Την Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2020, μαζί με τα παιδιά μου βοηθήσαμε να φυτευτούν δεντράκια στον Νέο Βουτζά για να ομορφύνει το μέρος μετά από τη φονική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου του 2018. Ήταν μια πρωτοβουλία του “Όλοι μαζί μπορούμε” και της τηλεόρασης του ΣΚΑΙ. Χάρηκα πάρα πολύ που αμέτρητος κόσμος, αψηφώντας την παγωνιά, ήρθαν και βοήθησαν να ξαναζωντανέψει μια τόσο πονεμένη περιοχή. Και χάρηκα περισσότερο που έφεραν μαζί και τα παιδιά και τους έμαθαν την αξία της δενδροφύτευσης, αλλά και της προσφοράς, της ομαδικότητας, της αλληλεγγύης και της φιλανθρωπίας.
Ταυτόχρονα άλλη μια σπουδαία πρωτοβουλία πραγματοποιήθηκε από τον Εκπαιδευτικό Όμιλο “Πόλκα – Φροέλεν”. Η συγκέντρωση έγινε στο λιμανάκι στο Μάτι και πρόσφεραν 2020 οπωροφόρα δένδρα για να φυτευτούν και να καρπίσουν στις αυλές των σπιτιών στο Μάτι και στις καμένες γύρω περιοχές, δίνοντας το πράσινο που τους αξίζει!
Την ίδια ώρα, παρόμοια κίνηση ίδια πραγματοποιήθηκε για τους κατοίκους της Κινέτας, στα γραφεία της κοινότητας!
Αυτή η πυρκαγιά, αλλά και της Κινέτας, έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μου. Ήθελα πολύ καιρό να πάω αλλά δεν μπορούσα, δεν το άντεχα… Ειδικά όταν διασχίζαμε με τα παιδιά μου τα στενά δρομάκια, ήρθα για δευτερόλεπτα στη θέση αυτών των ανθρώπων και πανικοβλήθηκα, με έλουσε κρύος ιδρώτας, το στομάχι μου σφίχτηκε. Και ενώ τα έβλεπα να κατηφορίζουν ξένοιαστα, θυμήθηκα τη μαμά, αυτή την τραγική μαμά που έχασε τον άντρα της και τα δυο της παιδιά σε μερικά λεπτά, που έμεινε μόνη της ξαφνικά, που έχασε τα πάντα σε μια στιγμή!
Προσπάθησα να τους το εξηγήσω όσο πιο ανώδυνα μπορούσα…. γιατί από τη μία δε θέλω να ζούνε στον δικό τους πλανήτη, με την πρόφαση να τους προστατέψω, αλλά από την άλλη δε θέλω να πληγώσω την αθώα ψυχούλα τους που δεν είναι σε ηλικία να διαχειριστούν κάτι τόσο σοβαρό!
Και είναι κάτι τέτοιες στιγμές που φοβάμαι πολύ για σας… το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια.
Φοβάμαι μήπως συμβεί και σε μένα ό,τι συνέβη στους ανθρώπους της φονικής πυρκαγιάς… Γενικά, σαν μαμά είμαι πολύ ψύχραιμη πια μετά από 9 χρόνια…. Αλλά είναι κάτι τέτοιες στιγμές που παγώνει το μυαλό, η ψυχή και η λογική, γιατί όλο αυτό που συνέβη ξεπερνάει κάθε λογική…
Έχει περάσει ήδη ενάμισης χρόνος. Από τότε σας αγκαλιάζω πιο συχνά απ’ ό,τι πριν, και ας μην καταλαβαίνετε το γιατί. Δεν ασχολούμαι αν το σπίτι δεν είναι πλήρως τακτοποιημένο και αν εσείς ανεβαίνετε με βρώμικα πόδια πάνω στο κρεβάτι, ή αν δε μαζέψατε τα παιχνίδια σας. Δε με νοιάζει αν φάγατε όλο το φαγητό σας, αν είδατε λίγο παραπάνω τηλεόραση, ή αν ξεχάσατε να πλύνετε τα δόντια σας το βράδυ πριν κοιμηθείτε. Δε με νοιάζει αν δε μ’ ακούτε πάντα και αν θέλετε πολλές φορές να “κάνετε το δικό σας”. Το μόνο που με νοιάζει είναι να σας αγκαλιάζω, να σας φιλάω και να περνάω όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί σας, γιατί αύριο μπορεί να έχω τη μοίρα αυτών των ανθρώπων….. Θέλω να ζω την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία!
Εμείς αναγκαστικά συνεχίσαμε τη ζωή μας και μετά από λίγο καιρό όλα αυτά είναι μια επώδυνη ανάμνηση. Συνεχίσαμε τη δουλειά μας, τους καθημερινούς μας ρυθμούς, αλλά αυτοί όχι… Θεέ μου, πόσο άδικη είναι η ζωή πολλές φορές… Η μεγαλύτερη κατάρα τελικά είναι να νιώθεις τύψεις που εσύ χαμογελάς ακόμα… Αλλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, αυτή είναι η πορεία της ζωής…
Η συμβουλή της μαμάς που έχασε όλη την οικογένειά της σε μια στιγμή, και δε θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω ήταν: “Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας κάθε μέρα”.
της Έφης Αργυροπούλου
Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και blogger του Working Moms.
Διαβάστε όλες τις δικές μου σκέψεις εδώ.
Ακολούθησε το Working Moms και στο Instagram
