Νέα χρονιά σημαίνει και καινούρια σελίδα. Νέες αποφάσεις. Πώς να επιχειρήσουμε ένα καινούριο ξεκίνημα χωρίς παράλληλα να κάνουμε σαρωτικές αλλαγές; Τροφή για έμπνευση…
Θα διαλέγω τις μάχες μου
Υπάρχουν σχεδόν… άπειρες αφορμές μέσα στην ημέρα για να ανεβάσουμε τους τόνους, να βάλουμε τις φωνές, να διεκδικήσουμε… Όχι μόνο στην καθημερινότητά μας με τα παιδιά αλλά και στην επαγγελματική μας ζωή ή τις προσωπικές μας σχέσεις. Δεν είναι όμως όλες οι “μάχες” ίδιες. Οικονομία δυνάμεων! Αν καταναλώνουμε ενέργεια για τα… μικρά, πώς θα καταφέρουμε να παλέψουμε για τα πιο σημαντικά; Αλλά και με τι αξιοπιστία, όταν όλα τα βάζουμε στο ίδιο καλάθι; Αυτήν τη χρονιά ας κάνουμε σαφές στους άλλους ποια είναι τα αδιαπραγμάτευτά μας και, τα υπόλοιπα… ας τα προσπεράσουμε. Πιο πιθανό είναι να “κερδίσουμε” όταν έχουμε λιγότερα μέτωπα ανοιχτά!
Θα σέβομαι τον χρόνο μου
Ο ελεύθερος χρόνος μας με τα παιδιά στο σπίτι κι όλες τις δουλειές που τρέχουν παράλληλα είναι ελάχιστος. Το να τον ξοδεύουμε σε πράγματα και καταστάσεις που δεν μας ικανοποιούν είναι μάλλον πολυτέλεια. Σε αυτό ας είμαστε αυστηρές. Δεν χαρίζουμε τον χρόνο μας σε μια ακόμα υποχρέωση αλλά σε πράγματα που μας γεμίζουν. Ακόμα και με τον κίνδυνο να μην μας καταλάβουν. Ας είμαστε πρώτα ευγενείς με τον εαυτό μας και τις ανάγκες του και μετά με όλους τους άλλους.
Όταν είμαι εκεί, θα είμαι εκεί
Φαίνεται αυτονόητο αλλά στην πράξη δεν είναι και τόσο εύκολο. Γιατί, πώς μπορείς να αδειάσεις ξαφνικά από όλα για να δώσεις αμέριστη προσοχή στο παιδί σου παίζοντας π.χ ένα παιχνίδι ή συζητώντας μαζί του ό,τι του έρθει στο κεφάλι και μάλιστα όταν εκείνο είναι έτοιμο ενώ εσύ μπορεί να έχεις στο μυαλό σου χίλιες σκέψεις; Όμως τα παιδιά μας διαβάζουν και ξέρουν πότε τους είμαστε αφοσιωμένοι και πότε υποκρινόμαστε. Και, στην δεύτερη περίπτωση εισπράττουν απόρριψη. Καλύτερα να τους εξηγήσουμε ότι δεν μπορούμε εκείνη τη στιγμή κι ότι αν κάνουν υπομονή θα είμαστε σε λίγο τελείως δίπλα τους. Κι ας απολαύσουμε κι εμείς κάθε λεπτό αυτής της επικοινωνίας. Γιατί η αλήθεια είναι ότι την έχουμε το ίδιο ανάγκη με τα παιδιά μας.
Θα ακούω το ένστικτο μου
Με τόσες αντιφατικές θεωρίες και τεχνικές διαπαιδαγώγησης, δεν είναι δύσκολο να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε περισσότερο το ένστικτό μας. Αυτό μας δίνει εξάλλου μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και μας κάνει να συνειδητοποιούμε περισσότερο τον ρόλο μας ως γονέων. Και, τελοσπάντων, ήρθε η ώρα να κάνουμε τα δικά μας λάθη. Όχι τα λάθη των άλλων.
Θα κάνω μικρές αλλαγές
Δεν χρειάζονται θεαματικά βήματα και σαρωτικές αλλαγές. Ένα βήμα κάθε φορά προς μια κατεύθυνση μπορεί να δείχνει μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Τέρμα οι δεσμεύσεις για εξαντλητικές δίαιτες και γυμναστικές, για οριστικό κλείσιμο των κοινωνικών δικτύων, για τακτοποίηση του σπιτιού και των αποθηκών… μέσα σε μία ημέρα. Τέτοιου είδους αποφάσεις πέρα από το ότι είναι δύσκολο να τις κρατήσουμε, μας γεμίζουν και ενοχές, ενώ μπορεί να ήταν απλώς…. ανεδαφικές ή να στηρίζονταν σε μια ξαφνική παρόρμηση. Ας αρχίσουμε λοιπόν με μια ισορροπημένη διατροφή κι όχι διαιτολόγια κάτω των 1000 θερμίδων, με περιορισμό του Facebook την ημέρα στη μισή ώρα και όχι όταν είμαστε με τα παιδιά και ας βάλουμε στόχο να τακτοποιούμε έναν χώρο κάθε φορά. Μικρές αλλαγές αλλά με μεγάλο αντίκτυπο στην καθημερινότητά μας.
