- Μαμά τι έχεις;
- Τίποτα μωρό μου.
Πόσες και πόσες φορές δεν έχει γίνει αυτός ο διάλογος, πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε καταπιέσει τα συναισθήματά μας για να μη χαλάσει το παιχνίδι, η ατμόσφαιρα, το πρόγραμμα… για να μη στεναχωρηθεί το παιδί… Όμως στην ουσία αυτό που πραγματικά πετυχαίνουμε, είναι μια αναβολή. Αναβολή να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση και τα συναισθήματά μας αργότερα, αναβολή να αντιμετωπίσουμε την αντίδραση του παιδιού αργότερα και κυρίως, διαφορετικά. Αναβολή να έχουμε μία ειλικρινή σχέση με τα παιδιά μας.
Τα άσχημα νέα είναι μέσα στη ζωή. Είναι μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, στην παιδική χαρά, τα άσχημα νέα είναι παντού. Το να τα κρύβουμε από τα παιδιά μας, παρουσιάζοντάς τους έναν γονέα σούπερ ήρωα, που δεν τον πτοεί τίποτα και ένα περιβάλλον ακλόνητο, είναι ψέμα και εγκυμονεί πολύ μεγαλύτερους κινδύνους από την ίδια την αλήθεια.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελούμε ισχυρά συναισθηματικά πρότυπα για τα παιδιά μας. Ό,τι θέλουμε να μάθουν, θα πρέπει να τους το δείξουμε. Όπως λοιπόν μαθαίνουν από εμάς πώς να τρώνε, να πλένονται, να χαιρετάνε, έτσι θα πρέπει επίσης να μάθουν από εμάς πώς να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους. Ο τρόπος που διαχειριζόμαστε τα πρόσωπα και τις καταστάσεις αποτελεί τον πρώτο και τον πιο σημαντικό οδηγό για τα παιδιά. Πώς θα πρέπει να διαχειριστούν κάτι δυσάρεστο; Θα το κρύψουν; Θα το πνίξουν μέσα τους; Θα κάνουν ότι δε συμβαίνει; Ή θα μάθουν να το εκφράζουν, να το μοιράζονται με τους ανθρώπους που εμπιστεύονται, έτσι ώστε να μπορέσουν να το διαχειριστούν;
Πώς εκφραζόμαστε για εκείνους που μας πλήγωσαν; Τους κατηγορούμε; Τους χαρακτηρίζουμε; Ή διαχωρίζουμε τη θέση μας και συνεχίζουμε χωρίς αυτούς; Ό,τι κάνουμε εμείς, αυτό θα δούνε τα παιδιά. Είναι ζωτικής σημασίας να μάθουν τα παιδιά πώς εκφράζεται ο φόβος, ο θυμός, η λύπη, η έκπληξη, η ντροπή, η αποστροφή, γιατί έτσι θα μάθουν και πώς μέσα από αυτά, εκφράζεται η αγάπη.
Πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται τα πάντα. Συνεπώς αντιλαμβάνονται όταν κάτι μας απασχολεί έντονα, αλλά δεν το εξωτερικεύουμε. Έτσι νιώθουν ότι το περιβάλλον τους δεν είναι σταθερό για κάποιον άγνωστο λόγο. Επίσης τα παιδιά αντέχουν. Συνήθως εμείς οι γονείς τα αδικούμε, θεωρώντας ότι έτσι τα προστατεύουμε, αλλά στην ουσία προστατεύουμε τον εαυτό μας, από τη δύσκολη θέση να εκφράσουμε πραγματικά αυτό που νιώθουμε, αφήνοντάς τα στην ίδια θέση, στερώντας τους συναισθηματική τους εξέλιξη και ωριμότητα.Ας σταματήσουμε να παλεύουμε με τέρατα που δεν υπάρχουν. Δεν είναι κακό να τσαλακωθούμε μπροστά τους. Έχουμε δικαίωμα στη λύπη, όπως και εκείνα. Δεν είναι κακό να γνωρίζουν κάτι άσχημο.
Είναι κι αυτά κομμάτι της οικογένειας, είναι η ίδια η οικογένεια, έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν τι συμβαίνει γύρω τους. Αν ένα άσχημο νέο τους το επικοινωνήσουμε προσεκτικά και με αξιοπρέπεια, τα παιδιά θα το καταλάβουν, θα επιζήσουν και θα προχωρήσουν. Θα προχωρήσουν δυνατά, γνωρίζοντας ότι ο γονιός τους τους έδωσε την αξία να είναι ειλικρινής μαζί τους και αυτό ακριβώς είναι που θα μείνει μέσα τους και θα τους δώσει δύναμη.Και δίπλα τους, θα προχωρήσουμε κι εμείς μαζί τους, χωρίς να κουβαλάμε πια μέσα μας το βάρος και το άγχος του προβλήματος. Ένα πρόβλημα που μοιράζεται (ακόμα και με έναν τρόπο προσαρμοσμένο σε παιδιά), γίνεται μικρότερο πιο εύκολα διαχειρίσιμο.
Μόνο αν αρχίσουμε σταθερά να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας με τα παιδιά, θα αρχίσουν κι εκείνα να μοιράζονται τα δικά τους μαζί μας. Μπορούμε χτίσουμε μαζί τους μία αμφίδρομη σχέση συναισθηματικής ειλικρίνειας, γιατί – και αυτό είναι μια μεγάλη και σκληρή αλήθεια – ο ρόλος του γονέα και μόνο, δε μας δικαιοδοτεί να περιμένουμε από τα παιδιά να είναι συναισθηματικά ειλικρινή απέναντί μας, όταν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ένα άσχημο νέο τους αυτή τη στιγμή μπορεί να είναι το μολύβι που έσπασε, αύριο όμως θα είναι κάτι πολύ σοβαρότερο. Δε θα μας πλησιάσουν να το πουν, αν δεν τους πλησιάσουμε εμείς πρώτα. Δε θα το κάνουν, αν δε νιώσουν εμπιστοσύνη από μέρους μας. Δε θα γίνει, επειδή απλά εμείς τους έχουμε πει να το κάνουν.
Όλες οι σχέσεις χτίζονται. Κάθε στιγμή, κάθε μέρα, με κάθε αφορμή. Ας αρχίσουμε να χτίζουμε τη σχέση μας με τα παιδιά μας με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποτελεί μια ζεστή αγκαλιά και μια κινητήρια δύναμη και για τους δύο.
1 thought on “Mαμά τι έχεις; Τίποτα μωρό μου”