Όπως ίσως γνωρίζετε, να είσαι διαιτητής για τα παιδιά είναι λίγο πολύ μια κατάσταση χαμένος-χάνεται. Δεν υπάρχει συχνά κανένας τρόπος για να ευχαριστήσετε όλους ή να κάνετε τα πράγματα να φαίνονται δίκαια. Συχνά δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αποκρυπτογραφηθεί τι συνέβη ή ποιος “το είχε”.
Δεν είναι δικό σας λάθος, τα παιδιά έχουν μια τόσο ισχυρή (και συχνά παράλογη) αίσθηση δικαιοσύνης. Θέλουν τόσο άσχημα για να δουν την πλευρά τους, αλλά συχνά μαθαίνουν ακόμα να βλέπουν την πλευρά του άλλου προσώπου.
Πολλά από αυτά τα ματαιωτικά μικρά αγώνες εμφανίζονται λόγω συμβάντων μοιράσματος ή έλλειψης.
Δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς λανθασμένο με την κοινή χρήση, είναι μια όμορφη ιδέα και μια σημαντική έννοια. Το πρόβλημα είναι ότι είναι αόριστο. Δεν υπάρχουν ορισμένοι κανόνες και αυτό μπορεί να προκαλέσει σύγχυση, και πολύ απογοητευτικό, σε ένα μικρό παιδί.
Φανταστείτε αν ήσασταν πραγματικά εμπνευσμένος από ένα έργο στο φορητό υπολογιστή σας, αλλά ξαφνικά, έπρεπε να σταματήσετε αυτό που κάνατε και να παραδώσετε τον υπολογιστή σας σε έναν φίλο επειδή ήταν η σειρά του και έπρεπε να μοιραστείτε.
Ή φανταστείτε ότι γευματίζετε το δείπνο, αλλά ξαφνικά έπρεπε να εγκαταλείψετε το καλύτερο μαχαίρι σας επειδή ήταν η σειρά του άλλου. Τι γίνεται αν δεν μπορούσατε να φορέσετε το αγαπημένο σας φόρεμα σε ένα πάρτι επειδή έπρεπε να μοιραστείτε; Πόσο απογοητευτικό θα ήταν αυτό; Είναι σχεδόν αδιανόητο, γιατί δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο ο ενήλικος κόσμος λειτουργεί.
Το παιχνίδι είναι παιδικό έργο και είναι εξίσου απογοητευτικό για αυτούς. Επιπλέον σας βάζει σε συνεχή ρόλο διαιτητή, που δεν είναι διασκεδαστικό για κανέναν.
Ενδεχομένως να εκπλαγείτε αν ακούσετε ότι δεν μοιράζονται πραγματικά τα σχολεία του Montessori. Κατά μία έννοια, τα παιδιά μοιράζονται τα πάντα στην τάξη, αλλά ποτέ δεν τους ζητείται να σταματήσουν να εργάζονται με κάτι επειδή κάποιος άλλος το θέλει.
Ένας από τους κύριους λόγους είναι ότι θέλουμε τα παιδιά να μπορούν να δουλεύουν με κάτι για όσο χρονικό διάστημα θα τους επιτρέψει η συγκέντρωση.
Ένας άλλος λόγος όμως είναι ότι η αναμονή είναι μια σημαντική δεξιότητα ζωής. Οι αίθουσες διδασκαλίας του Montessori έχουν απλώς ένα από τα περισσότερα υλικά, έτσι ώστε τα παιδιά πρέπει να μάθουν να περιμένουν, να επιλέξουν κάτι άλλο, όταν αυτό που θέλουν δεν είναι διαθέσιμο.
Επομένως, αντί να ζητάμε από τα παιδιά να μοιραστούν, έχουμε έναν απλό κανόνα – αν κάποιος δουλεύει με κάτι, δεν είναι διαθέσιμος.
