workingmoms.gr

Τις τελευταίες μέρες με πλησιάζουν διάφορες μανούλες θέλοντας να μοιραστούν μαζί μου κάποιες ιστορίες τους. Μια από αυτές και αυτή η κοπέλα, η οποία βίωσε 46 μέρες και νύχτες ατελείωτες αναμένοντας να πάρει το μωρό της στο σπίτι τους. Εύχομαι η ιστορία της να δώσει δύναμη σε κάθε μανούλα που πολεμάει στην ΜΕΝΝ με το παιδί της…

Μπιπ… μπιπ… μπιπ… Ο ήχος των μηχανημάτων, στην ΜΕΝΝ, έχει μείνει χαραγμένος στα αυτιά μου. Δεν ξέρω αν καταφέρω ποτέ να το ξεπεράσω. Κάθε βράδυ την κρατάω αγκαλιά, τη θηλάζω και προσπαθώ να αποβάλω το χτες. Μα αυτός ο ήχος με κυνηγάει ακόμα…

Η αλήθεια είναι πως η εγκυμοσύνη μου ξεκίνησε περίεργα. Είχαμε διάφορα σκαμπανεβάσματα από την αρχή, και πάνω που είπαμε ηρεμήσαμε ξεκίνησε ο επόμενος Γολγοθάς.

Όλα άρχισαν ένα βράδυ που δεν ένιωθα καλά. Είχα μόλις μπει στον 8ο μήνα. Στην αρχή σκεφτόμουν πως η κούραση φταίει για τη δυσφορία που ένιωθα. Την ώρα όμως που μέτρησα την πίεση μου κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Υπέρταση κύησης. Πήρα τηλέφωνο το γιατρό μου και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα την επόμενη μέρα στο ιατρείο του κρατώντας αγκαλιά τις gay-sauna-nice.com που με έβαλε να κάνω. Έχετε βρεθεί ποτέ αντιμέτωποι με γιατρό που έχει να ανακοινώσει κάτι ανησυχητικό; Άσχημο; Είναι περίεργο. Πετάγονται λόγια από το στόμα τους που εσύ προσπαθείς να κατανοήσεις. Κι αυτοί, χωρίς να νοιάζονται για το πώς εσύ μπορείς να νιώθεις, πετάνε λέξεις που σαν σφαίρες σε χτυπούν αλύπητα.

«Λίγο ακόμα να καθυστερούσες το παιδί θα ήταν νεκρό».

«Προεκλαμψία βαριάς μορφής».

«Έκτακτη καισαρική».

«Τα αποτελέσματα εξετάσεων τραγικά».

Μπλά, μπλα, μπλα…

Το στόμα του γιατρού συνέχισε να ανοιγοκλείνει αδιάφορα μέχρι που άκουσα: «Εσύ είσαι η ασθενής μου και κινδυνεύεις αυτή τη στιγμή, όμως σου υπόσχομαι ότι θα είστε και οι δύο καλά!!» Τι εννοούσε; Οι ενοχές και οι τύψεις άρχισαν να με βαράνε αλύπητα. Εγώ έφταιγα για όλο αυτό που μας συμβαίνει μωρό μου;

Τα επόμενα 24ωρα κύλησαν με ντόμπλερ, ενέσεις για τα όργανα του παιδιού και εμένα να περιμένω να πάρω στην αγκαλιά το παιδί μου. Το παιδί ΜΟΥ. Γεννήθηκε. Ήθελα να το δω, να το καμαρώσω. Δεν θυμάμαι πολλά, ήμουν ζαλισμένη από τα τόσα φάρμακα. Μια σταλιά άνθρωπος. Με το που βγήκε ίσα που το φίλησα και μπήκε στη θερμοκοιτίδα. Πάει η πρώτη αγκαλιά, πάει ο πρώτος μας θηλασμός. Αλλιώς τα είχα προγραμματίσει… αλλιώς τα είχα ονειρευτεί.

Ήθελα ένα δωμάτιο μόνη μου. Χωρίς άλλες μανούλες. Δεν ήθελα να δω καμιά να κρατάει το παιδί της. Δεν άντεχα να το δω. Όταν κάπως συνήλθα άρχισα να ρωτάω τον άντρα μου αν είδε το παιδί μας, πως ήταν, ποιου έμοιαζε, πως έμοιαζε. Ήταν καλα; Ο άντρας μου έλαμπε από ευτυχία, το πιο όμορφο μωρό του κόσμου μου είπε. Και εγώ… έκλαιγα και περίμενα  να μάθω νέα…

«Είναι ένα πρόωρο μωρό. Τα πρόωρα μωρά έχουν σκαμπανεβάσματα… Για την ώρα είναι σταθερή η κατάσταση…»

Δεν μας έλεγαν τίποτα άλλο. Κάθε κουβέντα έβγαινε με το σταγονόμετρο. Τόσα σοβαρά πρόσωπα σε ένα χώρο αποστειρωμένο και με τον γνωστό ανυπόφορο ήχο – μπιπ μπιπ μπιπ… Κάποιες  νοσοκόμες παρόλα αυτά χαμογελούσαν.

