Δεν “θα αλλάξει”. Όσα λουλούδια και αν φέρει. Όσα λόγια απολογητικά και αν ξεστομίσει. Και δεν θα είναι εύκολο “να σηκωθείς και να φύγεις”. Δεν θα έχεις την δύναμη. Και εκείνες που σε χλευάζουν για το πόσο “θύμα” είσαι, προφανώς και δεν έχουν μπει ποτέ στα “δικά σου παπούτσια”. Προφανώς δεν ξέρουν τι σημαίνει να σου αφαιρούν αργά-αργά και το τελευταίο ίχνος αυτο-πεποίθησης και αυτο-σεβασμού.
Δεν είναι κάτι που γίνεται αμέσως. Θέλει χρόνια. Και γίνεται πολύ “γλυκά”. Ξαφνικά δεν θα έχεις “άποψη” αλλά και αν έχεις δεν θα έχει σημασία καθώς είναι σίγουρο πως “θα την πετάξεις πάλι την κοτσάνα σου”. Δεν θα έχεις στήριξη στα δύσκολα, γιατί “τόσες άλλες τα καταφέρνουν μια χαρά, μόνο εσύ είσαι γκρινιάρα και υστερική”. Δεν θα μπορείς να ελέγχεις την ζωή σου, ούτε θα έχεις πολλές επιλογές. Θα είσαι σύντομα μια απο αυτές που αποκαλώ “συν-οδηγος”. Θα κάτσεις δίπλα του, εκείνος θα οδηγάει εξαιρετικά επικίνδυνα, αλλά εσύ δεν θα αντιδράσεις. Ποτέ. Ακόμα και αν στις πίσω θέσεις κάθονται αμέριμνα τα παιδιά σας. Δεν θα αντιδράς, θα συ-γκαλύπτεις συμπεριφορές που συχνά θα τις δικαιολογείς λόγω κούρασης/κρίσης/ηλικίας/ανασφάλειας για το αύριο.
Και κάπως έτσι, αρχίζουν όλα. Από τα “μικρά και αθώα” που δείχνουν το πραγματικό “ποιόν” του ποιόν αγαπάς.
Μπορεί να το πιστεύει πως σε λατρεύει. Αλλά είναι λατρεία που μόνο κακό σου κάνει.
Μπορεί να μην φτάσει ποτέ στα άκρα.
Μπορεί ποτέ να μην σηκώσει χέρι αλλά εσύ θα νιώθεις την λεκτική βία σε όλες της τις μορφές.
Κάθε μέρα θα “μικραίνεις” μέχρι να “εξαφανιστείς” από εσένα.
Θα το δεχτείς?
(15900 / 24ωρη τηλεφωνική γραμμή SOS)
Το κείμενο αναρτήθηκε στο προσωπικό προφίλ της Iliada Evangelia Kothra στο facebook.
