Μάνα εν έτη 1950: τουλάχιστον τέσσερα παιδιά. Στο σπίτι ολημερίς και ολονυχτίς. Να μαγειρεύει, να κρατάει το νοικοκυριό, να τραπεζώνει όποιον γουστάρει ο άντρας, να τρέχει στα αμπέλια να μαζέψει, να οργώσει, να σφάζει ζώα για να ταΐσει τα παιδιά της, να πίνει στα πεταχτά καφέ με την γειτόνισσα λέγοντας τον πόνο της, να πηγαίνει με τα νερά του άντρα της και να προσπαθεί παράλληλα να κρατά το
κεφάλι ψηλά, δείχνοντας σε όλους γύρω πόσο τυχερή και ευτυχισμένη είναι.
Γιατί σημασία τότε είχε τι θα πει ο κόσμος και τι θα δείξουμε στον κόσμο. Οι καυγάδες παρέμεναν ερμητικά κλειστοί στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού και συνήθως δεν έβγαιναν προς τα έξω. Αν σήκωνε το ανάστημα της η γυναίκα, έπεφτε και λίγο ξύλο. Αν τολμούσε δε να μοιραστεί τους καημούς της και να παραπονεθεί στους γονείς της, επικρατούσε το: «υπομονή και θα περάσει». Που να τρέχεις μόνη με τόσα παιδιά; Τι θα πει ο κόσμος;Και καθώς ο φόβος φούντωνε γύρω και εντός της, το κεφάλι χαμήλωνε και πάλι, τα θέλω σφράγιζαν μες την καρδιά της και ο καημός πνιγόταν σε ένα λυγμό και η καθημερινότητα δεν άφηνε άλλα περιθώρια αντίδρασης. Σιωπή!
Μάνα εν έτη 2016: δουλεύει τουλάχιστον 8ωρο, παλεύει με το σπίτι και τις δουλειές αυτού, θέλει να μαγειρεύει σωστά και θρεπτικά φαγητά για όλη την οικογένεια,προβληματίζεται για το μεγάλωμα των παιδιών της – διαβάζοντας άρθρα και βιβλία που τονίζουν την σημαντικότητα των πρώτων χρόνων ζωής των παιδιών. Θυμώνει για τα ψυχολογικά που της φόρτωσαν οι δικοί της και παλεύει με αυτά, προσπαθώντας με τη σειρά της να μην τα μεταφέρει στα δικά της παιδιά! Συντονίζει τη δουλειά της με τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών της και μέσα σε όλα αυτά θέλει να κλέψει ώρες, λεπτά, για να βρεθεί λίγο μόνη με τον άντρα της μπας και θυμηθούν όσα τους ενώνουν (γιατί κακά τα ψέματα τα όσα τους χωρίζουν είναι ξεκάθαρα κάθε μέρα που περνά και τσακώνονται για το τι έφαγαν τα παιδιά, αν μαζεύτηκαν τα ρούχα από την απλώστρα, αν απλώθηκαν ποτέ τα άλλα που είναι από χτες στο πλυντήριο, και βεβαίως για το τι έκανε/είπε ο πεθερός της νύφης της πεθεράς !!!)
Είστε καλομαθημένες, η ατάκα που πετάει κάθε άντρας του σήμερα που «σέβεται» τον εαυτό του. Κάποτε οι γυναίκες μεγάλωναν πέντε παιδιά μαζί, κρατούσαν όλο το σπίτι και δεν γκρίνιαζαν ποτέ!
Αγαπημένε άντρα του σήμερα. Οι εποχές αλλάζουν. Μαζί και εμείς. (Ψιτ και εσείς). Είναι αδύνατον να απολογηθούμε σήμερα για τον τρόπο ζωής του τότε. Για αρχή αποδεχτείτε τις εποχές. Έπειτα, αποφασίστε αν θέλετε δίπλα σας γυναίκα ή όχι. Το σημερινό πακέτο γυναίκας έχει ως εξής: μια γυναίκα που παλεύει με τους χίλιους δυο ρόλους που της ανατέθηκαν, με βάση τα χρόνια που πέρασαν! Πιο συγκεκριμένα επιβάλλεται μεταξύ άλλων να είναι: μάνα και κυρά, γκόμενα, σωστή σύζυγος, επαγγελματίας.
