Αύριο είναι η μέρα… Θα περάσουμε την πόρτα του μεγάλου σχολείου…
Δάσκαλε που σ’ είδα μόνο μια φορά όταν το έγραψα εδώ…. φοβάμαι.
Φέρνω στο σχολικό πλαίσιο ένα παιδί γεμάτο ιδιαιτερότητες. Ένα παιδί που ίσως όμοιό του δεν έχει ξαναμπεί στην τάξη σου. Που θα σε αγαπήσει με μοναδικό τρόπο, αν το αφήσεις. Αν το κάνεις να σε πιστέψει. Να σε εμπιστευτεί. Ξέρω ότι μπορεί να μην σε κοιτάξει για καιρό… Επίσης αγχώνεται εύκολα και μπορεί να αντιδρά σπασμωδικά… Έρχεται από αλλού, δεν πήγε νήπιο με τα υπόλοιπα παιδιά του χωριού. Αυτό το παιδί, δεν ξέρει κανέναν. Είναι μόνο του… Ίσως να φαίνεται ότι θέλει και το ίδιο κάτι τέτοιο. Όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτό το παιδί αισθάνεται ξένο….
Δάσκαλε… φοβάμαι.
Με τόσες ματιές μέσα στην τάξη πώς να βρεις τον χρόνο να ψάξεις για μια που θα σε αποφεύγει; Με τόσες χάρες πώς να αναζητήσεις τις δικές του που κρύβονται; Το παιδί που σου φέρνω είναι «διαφορετικό». Μιλάει μόνο του, γιατί νομίζει ότι κανείς δεν θα καταλάβει αυτά που λέει( οι φανταστικοί του φίλοι μπορούν). Γιατί πιστεύει ότι η φωνή του είναι χαλασμένη-πώς να εκφράσει αλλιώς το γεγονός ότι οι σκέψεις του δεν εκφέρονται το ίδιο καθαρά όσο τις ακούει εκεί, μέσα στο μυαλό του, ήσυχα ταξινομημένες στα κουτάκια τους- ενώ στην ουσία έχει πλήρη έλλειψη αυτοπεποίθησης εν σχέση με την επικοινωνιακή του ικανότητα… Αυτό το παιδί ακούει, μυρίζει κι αισθάνεται πιο έντονα από τα άλλα. Μπορεί κάποιες μέρες να το ενοχλεί το έντονο φως… Μακάρι να βρείς ένα ήσυχο θρανίο να το βάλεις. Μακριά από την πόρτα … Όταν βρει τα δύσκολα φεύγει… Μην συναινέσεις σε αυτό … Ποιος θα το προσέχει εκεί έξω; Και ξέρεις πότε είναι τα δύσκολα; Όταν διογκώνονται τα συναισθήματά του, είτε είναι χαρά, είτε λύπη είτε αισθανθεί ότι αδικείται… όταν δεν το πιστεύουν… Όταν το παραμερίσουν και το κοροϊδέψουν οι συμμαθητές του. Άραγε Δάσκαλε θα προλάβεις να τρέξεις να το υπερασπιστείς; Πολλές φορές θα το βρείς πολύ ταραγμένο. Θα σου λέει πράγματα δυσνόητα… Υπομονή.. αυτό είναι μια κρίση. Θα περάσει… Κάποια μέρα θα τα καταφέρεις. Κι ας λείπω. Θα μειώσεις τις κρίσεις του στην τάξη σου, ίσως με τα κατάλληλα εργαλεία διορθώσεις το προβληματικό γρανάζι. Κι αυτά είναι η κατανόηση και η αποδοχή. Και η αγκαλιά.
Αγκαλιά-ζω. Δώστε ζωή…
Ξέρω οι συμμαθητές του είναι τόσο χαριτωμένοι και αγαπησιάρηδες. όμως εσύ που παίρνεις τόσες αγκαλιές την ημέρα, θα στερήσεις την μία; Όχι βέβαια.
