Λοιπόν υπάρχει μια μεγάλη παγίδα που τις πιο πολλές φορές, εμείς οι γονείς πέφτουμε μέσα. Νομίζουμε ότι ο φόβος θα μας κάνει τη δουλειά.
Ήμουν πρόσφατα σε μια παραλία. Γύρω μου οικογένειες με παιδάκια που έπαιζαν και έτρεχαν εδώ κι εκεί. Ένα κοριτσάκι φώναζε (δυνατά ομολογουμένως). Η μαμά του συνεχώς του έκανε παρατηρήσεις να ησυχάσει, αλλά εκείνο, τίποτα! Αφού λοιπόν η μαμά του απελπίστηκε, του είπε απειλητικά: “Μη φωνάζεις, θα έρθουνε οι σφήκες!”.
Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να γνωρίζουν τα όριά τους, καθώς και τις πραγματικές συνέπειες των πράξεών τους. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μάθουν να ακολουθούν ή να αποφεύγουν συμπεριφορές για τους σωστούς λόγους. Αυτό θα τους δημιουργήσει συνείδηση και αξίες. Το να πεις σε ένα παιδί να κάνει ή να μην κάνει κάτι, γιατί αλλιώς θα ακολουθήσει κάτι που φοβάται, ίσως είναι πιο εύκολο και πιο γρήγορο στην εφαρμογή, αλλά σκεφτείτε, τι πραγματικά μαθαίνει το παιδί από αυτό. Τι έχει στα αλήθεια σημασία; Να σταματήσει να φωνάζει γιατί υπάρχουν κάποιοι κανόνες συμπεριφοράς που όλοι πρέπει να ακολουθούμε, ή γιατί θα έρθουν οι σφήκες;
Τα παιδιά είναι έξυπνα. Γνωρίζουν ότι οι σφήκες δε θα έρθουν. Επίσης γνωρίζουν ότι ακόμα κι αν (με κάποιον εξωγήινο τρόπο) έρχονταν, η μαμά τους θα ήταν η πρώτη που θα τα προστάτευε. Έτσι, ακόμα κι αν υπακούσουν, θα είναι για λίγο, με αποτέλεσμα το πρόβλημα να συνεχίζει να υφίσταται, η μαμά να εκνευρίζεται ακόμα περισσότερο και τα ίδια τα παιδιά να μη μαθαίνουν απολύτως τίποτα.
Εμείς οι γονείς πρέπει να πάρουμε μια μεγάλη απόφαση: θα διαλέξουμε τον δύσκολο δρόμο. Θα μας κοστίσει σε χρόνο και σε αντοχές, αλλά το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει. Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις απειλές και τους εκφοβισμούς για επιθέσεις από αέρα, ξηρά και θάλασσα και ας αρχίσουμε να αποτελούμε εμείς οι ίδιοι παράδειγμα συμπεριφοράς για τα παιδιά μας.
Αν υπάρχει ένταση καθημερινά στο σπίτι, τα παιδιά θα την αναπαράγουν. Ας χαμηλώσουμε λίγο τους τόνους και να είστε σίγουροι ότι τα παιδιά θα ακολουθήσουν. Ας τους θέτουμε συγκεκριμένα όρια, με τις αντίστοιχες λογικές συνέπειες (όχι τιμωρίες). Ας αντιμετωπίσουμε τα παιδιά με την οξυδέρκεια που τους αρμόζει, ας ασχοληθούμε σοβαρά μαζί τους και ας μην αδικούμε την αντίληψή τους, γιατί αυτό, είτε το αντιλαμβανόμαστε, είτε όχι, μας ακυρώνει στα μάτια τους. Τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν όπως εμείς προσδιοριζόμαστε απέναντί τους. Σίγουρα με την κούραση της δουλειάς και τις καθημερινές ευθύνες, δεν είναι εύκολο να είμαστε πάντα επεξηγηματικοί και υπομονετικοί, μπορούμε όμως να είμαστε ειλικρινείς και φυσικά, αν θέλουμε ώριμες συμπεριφορές από τα παιδιά μας, πρέπει να ωριμάσουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι.
Και όπως πολύ σοφά έχει ειπωθεί στο παρελθόν: “Τα παιδιά είναι κατσικάκια, δεν είναι προβατάκια”.
της Πόπης Λιακουνάκου
