Μέρες τώρα γυρνάει στο μυαλό μου η ίδια σκέψη… Πόσο αγέλαστοι και άχαροι μπορούμε να γίνουμε μπροστά στη δίνη της καθημερινότητας. Φρύδια συνοφρυωμένα κι ένα στόμα που ανοίγει για να δώσει εντολές, πάντοτε με υποκοριστική κατάληξη: ῾῾Φάε το πρωινό σου, κοριτσάκι μου.᾽᾽῾῾Πιο γρήγορα τα παπούτσια, αγαπούλα μου᾽᾽. Ωστόσο, όσες γλυκές λέξεις κι αν χρησιμοποιήσω, ο τόνος είναι πάντα επιβλητικός και μόνο γλύκα και αγάπη δεν εκπέμπει. Όσα υποκοριστικά κι αν προσθέσω στο λεξιλόγιο, το βλέμμα είναι στο κενό, τρέχει και απαριθμεί δουλειές και υποχρεώσεις. Λες κι έχω καρφωμένο στην πλάτη μου ένα χέρι που με σπρώχνει να προλάβω… Τι; Ούτε εγώ ξέρω!!
Ξέρω μόνο πως το χέρι είναι εκεί και σπρώχνει ολοένα και περισσότερο και κλέβει το γέλιο και την χαρά από το πρόσωπό μου και μου προσθέτει βάρη που δεν υπάρχουν. Κι αν υπάρχουν, έχουν τη σημασία που εγώ τους επιτρέπω. Χάσαμε τον αυθορμητισμό και την τρέλα μας, στην προσπάθειά μας να μεγαλώσουμε και να φανούμε συνεπείς. Και μαζί με όλα αυτά χάσαμε τον προσανατολισμό μας, με αποτέλεσμα να αδυνατούμε να προσφέρουμε ενέσεις ευτυχίας,να δυσκολευόμαστε να χαμογελάσουμε και να το εννοούμε, να αγκαλιάζουμε και να μη γεμίζουν τα χέρια μας…
Τι κάνω, λοιπόν! Απομακρύνω τα χέρια – δεσμά της φαντασίας μου και απολαμβάνω τις στιγμές. Το ακούμε τόσο συχνά αυτό, που φτάσαμε στο σημείο να μην του δίνουμε σημασία, να μη μετράμε τις στιγμές παρά μόνο να τις αφήνουμε να χάνονται, να ξεγλιστράνε μέσα από τη ζωή μας. Κι όμως, οι μικρές αυτές στιγμές που το παιδί σου σε χρειάζεται χαρούμενη και κεφάτη, δεν κρατούν πολύ και δυστυχώς δε γυρίζουν πίσω. Οι στιγμές που θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να ΖΕΙ και όχι να σκέφτεται, είναι το παζλ που συνθέτει τη ζωή και την κάνει πολύχρωμη και όχι ασπρόμαυρη.
Οι στιγμές που αποχαιρετάς το παιδί πριν πάει σχολείο και λαχταράει να σε κοιτάξει στα μάτια και να ΣΕ βρει εκεί, έχουν μεγαλύτερη σημασία από το βουνό των υποχρεώσεων που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου. Τα πρωινά αστεία στο τραπέζι σε κάνουν να θυμίζεις περισσότερο ῾῾αγάπη᾽᾽ και σε επιβραβεύουν με ένα :῾῾Μαμά θέλω να σου μοιάσω!᾽᾽ Οι αγκαλιές που σε ρίχνουν στο πάτωμα εξελίσσονται σε ένα ασταμάτητο ταξίδι χαχανητού, που το πάτωμα ξαφνικά γίνεται ουρανός και βλέπεις το παιδί σου να πετάει πλημμυρισμένο από χαρά και τρέλα! Τα βράδια μετά τη δουλειά βάζεις την γκρίνια για ύπνο λέγοντας ῾῾ποιος έχει όρεξη για τρέλες;᾽᾽και επιδίδεσαι σ᾽έναν ξέφρενο χορό συναισθημάτων, παριστάνοντας χαρακτήρες που ποτέ πριν δεν είχες φανταστεί, κάνοντας τροχό που είχες να κάνεις από τα 15 σου, μεταμορφώνεσαι σε άλογο που σηκώνει δυο πριγκίπισσες στην πλάτη του και δέχεσαι μετά δισταγμού ένα ατελείωτο γαργαλητό που σε κάνει να γελάς σαν παιδί.
Η μουσική στο ραδιόφωνο σας ρίχνει σε διαγωνισμό καλύτερης φιγούρας και ανασύρεις από τη μνήμη σου όλα τα βήματα που θυμάσαι από τα εφηβικά μαθήματα χορού για να ακούσεις ένα ρυθμικό ῾῾Κι άλλο! Κι άλλο!᾽᾽, καταλαβαίνοντας τι εστί διασκέδαση… Και όλο αυτό το τρελό σκηνικό των χαρούμενων τσιρίδων και των τσιριχτών λέξεων, που τις περισσότερες φορές δε βγάζουν κάποιο νόημα, μοιάζει να είναι τόσο σωστό. Γιατί πολλές φορές πρέπει να φερθείς τελείως παράλογα σύμφωνα με το ενήλικο μυαλό σου, ώστε να κάνεις ευτυχισμένα δύο μικρά παιδιά. Δε χρειάζονται πολλά. Λίγο κόντρα ρόλο και πού και πού να φαντάζεσαι πως είσαι παιδί σ᾽έναν κόσμο γεμάτο ανιαρούς ενήλικες. Το αντέχεις; Εγώ καθόλου!
της Φώνης Χρυσαφίδου
Φιλόλογος