Θα πετάξω τα περιττά
Αν ξεπεράσουμε το σοκ της ενοχής, η αίσθηση είναι λυτρωτική! Τι να κάνουμε; Ζούμε σε μια εποχή που έχουμε υπερπληθώρα πραγμάτων… Όσο κι αν σκεφτόμαστε πως κάτι μπορεί να ήταν χρήσιμο πενήντα χρόνια πριν ή σήμερα, σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη, δεν κερδίζουμε κάτι με το να συσσωρεύουμε πράγματα. Αντιθέτως, έτσι δεν έχουμε πρόσβαση και στα αληθινά χρήσιμα. Τα παιδιά συχνά δεν θυμούνται τα παιχνίδια που έχουν και δεν το προσέχουν αν τους τα πάρουμε, ενώ κι εμείς παθαίνουμε το ίδιο με τα ρούχα μας. Ίσως, λοιπόν, μαζί με την προτροπή να πετάξουμε και να χαρίσουμε τα πράγματα που δεν χρησιμοποιούμε και τα φυλάμε επειδή κάποτε έτυχε να τα αγοράσουμε, να εστιάσουμε και σε μια καινούρια απόφαση: να περιορίσουμε τις αγορές μας και να ψωνίζουμε… από το σπίτι μας!
Θα νιώθω ευγνώμων
Όχι ψυχαναγκαστικά. Όχι επειδή πρέπει ή επειδή μισούμε την αχαριστία. Αλλά γιατί υπάρχει, είναι εκεί μπροστά στα μάτια μας, το έργο της ζωής μας: η οικογένειά μας, τα προσωπικά μας επιτεύγματα, οι σχέσεις μας… Είναι απόφαση. Να επικεντρωθούμε στα πράγματα που είναι εκεί και όχι σε αυτά που λείπουν. Να πάμε με το μέρος αυτών που βλέπουμε και να μην παλεύουμε με φαντάσματα.
Δε θα ρισκάρω
Το ακούμε συνεχώς: να βγούμε έξω από την comfort zone μας, να πάρουμε ρίσκα, να ξεβολευτούμε. Αυτός είναι ο ένας δρόμος. Υπάρχει όμως κι η επιλογή να πάμε με τα δοκιμασμένα, που πιθανόν ανακαλύψαμε μετά από ρίσκα που πήραμε στο παρελθόν και τώρα θέλουμε να συνεχίσουμε με αυτά που έχουμε ήδη κερδίσει. Να μην τα αμφισβητήσουμε. Να απολαύσουμε τις σιγουριές μας. Πειράζει;
Θα σηκώνομαι ένα τέταρτο νωρίτερα
Κι όμως δεκαπέντε λεπτά κάνουν τη διαφορά στο πως θα ξεκινήσει και πώς θα εξελιχτεί η μέρα. Όταν ξυπνάμε την ίδια ώρα με τα παιδιά, τα πρωινά γίνονται ένας αγώνας δρόμου με φωνές και εντάσεις. Αν όμως έχουμε προλάβει να πιούμε τον καφέ μας, να οργανώσουμε πρόχειρα τη μέρα, να βρούμε τα ρούχα των παιδιών και να μην τρέχουμε όλο, ο ένας πάνω στον άλλο, την τελευταία στιγμή, η μέρα ξεκινά με τις πιο όμορφες προϋποθέσεις. Ένα τέταρτο είναι αρκετό. Κι ένα φιλί στο μάγουλό τους την ώρα που τα ξυπνάμε…
Θα προσπαθώ να καταλάβω
Ξέρουμε πως τα παιδιά άλλα λένε κι άλλα εννοούν. Αλλιώς εκφράζονται κι αλλιώς νιώθουν. Ας έχουμε λίγο πιο ανεβασμένες τις κεραίες μας αυτή τη χρονιά, ας είμαστε πιο ευαίσθητοι δέκτες των μηνυμάτων τους, κι ας μην βάζουμε τις φωνές με τις πρώτες τους “λανθασμένες” συμπεριφορές. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι που ζητάμε κι εμείς από τους ανθρώπους που αγαπάμε και βρίσκονται γύρω μας. Πώς να μην το ζητάνε τα παιδιά από τη μαμά τους; Και πώς να τους το αρνηθούμε;
