Κάθεσαι πάνω από την κούνια του και το κοιτάς ενώ αυτό κοιμάται τόσο ήρεμα. Σηκώνεις τα μάτια σου και κοιτάς γύρω γύρω το δωμάτιό του. Αυτό που με τόση χαρά ετοίμαζες πριν κάνα δυο μήνες, τότε που περίμενες με φοβερή ανυπομονησία να το πιάσεις επιτέλους στα χέρια σου και να το σφίξεις στην αγκαλιά σου. Όλα διαλεγμένα ένα ένα, τα καλύτερα για το δικό σου μωρό. Τότε που ήσουν μόνιμα με ένα χαμόγελο στο στόμα.
Τότε γιατί τώρα αισθάνεσαι τόσο χάλια; Γιατί αντί για χαρά αισθάνεσαι θλίψη και κάθε βράδυ σε βρίσκει με δάκρυα στα μάτια; Μάλλον κάτι πάει λάθος με σένα. Μάλλον δεν ήσουν ικανή για να γίνεις μάνα. Αλλιώς, με την έλευση του δικού σου παιδιού, θα αισθανόσουν αυτή την ολοκλήρωση που όλοι περιγράφουν και θα ζούσες την απόλυτη ευτυχία.
Αλλά εσύ αισθάνεσαι δυστυχισμένη. Κανείς δε σε καταλαβαίνει. Ούτε ο σύντροφός σου, ούτε η μητέρα σου, κανένας. Όλοι σε κοιτάζουν περίεργα και σου κάνουν παρατηρήσεις. Μήπως τελικά έχουν δίκιο; Μήπως βλάψω το μωρό μου γιατί δεν κάνω τα σωστά πράγματα; Μήπως θα ήταν καλύτερα χωρίς εμένα; Μάλλον. Μάλλον γι’ αυτό κλαίει και δεν ησυχάζει στην αγκαλιά μου. Αχ, δεν αντέχω άλλο αυτό το πλάκωμα, αυτή τη μαυρίλα, τι να κάνω;
Ε λοιπόν σου έχω νέα. Αυτό που νιώθεις έχει όνομα. Λέγεται επιλόχειος κατάθλιψη και αντιμετωπίζεται. Η σκέψη σου έχει πάρει λάθος δρόμο και δεν ευθύνεσαι εσύ γι’ αυτό. Μην σιωπάς άλλο. Μίλα γι’ αυτό. Επισκέψου έναν ειδικό και πάρε βοήθεια. Μη μένεις άλλο έτσι. Απενεχοποίησε τα συναισθήματά σου και μη ντρέπεσαι να μιλήσει γι’ αυτά. Κάν’ το τώρα. Και το χαμόγελο θα ξαναγυρίσει στο πρόσωπό σου.
της Μαίρης Μπατή
