσεις δουλειές, μαγειρική, καθαριότητα και όλα τα συναφή.
Τοποθετείς το πρωινό με ευλάβεια στη θέση του και μαζεύεις γρήγορα γρήγορα την κουζίνα. Τα σκουπίδια εξανεμίζονται και ο στόχος είναι να καταφέρεις να βγείτε μία πρωινή βόλτα λίγο πριν τις δώδεκα, που η βαρεμάρα έχει χτυπήσει κόκκινο και η γκρίνια γίνεται υπέρμετρη υστερία.
Δύο τσάντες, ένα μπολ με τα φρούτα τους, που στην επιστροφή θα πετάξεις και θα σε μαλώνεις που τα χάλασες άδικα, δύο παγουράκια με το νερό τους κι από ένα σάντουιτς για την κάθεμία, φτιαγμένο με τεχνάσματα διάσημου Γάλλου σεφ, σε μία προσπάθεια να μην καταλάβει καμία από τις δύο τα πολύ θρεπτικά, άνοστα ωστόσο, συστατικά τους.
Κι ενώ ετοιμάζεις, ακούς από τα δωμάτιά τους τις φωνές “όχι αυτό είναι δικό μου”, “όχι, θέλω το φόρεμά μου”, “όχι, δε σ’ αγαπώ” και προσπαθείς να επαναφέρεις την τάξη με ένα γενναίο, πλην όμως επιβλητικό, “κορίτσια, δε θα πάμε πουθενά” και ξέρεις πως δε σε πιστεύουν, γιατί γνωρίζουν πως εσύ θέλεις περισσότερο από εκείνες μία βόλτα στον ήλιο. Μία βόλτα χωρίς φασαρίες, συμμαζέματα και δουλειές.
Αφού βεβαιώνεσαι πως έχουν φάει ικανοποιητικά το πρωινό τους, τρέχεις στο δωμάτιο για να τις ντύσεις, αφού πρώτα καθαρίσεις το αυγό που κόλλησε στα μαλλιά, και κάπου εκεί, καθώς βρίσκεσαι σκυφτή και προσηλωμένη, ακούς ένα “μαμά, είναι δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά;”.
Την κοιτάζεις στα μάτια, για να εξακριβώσεις αν πρόκειται για πείραγμα ή για πραγματική απορία, μα η ασυνήθιστη σοβαρότητα των ματιών της δίνει την απάντηση που ψάχνεις άμεσα.
Είναι δύσκολο να είσαι μαμά;
Δεν είναι εύκολο να πετυχαίνεις καθημερινά το αγαπημένο φαγητό τριών διαφορετικών ατόμων. Ούτε να βγαίνεις καθημερινά για ψώνια με ένα καρότσι σ’ ένα σουπερμάρκετ γεμάτο απαγορευτικές λιχουδιές. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καλύψεις τις ανάγκες δύο διαφορετικών παιδιών, διαφορετικών ηλικιών.
Αρρώστιες, απορίες, απογοητεύσεις, κακές μέρες, προσπάθειες που δεν ευδοκίμησαν, προσπάθειες που δεν έγιναν, εξηγήσεις και αναλύσεις που κούρασαν, ξεσπάσματα και θυμοί, ζήλιες, αναπάντητα γιατί, να πλάθεις καθημερινά χαρακτήρες με τη στάση σου, να παραδίδεις παιδαγωγικά μαθήματα με τις πράξεις σου, να παλεύεις να συγκρατήσεις τα νεύρα της κούρασης, να προσπαθείς να αποφύγεις τις συγκρούσεις μαζί τους, μα να διαπιστώνεις πως κάποιες φορές είναι αναπόφευκτο, να προσπαθείς να τους κάνεις καλούς ανθρώπους, να παλεύεις να γίνουν ευτυχισμένοι ενήλικες…
Στροβιλίστηκαν όλα στο μυαλό μου για λίγα λεπτά. Κοίταξα γύρω μου και στέκονταν και οι δύο μπροστά μου, η μία περιμένοντας απάντηση και η άλλη φοβισμένη με τη σαστιμάρα μου. Το δωμάτιο γεμάτο ρούχα, πεταμένα εδώ κι εκεί, το πρωινό τους όμως ήταν πεντανόστιμο και οι φάτσες τους πιο γλυκιές απ’ όσο θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.
“Ναι, τις περισσότερες φορές είναι πολύ δύσκολο να είμαι μαμά. Αλλά δεν είναι καθόλου δύσκολο να είμαι η μαμά σας” απαντώ καθώς αγκαλιές τυλίγονται γύρω μου.
Όλες τις μοναδικές σκέψεις της Περσεφόνης που αξίζει να τις διαβάσετε, ανακαλύψτε τες στο www.onceuponamam.blogspot.gr.
