Ήμουν στο αμάξι με τις κόρες μου. Γυρνάγαμε από τον παιδικό σταθμό. Φτάνω στο γκαράζ και η πόρτα δεν έλεγε να ανοίξει. Πατούσα με μανία το τηλεκοντρόλ όταν η κόρη μου η μεγάλη είπε: «Πω πω μαμά τώρα θα “ανέβουν” τα νεύρα σου;».
Κάπου εκεί πάγωσε για λίγο ο χρόνος. Σταμάτησαν όλα γύρω μου και μόνο οι σκέψεις μου δεν είχαν σταματημό!
- Τι σκέφτονται άραγε οι κόρες μου για μένα;
- Πως με βλέπουν;
- Είμαι ο μπαμπούλας;
- Εγώ; η μανούλα η καλή, δεν είμαι τελικά τόσο καλή;
- Πόσο πολύ φωνάζω αλήθεια; Πόσες φορές την μέρα υψώνω το τόνο της φωνής μου;
Κάπου εκεί πήγα στα Τάρταρα και δεν έλεγα να επιστρέψω.
Τύψεις.
Ενοχές.
Και ξανά. Πιο πολλές τύψεις, πιο πολλές ενοχές!
Από την στιγμή που θέλω να περνάω περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μου, γιατί δεν το κάνω και όλο γυρίζω μες το σπίτι σαν σβούρα;
Πόσες φορές τη μέρα χρησιμοποιώ όλες τις λέξεις που σιχαίνομαι όπως μη, όχι και δεν;
Τι έχω πάθει και δεν μπορώ να ησυχάσω στιγμή και να απολαύσω το χρόνο μου;
Τον ποιο; Το χρόνο σου; Έχεις κυρά μου χρόνο ΣΟΥ; Δικό Σου; Μόνο για ΕΣΕΝΑ;
Γύρισα σε κάθε ανάμνηση μου και ξέθαψα κάτι ανέμελες στιγμές προ παιδιών. Όχι, όχι το μετά με ενδιαφέρει. Χώθηκα πιο βαθιά. Μαγειρέματα, καθαρίσματα, μπάνια, ξεσκατίσματα, παιχνίδι, τσακωμοί, λουσίματα, σιδέρωμα, δραστηριότητες παιδιών, δραστηριότητες αντρός, δραστηριότητες μητρός; Σε έπιασα!!!!!
Είσαι στην τσίτα μανουλίτσα μου. Γιατί όλη μέρα τρέχεις να προλάβεις τους άλλους και ξεχνάς το πιο σημαντικό εσένα! Την πάρτη σου. Να ευχαριστηθείς εσύ για σένα, μόνο. Χωρίς τύψεις. Το αξίζεις. Και τότε θυμήθηκα εκείνη τη φορά που το ‘σκασα για καφέ με μια φίλη και δεν είχα μαγειρέψει. Χαρά που ένιωσα όσο έπινα το καφέ, τόση χαρά όση και η στεναχώρια μου όταν με ρώτησε ο άντρας μου, που είναι το φαί. «Καλά τι έκανες όλη μέρα;» απόρησε. Μούγκα δεν έβγαλα. Βούτηξα στις τύψεις και στις ενοχές και δεν ξεμύτισα ξανά. Κι όμως. Εκείνη τη φορά είχα φορτίσει τις μπαταρίες και ένιωθα τόσο καλά. Για ώρα. Για ώρα πολλή δεν είχα νεύρα.
Μήπως τελικά να το κάνω πιο συχνά; Το αξίζω ρε συ… Ναι, το αξίζω.
Η γκαραζόπορτα άνοιξε και τα παιδιά στο πίσω κάθισμα πανηγύριζαν!
Χαίρεστε επειδή δεν «ανέβηκαν» τα νεύρα μου μικρά μου τέρατα;
Με κοίταξαν και γέλασαν δυνατά. Εκείνη τη μέρα υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα ξαναφωνάξω (πολύ). Απέτυχα. Μα τουλάχιστον έμαθα να μου αφιερώνω περισσότερο χρόνο. Γιατί όταν γεμίζεις τις μπαταρίες σου αντέχεις περισσότερο, γλυκιά μανούλα. Και σαν δεις τα πρώτα σημάδια αποφόρτισης τότε ξέρεις τι να κάνεις! Και έτσι βρήκα δραστηριότητες εκτός σπιτιού που μου δίνουν χαρά. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Και μια βόλτα έξω από το σπίτι για τρέξιμο, περπάτημα – τζάμπα και βερεσέ – αξίζει όσο ο θησαυρός όλου του κόσμου να ξέρετε. Γιατί ξεμπλοκάρει το σύστημα, «κατεβαίνουν» τα νεύρα και επιστρέφει το χαμόγελο.
Κάντε το!
της συγγραφέως και στιχουργού Μαρίνα Φραγκεσκίδου
Ακόμα περισσότερες «Σκέψεις» της Μαρίνας μπορείτε να βρείτε στο blog της:
www.marinafragkeskidou.blogspot.gr
Το πρώτο της παραμύθι «Η κουτσή κιθάρα» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πνοή.