Δεν σε ξέρω όμως και φοβάμαι… Θέλω να σου πω τόσα … όλα θέλω να στα πω .Και εγώ την χρειάζομαι αυτήν την «αγκαλιά», όχι μόνο το παιδί που σου φέρνω. Όμως τελικά δεν ξέρω από πού να αρχίσω.. .
Στο νήπιο ήταν σίγουρα όλα ανάλαφρα… Ζωγραφική και όποιος δεν ήθελε πλαστελίνη… Η αγχολυτική πλαστελίνη και η ανάμειξη των χρωμάτων. Τώρα όμως θα πρέπει να μάθει να γράφει και να διαβάζει; Και η πλαστελίνη; Θα καταφέρεις να αποτινάξεις το πλάσιμο κατά την ώρα του μαθήματος; Θα γκρινιάξει … θα αντιδράσει. Θα ενοχλήσει. Θα αντέξεις; Θα βρεις την υπομονή;
Δάσκαλε φοβάμαι.
Μόνο το όνομά του ξέρει να γράφει. Ακόμη δεν μιλάει καλά… Πώς να τα γράψει αν δεν τα λέει… Θα πρέπει να το βοηθήσεις εσύ… Να γίνεις η γλώσσα που δεν καταφέρνει να προφέρει σωστά, να συλλαβίσεις για να μπορέσει να γράψει… Να σημειώνεις αντί γι αυτό… Ξέρω που αυτό θα πάρει χρόνο από τα άλλα παιδιά…. Ο χρόνος είναι μέχρι το κουδούνι! Θα προλάβεις;
Δάσκαλε… φοβάμαι.
Ντριιννννννννννννν! Όλοι έξω! Αυτό με τρομάζει πιο πολύ από όλα… Γιατί έξω, στο προαύλια το περιμένει η απόρριψη. Έχω κρυφοκοιτάξει στο νήπιο και το είδα. Πόσο μάλλον εδώ με τόσα μεγαλύτερα παιδιά. Που θα ρωτάνε… Θα υπάρξει άραγε η σωστή απάντηση; Και ποια θα είναι αυτή και πως θα κριθεί ανά άτομο; Τα ομαδικά παιχνίδια του είναι δυσνόητα. Δυσκολεύεται με τον χρόνο του από μόνος του, άραγε πώς να τον εντάξει παράλληλα με τον δικό σας. Άσε που το παιχνίδι απαιτεί άμεση βλεμματική επαφή. Και αυτό το παιδί δεν θέλει να δουν μέσα του. Το διάλειμμα, μικρό… ίσως τον προσβάλουν άθελά τους… παιδάκια είναι. Θέλουν να προλάβουν. Δεν θα προσπαθήσει. Θα χάσει και το τελευταίο ίχνος αυτοπεποίθησης που του δίνω κάθε μέρα… Θα απομονωθεί.
Αυτό το παιδί, θα συνεχίσει να είναι ξένο.
Δάσκαλε φοβάμαι…. Φοβάμαι και τις μητέρες των άλλων παιδιών που από άγνοια ήδη με κοιτάζουν με οίκτο ή αγανάκτηση…. Από τις κούνιες του χωριού… Εκεί μας γνώρισαν, το καλοκαίρι… Που να καταλάβουν οι καημένες.
Εύχομαι Θεέ μου ποτέ να μη νοιώσουν αυτά που νοιώθω.
Ούτε αυτές Δάσκαλε ούτε εσύ. Ξέρεις πόσο θέλω να σας τα φωνάξω όλα δυνατά;
Μα ακόμα δεν τα έχω όλα συγκεντρώσει…
Μια μέρα όμως θα το κάνω. Κι εκείνη την μέρα θα σε κρατήσω από το χέρι. Και θα έχει πολύ ήλιο…
Και θα έχω επιτέλους σταματήσει να φοβάμαι.