Επίσης, αντιδράει.
Μιλάει.
Φωναχτά.
Εκφράζει τις ανάγκες της, ξεδιπλώνει τις σκέψεις και τις ανησυχίες της. Γκρινιάζει. Για όλο τα ασιδέρωτα που μαζεύτηκαν. Για το φαί που δεν πρόλαβε να ετοιμάσει. Για τον αναθεματισμένο καφέ που δεν πήγε ποτέ με την κολλητή της. Για τα παιδιά που αντί για φρούτα και λαχανικά προτιμούν τις σοκολάτες και τα γλυκά. Για τις μέρες που πέρασαν χωρίς να προλάβει να λουστεί. Για την ρίζα που κατέβηκε και δεν πρόλαβε να βαφτεί. Για τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της. Για το ποδόσφαιρο που θα δεις πάλι ενώ αυτή πρέπει να κάτσει σπίτι και να σιδερώσει, ΠΑΛΙ! Για την γυναίκα που φέρνει για να την βοηθήσει και δεν ακολουθεί κατά γράμμα τις οδηγίες της. Για την γυναίκα που θα ‘θελε να φέρνει και δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να το κάνει. Για όλες τις υποχρεώσεις που έχει, γκρινιάζει. Για το βάρος που οφείλει να κουβαλήσει και δεν αντέχει, γκρινιάζει. Για τον ελεύθερο χρόνο που θα ‘θελε να έχει και δεν έχει, θέλοντας να ικανοποιήσει τους πάντες.
Ναι η γυναίκα του σήμερα ενίοτε είναι πολύ γκρινιάρα.
ΑΛΛΑ…
Θέλει να είναι σωστή μανούλα και γι αυτό διαβάζει τα πάντα όλα γύρω από την μητρότητα και τα παιδιά. Αγκαλιάζει συχνά τα παιδιά της και τους λέει πόσο πολύ τα αγαπά. Στη δουλειά φροντίζει να είναι συνεπής και σωστή, όσο κι αν θέλει να τα γυρίσει όλα τούμπα κάποιες φορές. Απέναντι στον άντρα της, θέλει να είναι και γκόμενα. Και γι αυτό αναζητεί μες το μπάχαλο, να βρει το σωστό συνδυασμό για να μην ξεχάσουν όσα τους ένωναν κάποτε. Κι αν μιλάει και αν γκρινιάζει το κάνει σε μια προσπάθεια να εκδηλώσει τις δικές της ανάγκες και να βρεθεί για όλους το κατάλληλο γιατροσόφι. Γκρινιάζει για βοήθεια αντράκο μου. Γι αυτό, την επόμενη φορά που θα θέλεις να της πεις πόσο τυχερή είναι που σε έχει και την αντέχεις, τα πόσα λεφτά φέρνεις στο σπίτι, το πόσο κουράστηκες εσύ σήμερα, το πόσα κάνεις για πάρτη της, σκέψου λίγο όλα όσα προσφέρει εκείνη στο σπίτι σας. Φέρε στο μυαλό σου το φαγητό που έχεις καθημερινά στο τραπέζι σου. Τα ρούχα που φοράς και μοσχοβολάνε. Το σπίτι σας που διατηρεί όσο μπορεί πιο καθαρό. Το χαμόγελο της κάθε φορά που βλέπει τα παιδιά σας να κοιμούνται. Τον τρόπο που κουρνιάζει δίπλα σου για να δείτε ταινία, κι αυτή κοιμάται εξαντλημένη από την κούραση.
Θυμήσου εκείνο το ανέμελο κορίτσι που ερωτεύτηκες που το ένοιαζαν μόνο οι καφέδες και τα ψώνια. Δες το πώς μεγάλωσε και δέξου το. Αν δεν μπορείς, τότε βρες ένα τρόπο να το λύσεις. Μην την παιδεύεις και με αυτό!
της συγγραφέως Μαρίνα Φραγκεσκίδου
Ακόμα περισσότερες “Σκέψεις” της Μαρίνας μπορείτε να βρείτε στο blog της:
http://marinafragkeskidou.blogspot.gr/