Την επομένη το μεσημέρι πέρασε ο γιατρός «σήκω, μου λέει να πας να δεις τη κόρη σου!»

Τόσο δυνατά η καρδιά μου δεν έχει ξαναχτυπήσει στη μέχρι τώρα ζωή μου. Πήγα όντως στο απογευματινό επισκεπτήριο. Τόσο μικρή όση και η παλάμη μου, όμορφη, εύθραυστη. Η τοσοδούλα μας. Μια νοσοκόμα με πλησίασε ρωτώντας αν θέλω αποκλειστικό θηλασμό ή φόρμουλα. Δεν ήξερα τι ήθελα. Ή μάλλον ήξερα. Να την πάρω αγκαλιά, να τη φιλήσω, να τη μυρίσω. Με το που ανέβηκα στο δωμάτιο έκανα την πρώτη μου άντληση. Το παιδί μου θα έπαιρνε το γάλα της μαμάς.

Ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να προσφέρω στο παιδί μου στη παρούσα φάση. Και του ήταν πολύτιμο… Με την ίδια θέρμη και θέληση συνέχισα να κάνω αντλήσεις για τις επόμενες 46 μέρες… Ανά δύο ώρες χτυπούσε ξυπνητήρι με την ονομασία μπεμπούλα. Οι δύο ώρες έγιναν τρείς στην πορεία. Κάθε φορά που πήγαινα να της πάω το γάλα της ένιωθα περήφανη! Ξέρεις τι σημαίνει και τα 6ml γάλα που έχει ανάγκη το παιδί σου να του τα προσφέρεις εσύ; Από το σώμα σου; Η ανάγκη του κρυμμένη στο δικό σου σώμα. Έτσι το είδα. Και έτσι το πολέμησα. Έφτανα στην μονάδα και ακολουθούσα πιστά την ίδια διαδικασία αποστείρωση/πλύσιμο χεριών/ αντισηπτικό/ μαζεμένα μαλλιά και φυσικά πράσινη ρόμπα..

Έμπαινα μέσα έδινα το γάλα στις νοσοκόμες και μετά μπρος στην τοσοδούλα. Τι κι αν μας χώριζε ένα πλαστικό κουτί; Εγώ της μιλούσα, της τραγουδούσα. Ήθελα να με θυμάται και τις ώρες που λείπω. Να έχει τη φωνή μου. Ήμουν η μαμά της. Πόση ανάγκη είχα να το καταλάβει αυτό. Με ένιωθε παρόλο που δε την είχα πάρει αγκαλιά; Θεέ μου πόσο ήθελα να την κρατήσω! Και κάπου εκεί ανάμεσα στις αντλήσεις ξεκινήσαμε και το παιχνίδι των γραμμαρίων. Η μπέμπα γεννήθηκε 1300γρ που έγιναν 1120γρ, έπειτα 1600, έπειτα έμειναν σταθερά. Και φτου σου ξανά μανά από την αρχή εξετάσεις.

Ναι… ήταν δύσκολες οι μέρες που ακολούθησαν. Μα δεν άλλαξα καθόλου το πρόγραμμα μου. Αντλήσεις – νοσοκομείο – σπίτι – αντλήσεις -νοσοκομείο – σπίτι. Δεν σήκωνα το τηλέφωνο και, δε με ενδιέφερε τίποτα άλλο μόνο οι αντλήσεις μου.. Να είμαι τυπική. Στο παιδί μου. Στις υποχρεώσεις μου απέναντι του. Το θήλαστρο ήταν ο αγαπημένος μου φίλος και το -μουυυυ μουυυυ- ο αγαπημένος μου ήχος…

Περάσαμε δύσκολα… κάποιες φορές έπεφτα εγώ, κάποιες ο άντρας μου…

Μα μέσα σε όλα αυτά έφτασε επιτέλους η μέρα που -ΘΕΕ ΜΟΥ- την κράτησα στην αγκαλιά μου για πέντε ολόκληρα λεπτά! Έλενα, Έλενα την έλεγαν εκείνη τη νοσοκόμα που μου την έδωσε και θα τη θυμάμαι πάντα. Μετά έφτασε και η στιγμή που την ταΐσαμε με τον άντρα μου. Είχαμε τόση χαρά που φεύγοντας είχαμε ξεχάσει που παρκάραμε το αμάξι μας!

