«Το δικό μου παιδί ξέρει να μετράει μέχρι το 20!»
«Εμένα γράφει το όνομα του και το επίθετο του!»
«Αχ το δικό μου έχει ταλέντο στη ζωγραφική, κοίτα να δεις σκίτσο που έφτιαξε!»
« Εμείς στο σχολείο κάνουμε γιόγκα για παιδιά. Είναι πολύ καλό να μάθει πώς να αναπνέει σωστά!»
«Μπαλέτο. Το καλύτερο είδος για ένα κορίτσι!»
«Ταεκ βο ντο, εμείς. Να μάθει να αμύνεται!»
« Το πιστεύεις ότι παρακολουθεί συνέχεια ντοκιμαντέρ; Ξέρει τα πάντα για τον δράκο του κόμοντο!»
«Περπάτησε μόλις εννιά μηνών!»
«Έκανε ολόκληρη πρόταση 13 μηνών το πιστεύεις;»
Συζητήσεις ανάμεσα σε μανούλες, που για να είμαι ειλικρινής κάθε φορά που βρίσκομαι ανάμεσα τους, θέλω να φωνάξω δυνατά: ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ…
Έχουμε τόση ανάγκη τα παιδιά μας να είναι τα πιο έξυπνα, τα πιο όμορφα, τα πιο καλά, που προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε την δικιά μας ματαιοδοξία τα σπρώχνουμε από πολύ νωρίς σε έναν κόσμο που δεν φαίνεται να τους αρέσει τόσο!
Τα παιδιά θέλουν παιχνίδι. Να εξιτάρει την φαντασία τους και να περνούν καλά. Ας λιώνουν όλη μέρα παίζοντας πριγκίπισσες και ας μην γράφουν σωστά το όνομα τους. Στα τέσσερα. Στα πέντε! Μέχρι τα 18 θα το μάθουν που θα πάει!
Μια φίλη – που αγαπώ πολύ- μου είπε κάποτε: «Όλοι γκρινιάζουν για την πιπίλα της, πως πρέπει να την κόψω. Τώρα θα κλείσει δυο χρονών και εφόσον την θέλει τόσο πολύ για να κοιμηθεί γιατί να της την στερήσω; Είμαι σίγουρη ότι δεν θα φτάσει 18 χρονών με την πιπίλα στο στόμα!». Και το άφησε το παιδί, που την έκοψε 3 μήνες μετά. Μόνο του. Εξηγώντας του δυο τρία πραγματάκια.
Τα παιδάκια μας μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που τους επιβάλλει να αποστηθίζουν την ιστορία μας, να μαθαίνουν την θρησκεία που τους αναγκάζουμε, να μετρούν τόσο όσο πρέπει για να περάσουν το μάθημα. Όλα είναι έτοιμα και σερβιρισμένα μπρος τους και το μόνο που θέλουμε είναι να τα μάθουν και μάλιστα όσο πιο σύντομα γίνεται!
Τα καλουπώνουμε. Κανένα παιδί δεν είναι ίδιο με το άλλο. Καθένα όμως είναι ξεχωριστό. Και κρύβει μέσα του ένα δικό του μοναδικό ταλέντο, που μέσα στη γυάλα την εκπαιδευτική δεν το αφήνουμε να το ανακαλύψει.
Μπορεί να μην μπορούμε να αλλάξουμε την εκπαίδευση μπορούμε όμως να αλλάξουμε τον τρόπο που ΕΜΕΙΣ φερόμαστε στα παιδιά μας.
Τα μπράβο δεν έρχονται στα πόσα αστεράκια θα φέρει από το σχολείο. Ούτε στο πόσο διάστημα χρειάστηκε μέχρι να μάθει να μετράει, να γράφει το όνομα του. Τα μπράβο έρχονται σε αυτά που το ίδιο κάνει και του δίνουν χαρά. Κάθε φορά. Κάθε χρονιά.
Αφήστε το να παίξει στην παιδική χαρά.
Να κάνει φίλους, να τσακωθεί μαζί τους και να τα βρει.
Να ντυθεί όσες φορές την μέρα θέλει σπαϊτερμαν και πριγκίπισσα. Να ζήσει στον κόσμο τους όπως εκείνο τον φαντάζεται.
Ας φτιάξει τις δικές του ιστορίες.
Ας σε μυήσει και λίγο εσένα σε αυτές τις ιστορίες. Πάρτε ρόλους και φροντίστε να τους παίξετε καλά.
Τι βιαζόμαστε να τα μεγαλώσουμε; Τόσο ωραίος είναι πια ο κόσμος των μεγάλων;
Ας εμψυχώσουμε τα παιδιά μας σε αυτό που πραγματικά αγαπούν να κάνουν. Δεν θα γίνουν όλοι επιστήμονες μα μπορούν να γίνουν κάτι που θα αγαπούν και θα μπορούν να το στηρίξουν. Και να είστε σίγουροι ότι αν τους το επιτρέψουμε αυτό θα θριαμβεύσει το καθένα στο τομέα του!
Εμείς σαν γονείς αυτό που οφείλουμε να τους μάθουμε για το καλό τους είναι να διαβάζουν πολλά βιβλία και να σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους! Σαν μάθουν να διαβάζουν και να ταξιδεύουν ευτυχισμένα και πλούσια θα είναι!
της συγγραφέως Μαρίνα Φραγκεσκίδου
Ακόμα περισσότερες “Σκέψεις” της Μαρίνας μπορείτε να βρείτε στο blog της:
