Η Bunmi Laditan, μαμά, συγγραφέας και blogger, δημοσίευσε πρόσφατα ένα μακροσκελές κείμενο στο οποίο παραθέτει μια μεγάλη αλήθεια σχετικά με τις αδιανόητα πολλές σχολικές εργασίες και το διάβασμα που έχουν τα παιδιά στο σπίτι και γονείς από όλο τον κόσμου ταυτίζονται και επικροτούν. Αξίζει να το διαβάσουμε, γιατί είμαστε βέβαιοι ότι πολλοί θα συμφωνήσετε μαζί της:
«Το παιδί μου έχει τελειώσει με το διάβασμα στο σπίτι. Μόλις έστειλα και ένα mail στο σχολείο της για να ενημερώσω και τους δασκάλους. Σε αυτό έγραφα ότι θα το μειώσει σημαντικά, όμως απλά προσπαθούσα να είμαι ευγενική, γιατί στην πραγματικότητα θα το κόψει.
Η 10χρονη κόρη μου λατρεύει να μαθαίνει. Διαβάζει από μόνη της 10 με 12 πολυσέλιδα βιβλία κάθε χρόνο και πολύ συχνά κάνει έρευνα σε θέματα που την απασχολούν (αυτή τη στιγμή γράφει μια ιστορία για λύκους). Επίσης, παρακολουθεί μαθήματα προγραμματισμού, της αρέσει να ζωγραφίζει και την ενδιαφέρει η ρομποτική που κι εγώ δεν έχω καταλάβει εντελώς τι είναι. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όμως, έχω παρατηρήσει ότι στρεσάρεται όλο και περισσότερο σχετικά με το σχολείο. Και όταν λέω στρεσάρεται, εννοώ ότι έχει πόνους στο στήθος, ξυπνά μέσα στη νύχτα και τρέμει το σχολείο γενικότερα.
Βρίσκεται στο σχολείο καθημερινά, από τις 8:15 το πρωί έως τις 4 το μεσημέρι, οπότε θα ήθελα κάποιος να μου εξηγήσει, γιατί πρέπει να αφιερώνει και 2 με 3 ώρες κάθε απόγευμα για να έχει μαθήματα και στο σπίτι;
Είναι λογικό κάθε μέρα να επιστρέφει, να διαβάζει μέχρι τις 6:30, μετά να τρώει, να ξεκουράζεται για μία ώρα (ή να τελειώνει το διάβασμα που έμεινε στη μέση) και μετά να πέφτει για ύπνο;
Ο χρόνος με την οικογένεια δεν είναι σημαντικός; Ο χρόνος για να είναι το παιδί απλά… παιδί και να χαλαρώνει στο σπίτι του δεν είναι σημαντικός; Ή μήπως πρέπει να γίνει μια μικρή εργασιομανής στα 10 της;
Το γνωρίζετε ότι στη Φινλανδία απαγορεύονται εντελώς τα μαθήματα του σχολείου στο σπίτι; Και ότι η χώρα αυτή έχει το υψηλότερο ποσοστό παιδιών που φοιτούν σε Πανεπιστήμια στην Ευρώπη; Τα παιδιά δεν χρειάζονται ατελείωτες ώρες διαβάσματος για να επιτύχουν κι όμως εμείς φερόμαστε λες και το να κάθεσαι στο τραπέζι της κουζίνας για ώρες, έπειτα από μία γεμάτη μέρα στο σχολείο, είναι λογικό. Δεν είναι. ΔΕΝ. ΕΙΝΑΙ.
Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο για να ξεκουραστούν μετά το σχολείο, ακριβώς όπως και οι μεγάλοι μετά τη δουλειά. Έχουν ανάγκη να παίξουν με τα αδέλφια τους. Να έρθουν πιο κοντά με τους γονείς τους, σε ένα χαλαρό περιβάλλον, όχι σε ένα σπίτι όπου όλοι είναι αγχωμένοι με τα κλάσματα γιατί -Ω ΤΙ ΈΚΠΛΗΞΗ!- δεν είμαστε όλοι δάσκαλοι! Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο απλά και μόνο για να απολαύσουν τα παιδικά τους χρόνια –ή αυτό επιτρέπεται μόνο τα σαββατοκύριακα; (αν και εμείς έχουμε διάβασμα και τις Κυριακές).