Υπάρχει πολύ αγάπη, αγωνία και πόνος μέσα στις μονάδες… Ακόμα και τώρα τόσο καιρό μετά, σκέφτομαι τις μανούλες που έξω από την μονάδα της εντατικής διασταυρώνονταν τα βλέμματα μας… Κ η κοινή μας αγωνία….

Αυτό που θέλω να πω σε κάθε μανούλα εκεί έξω είναι να μην κρίνει ποτέ καμιά άλλη μανούλα. Δεν ξέρουμε τι κουβαλά η μαμά που έκανε καισαρική, γέννησε φυσιολογικά, θήλασε, δεν θήλασε. Ούτε θεωρώ σωστό να κοκορεύονται άλλες για το πόσα κιλά γεννήθηκε το δικό τους το παιδί. Ξέρετε υπάρχουν μανούλες που βλέπουν το παιδί τους πίσω από ένα πλαστικό κουτί και δεν μπορούν να κάνουν ούτε τα πιο απλά. Όπως να πάρουν το παιδί τους αγκαλιά και να το ταΐσουν. Και αυτές φεύγουν από την ΜΕΝΝ και γυρίζουν σε ένα σπίτι γεμάτο παιδικά έπιπλα και λαχταρούν να φέρουν  και το παιδί τους για να γεμίσει ο χώρος. Η Ζωή τους.

Για εμάς ήταν ευλογία αυτές οι μέρες μέσα στη μονάδα… σταθήκαμε τυχεροί. Τώρα είμαστε σπίτι μας ευτυχισμένοι. Κάποιοι άλλοι δεν τα κατάφεραν και κάποιοι ακόμα αγωνίζονται.

Σήμερα οι 46 μέρες χαράχτηκαν στο παρελθόν και ζούμε μαζί όλοι στο σπίτι μας. Βέβαια. Γίναμε και μεγάλες κοπέλες. Είμαστε πια 7 μηνών. Σαν πάμε μαζί στην ΜΕΝΝ χαμογελάμε. Σε όλες τις νοσοκόμες που μας φρόντιζαν. Στην Έλενα, τη Δέσποινα, τη Μαρία. Είναι πια φίλες μας αυτά τα κορίτσια. Μας ενώνουν τόσα πολλά.

Το μαχητάκι μας, η τοσοδούλα μας έχει ανάγκη από αγάπη και θετική ενέργεια. Έτσι και εμείς δίπλα μας θέλουμε ανθρώπους που ξέρουν να τα προσφέρουν αυτά. Και αυτούς φροντίσαμε να κρατήσουμε. Όσοι περίσσευαν απλά εξαφανίστηκαν.

Την ημέρα που βγήκαμε έφυγα χωρίς να το καταλάβω, με τη ρόμπα τη γνωστή, την πράσινη! Με το που κάτσαμε όλοι στο αμάξι άφησα τα δάκρυα να τρέξουν αβίαστα. Επιτέλους το πλάσμα μας ήταν μαζί μας. Θα γνωριζόμασταν όπως έπρεπε να είχαμε κάνει από την αρχή. Θα μπούμε σε μια σειρά, μαζί.

Ένα, μόνο ΕΝΑ πράγμα έχει ανάγκη ο άνθρωπος ΥΓΕΙΑ. Είναι τόσο απλό μα συνάμα και τόσο δύσκολο να το καταλάβει.

Υγεία και πίστη για αυτά τα μικρά θαύματα που γίνονται καθημερινά δίπλα μας !!!

Αν είσαι μαμά που το περνάς τώρα ή το χεις περάσει θα με καταλάβεις… σου στέλνω μια ζέστη αγκαλιά…

Με αγάπη Μαμά Ε..

Υγ. Αντλούσα για 46 μέρες όλα τα γεύματα, για 3 μέρες πήρε μόνο μπιμπερό τα βραδινά γεύματα, γιατί ήταν πολύ μικρούλα και κουραζόταν… και τώρα 7 μήνες μετά θηλάζω αποκλειστικά…. Κ εσύ μπορείς να το κάνεις αν ενημερωθείς σωστά και πιστέψεις ότι μπορείς!!!!!!!!!!

Η ιστορία είναι αληθινή και είναι προσαρμοσμένη από τη συγγραφέα Μαρίνα Φραγκεσκίδου

Ακόμα περισσότερες “Σκέψεις” της Μαρίνας μπορείτε να βρείτε στο blog της:
http://marinafragkeskidou.blogspot.gr/