Όταν τα παιδιά βλέπουν το υλικό πίσω στο ράφι, ξέρουν ότι μπορούν να το επιλέξουν. Σπάνια έρχονται σε εμάς να ρωτάνε αν μπορούν να κάνουν μια στροφή επειδή ο κανόνας είναι τόσο απλός, ξέρουν ποια θα είναι η απάντηση.
Μερικές φορές υπάρχει ένα ιδιαίτερα συναρπαστικό νέο υλικό στην τάξη και ένα ιδιαίτερα πρόθυμο παιδί που μπορεί να περιέλθει μόλις στην επιθυμία του να πάρει τα χέρια του πάνω του. Σε αυτή την περίπτωση, προτείνουμε στο παιδί να ζητήσει από το άτομο που το χρησιμοποιεί να τον ενημερώσει όταν έχει γίνει, ώστε να μπορεί να έχει μια στροφή. Το άλλο παιδί σχεδόν πάντα συμφωνεί ευγενικά.
Επίσης, διαβεβαιώνουμε το παιδί ότι το υλικό θα είναι διαθέσιμο για πολλές ημέρες και θα πάρει μια στροφή για να το χρησιμοποιήσει. Τότε τον ζητούμε να πάει να επιλέξει κάτι άλλο ενώ περιμένει.
Νομίζω ότι υπάρχουν φορές που μιλάμε για κοινή χρήση είναι χρήσιμη, όπως η εξήγηση στο παιδί σας ότι όταν έχετε έναν επισκέπτη, ο επισκέπτης μπορεί να μοιραστεί τα παιχνίδια του. Μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας να απομακρύνει τυχόν παιχνίδια που αγαπάει πολύ και δεν θέλει να τα μοιραστεί, για να αποφύγετε μια μάχη.
Θα μπορούσατε επίσης να μιλήσετε για να μοιραστείτε τι έχουμε με ανθρώπους που έχουν ανάγκη, για το πώς είναι σημαντικό να βοηθήσουμε όσους το χρειάζονται όταν μπορούμε.
Αλλά εάν αντιμετωπίζετε διαρκώς τα συμπεράσματα του “Είναι η σειρά μου ακόμα;” ή “Έχει τόσο πολύ καιρό”, μπορεί να θέλετε να δοκιμάσετε. Απλά εξηγήστε ότι το παιχνίδι θα είναι διαθέσιμο όταν το άλλο παιδί είναι έτοιμο να το χρησιμοποιήσει, αλλά μπορεί να το χρησιμοποιήσει για όσο διάστημα του αρέσει. Στη συνέχεια, βοηθήστε το παιδί σας να βρει κάτι άλλο.
Βοηθά επίσης να δείξετε ότι καταλαβαίνετε την απογοήτευση και τη δυσκολία της αναμονής. Θα μπορούσατε να πείτε κάτι σαν: “Είναι δύσκολο να περιμένετε. Σήμερα το πρωί, ήθελα να ντους, αλλά έπρεπε να περιμένω μέχρι να τελειώσει ο μπαμπάς. Η αναμονή είναι κάτι που όλοι πρέπει να εξασκήσουμε ». Αυτό δείχνει ότι δεν απορρίπτετε το πώς αισθάνονται, αλλά ότι η αναμονή είναι μόνο μέρος της ζωής.
Το να μαθαίνουμε να περιμένουμε ό,τι θέλουμε πραγματικά είναι δύσκολο, αλλά δεν χρειάζεται να είναι μια διαρκή μάχη. Δοκιμάστε να βγάλετε τον εαυτό σας από την εξίσωση και να κάνετε έναν κανόνα αρκετά απλό που τα παιδιά μπορούν να το χειριστούν μόνοι τους.
Στη συνέχεια, μπορείτε να καθίσετε και να σκεφτείτε να μοιραστείτε ένα μπουκάλι κρασί εκείνο το βράδυ, γιατί η κατάκτηση αυτής της μάχης αξίζει τον εορτασμό!!!!
της Ντέμυς Κληρονόμου, σύμβουλος γονέων – παιδαγωγός.