Το παιδί μου έχει τελειώσει με το διάβασμα. Αν το σχολείο θέλει να την τιμωρήσει γι’αυτό, τότε ίσως πρέπει να βρω ένα άλλο σχολείο ή να αποφασίσω να κάνει μαθήματα στο σπίτι (σ.σ. το λεγόμενο homeschooling που στην Αμερική και σε πολλές χώρες της Ευρώπης είναι νόμιμο). Αυτό με έχει προβληματίσει πολύ, γιατί παρόλο που δουλεύω από το σπίτι, δεν παύω να δουλεύω. Επίσης, έχω ένα μικρό 3 ετών που πηγαίνει στον παιδικό σταθμό μόνο 2 πρωινά την εβδομάδα και έχω και ένα 7χρονο στην Β’ Δημοτικού. Θα χρειαστεί, λοιπόν, να προσλάβω έναν εκπαιδευτικό για να με βοηθήσει και να βρω και μια ομάδα γονιών που κάνουν το ίδιο πράγμα, ώστε να το κάνουμε μαζί, όμως εδώ που φτάσαμε δεν έχω άλλη επιλογή.
Όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν και να επιτύχουν σε αυτόν τον κόσμο. Παρόλο που πιστεύω στην εκπαίδευση, δεν θεωρώ ούτε στο ελάχιστο ότι το σχολείο θα πρέπει να καταναλώνει τη ζωή του παιδιού. Δεν με νοιάζει αν θα την πάρουν μια μέρα στο Harvard. Θέλω μόνο να είναι ένα έξυπνο, ολοκληρωμένο, καλοσυνάτο, πνευματώδες, εμπνευσμένο, συμπονετικό παιδί και να έχει ισορροπία στη ζωή της. Θέλω να είναι ψυχικά και συναισθηματικά υγιής. Θέλω να ξέρει ότι η δουλειά δεν είναι η ζωή της, είναι μέρος αυτής. Η δουλειά δεν είναι το παν. Δεν θα την κάνει ευτυχισμένη –η οικογένεια, οι φίλοι, η κοινότητα, το να προσφέρεις στους άλλους και να είσαι καλός άνθρωπος θα το πετύχουν αυτό.
Υποθέτω θα έχω απάντηση από το σχολείο αύριο. Και τότε θα πρέπει να πάρουμε κάποιες σημαντικές αποφάσεις. Από εδώ και στο εξής πάντως, το σπίτι μας αποτελεί “ζώνη μη-διαβάσματος για το σχολείο” και δεν με ενδιαφέρει αν θα το μάθει όλος ο κόσμος. Το παιδί μου έχει ανάγκη να είναι παιδί.»
Να συμπληρώσουμε κι εμείς στο σημείο αυτό, κάτι που δεν έχει αναφέρει η Bunmi: Πέρα από τον μεγάλο όγκο μαθημάτων που τα παιδιά ακόμα και των μικρών τάξεων του Δημοτικού έχουν να κάνουν στο σπίτι, πολλά από αυτά έχουν και εξωσχολικές δραστηριότητες σημαντικές για το σώμα και το πνεύμα τους (π.χ. κάποιο άθλημα, ωδείο, μια ξένη γλώσσα), ενώ δεν είναι λίγα και εκείνα που αναγκάζονται να παρακολουθήσουν και ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι, προκειμένου να ενισχυθούν οι γνώσεις τους σε κάποιο μάθημα –κάτι που αποτελεί και μια τεράστια οικονομική πληγή για τους γονείς.
Τότε είναι που δεν μένει πλέον καθόλου χρόνος για ξεκούραση ή για να υπάρχει υγιής αλληλεπίδραση των μελών μέσα στην οικογένεια. Αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που τα παιδιά μας σήμερα δεν κοιμούνται αρκετά, δεν τρέφονται σωστά και κυρίως δεν παίζουν όσο έχουν ανάγκη.
Μας ενδιαφέρουν οι απόψεις σας στο θέμα.
πηγή: babble.com
Συμφωνώ απόλυτα με την προσέγγιση της συντάκτριας. Όντως ο φόρτος με εργασίες για το σπίτι, ειδικά σε μαθητές των πρώτων τάξεων του δημοτικού, είναι υπερβολικός. Θεωρώ ότι η Φινλανδία που εφαρμόζει ένα ελαφρύ πρόγραμμα για τα παιδιά του δημοτικού, πράττει άριστα