Πριν από είκοσι τρεις περίπου μέρες το πρώτο μου θαύμα έγινε οκτώ χρονών. Πόσο γρήγορα πέρασαν αυτά τα χρόνια σε αντίθεση με τα προηγούμενα τρία που το ήθελα τόσο … μα δεν ερχόταν… Πόσα πολλά έγιναν εκείνα τα τρία χρόνια. Μια γρήγορη μετά το γάμο εγκυμοσύνη, μια πιο γρήγορη αποβολή (παλίνδρομη κύηση την είπε ο γιατρός – τι σημασία έχει άραγε το όνομα- καμιά), μια ένεση που μου σταμάτησε την περίοδο για λίγους μήνες, αλλαγή γιατρού, γιατί η περίοδος δεν ερχόταν και ο γιατρός δεν απαντούσε ποτέ στις αγωνιώδεις κλήσεις μου. O δεύτερος γιατρός, που έχω και μέχρι σήμερα, μετά από τρία παιδιά, μου είπε κάποια στιγμή ότι όταν πήγα ήθελα με πολύ τσαμπουκά ένα παιδί!. Ειλικρινά δεν ξέρω τι εννοούσε! Εγώ θυμάμαι να πηγαίνω πανικόβλητη σε αυτόν με φοβερό ψυχικό και σωματικό πόνο…. τέτοιο που δεν ένοιωσα ποτέ στην συνέχεια της περιπέτειάς μου… Επαναφορά της περιόδου, μια αποτυχημένη σπερματέγχιση και μια πετυχημένη εξωσωματική, με την πρώτη, με την πρώτη!! Ο υπέρηχος επιβεβαίωσε τη β’ χοριακή: δίδυμα….. Ότι ήθελα πάντα, ότι ευχόμουν ήταν μέσα μου. Ο γιατρός είπε ότι το ένα έμβρυο ήταν μεγάλο και σε καλή θέση, το άλλο μικρό και και μάλλον δεν θα συνέχιζε…..Εγώ δεν τον άκουγα. Ήλπιζα και προσευχόμουν.
Και τα μωρά μου τα κατάφεραν, άκουσα δύο καρδιές δυνατές και ο λογισμός μου έφυγε, τα φανταζόμουν αγόρια, άντρες δυνατούς, αυτό ήταν σαν τον Ίκαρο που έκαψε τα φτερά του, υπέπεσα στο αμάρτημα της ύβρις. Η νέμεσις ήρθε όταν εγώ ήμουν στο πιο ψηλό ροζ σύννεφο που είχα κατοικήσει μέχρι τότε. Η αυχενική δεν ήταν καλή για κανένα από τα δύο. Την επόμενη εβδομάδα, ημέρα, το μόνο που δεν θυμάμαι πια – λήψη τροφοβλάστης (πρώτη εγκυμοσύνη και είχα μάθει τόσους ιατρικούς όρους…). Η τροφοβλάστη είναι κάτι σαν την αμνιοκέντηση αλλά σε προηγούμενο στάδιο, πολύ πιο επικίνδυνη για το έμβρυο.
Δευτέρα 9/2/2009 το βράδυ ξεκαβάλλησα το ροζ σύννεφο, όταν είδα στην πόρτα του διαμερίσματος τον άντρα μου άσπρο σαν το πανί. Είχε έρθει τρέχοντας από το γραφείο γιατί φοβόταν ότι είχα πληροφορηθεί πρώτη τα αποτελέσματα. Είπαμε εγώ ήμουν σε σύννεφο. Ήμουν σίγουρη ότι όλα θα ήταν καλά, το ήθελα τόσο πολύ, έπρεπε το σύμπαν να συνωμοτήσει. Όμως το σύμπαν ξεχάστηκε.
Έκλαψα για το ένα μου μωρό που θα έφευγε, για το άλλο που θα έμενε μόνο του. Φανταζόμουν το υγιές μωρό μου να κοιτά μέσα στην κοιλιά το πεθαμένο αδελφάκι του σ’ όλη την υπόλοιπη εγκυμοσύνη. Φόβοι που σε κάποιον που ξέρει μοιάζουν με ανοησίες…. Ο γιατρός χρησιμοποίησε όλα τα επιχειρήματα λογικά και μη. Κάμφθηκαν όταν έπαιξε το τελευταίο του χαρτί. Το άρρωστο δεν θα κατάφερνε πιθανότατα να γεννηθεί (και αν γεννιόταν το σύνδρομο που είχε πιθανότατα θα του έδινε λίγη ζωή και μέσα στο νοσοκομείο – σύνδρομο σπάνιο,1/60.000 – σε κύηση κάτω των 35 ετών) αλλά μπορεί να επηρέαζε και το υγιές. Την επόμενη μέρα πήγα για τον περιορισμό. Η αίθουσα αναμονής στο ιατρείο του γιατρού γεμάτη εγκύους, χαμογελαστές πανηγύριζαν το άρρεν φύλλο του παιδιού τους ενώ εγώ είχα πάει εκεί για να το “περιορίσω” – οι γιατροί έχουν επινοήσει τον κατάλληλο αυτό όρο για να αντικαταστήσει το” σκοτώσω”.
Μετά την ολοκλήρωση “του περιορισμού” chic, τα μηχανήματα του γιατρού έκλεισαν αμέσως…ξαφνικά. Το είδα σαν το τελευταίο αντίο του παιδιού μου σε μένα…. Η εγκυμοσύνη αυτή κατέληξε σε ένα όμορφο αγόρι, το μικρό έμβρυο που δε θα τα κατάφερνε. Κάθε 10 Φεβρουαρίου από τότε και για όλη μου την υπόλοιπη ζωή ανάβω και θα ανάβω νοητά ένα μικρό κεράκι στη μνήμη του αγοριού που έχασα. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αλλά ποτέ δεν έχω βρει το θάρρος να ρωτήσω τον γιατρό αν έπρεπε να μην βιαστώ τόσο, αν έπρεπε να ζητήσω να γίνει δεύτερη φορά η εξέταση. Τι νόημα θα είχε μια απάντηση τώρα. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Αδυνατώ να τον βρω … τον λόγο που έπρεπε να διαλυθεί το συννεφάκι μου…. Πραγματικά θα ήθελα να βρω το λόγο. Θα με απάλλασσε από πολλές τύψεις και ενοχές.
Aναγνώστρια του www.workingmoms.gr
