Οι λειτουργοί του ανθρώπου – οι δάσκαλοι- στοχεύουν στη δύναμη της ανθρωπότητας, στα παιδιά.
Οι εκπαιδευτικοί κάποιοι φιλότιμοι κάποιοι όχι στην προσφορά, κάποιοι φιλομαθής κάποιοι βολεμένοι, κάποιοι του “φαίνεσθαι” κάποιοι της “ουσίας” είναι οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη να πλάθουν και να εμπνέουν προσωπικότητες.
Ο δάσκαλος ελευθερώνει, δρομολογεί, θέτει στόχους, προγραμματίζει, προσφέρει αντισταθμιστικά, μειώνει την αδικία και τον ρατσισμό. Διδάσκει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις και τον σεβασμό σε αυτά, δεν προωθεί τον ελιτισμό, δεν κάνει χάρες στην ανηθικότητα.
Ο εκπαιδευτικός μαθαίνει στο παιδί πως να μαθαίνει και αυτή η σημαντική μεταγνωστική ικανότητα είναι βάση των γνώσεων και την στάσης ζωής.
Οι αρχές που έχουν οι εκπαιδευτικοί στη ζωή τους αυτές και υπηρετούν στο επάγγελμά τους και έτσι μετουσιώνεται σε λειτούργημα. Η ζωή τους στην ουσία και όχι κατά επίφαση είναι ορατή, δυστυχώς όλα φαίνονται για όλους: η αγάπη, η υπευθυνότητα, η απόλαυση της χαράς, η δυναμική, ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, η προσφορά, η σειρά, η προσπάθεια, η ειλικρίνεια, ο εγωισμός, τα πάθη και το πώς αντιμετωπίζουν τα δύσκολα και τα προβλήματα.
Όποιος κατακρίνει με ευκολία και ετικετοποιεί στη ζωή του, αυτό θα διδάξει στα παιδιά.
Όποιος ειρωνεύεται, αυτό θα δείξει στα παιδιά.
Όποιος βολεύεται, αυτό θα εμπνεύσει στα παιδιά.
Όποιος μαλώνει με τους συναδέλφους, αυτό δίνει ως βάση για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Όποιος δεν λέει” καλημέρα” αυτό δείχνει για την ανθρώπινη επαφή.
Τα ακαδημαϊκά μαθήματα δεν είναι στόχος, αυτό είναι ο λάθος δρόμος. Τα ακαδημαϊκά μαθήματα είναι η αφορμή. Οι δάσκαλοι οφείλουν να μάθουν ζωή. Να δυναμώνουν τις προσωπικότητες των παιδιών ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται στις εκάστοτε ανάγκες της ζωής. Να ζούνε όμορφα, δημιουργικά και ωφέλιμα. Μόνο πάνω σε εύφορο και καλλιεργημένο έδαφος φυτρώνουν φυτά, καρποί και άνθη. Η γνώση θέλει προσωπικότητα.
Οποιοδήποτε λάθος στην κοινωνία ξεκινάει από τους εκπαιδευτικούς. Από τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων. Που αντί να ρίχνουν τις ευθύνες στις προηγούμενες βαθμίδες ο καθένας, θα μπορούσαν να αισθανθούν την ευθύνη οι ίδιοι να προσφέρουν όλα όσα χρειάζονται τα παιδιά.
Η οικογένεια έχει εξίσου μεγάλη δύναμη και ευθύνη στην προσωπικότητα και εξέλιξη του παιδιού τους. Είναι συνυπεύθυνοι στα άσχημα και όμορφα της πορείας τους. Η στάση των γονέων απέναντι στους εκπαιδευτικούς των παιδιών τους είναι επίσης σημαίνουσας σημασίας.
Οι γονείς οφείλουν να είναι συνοδοιπόροι με τον κάθε εκπαιδευτικό και να δώσουν στα παιδιά το μήνυμα πως σεβόμαστε τους εκπαιδευτικούς (και όλους τους ανθρώπους) λαβαίνουμε τις γνώσεις που μας προσφέρουν, δίχως να κρίνουμε αν είναι σωστές ή λάθος, λίγες ή πολλές και κρατούμε αυτές που μας ταιριάζουν. Άποψη έχουμε όλοι και πρέπει να έχουμε, η κουτσομπολίστικη κριτική και η διάθεση εμπόλεμης κατάστασης δεν βοηθάει πουθενά και κανέναν. Η γνώση και η εξέλιξη είναι προσωπική υπόθεση και αυτό είναι ευθύνη των γονέων να το εμπνεύσουν στα παιδιά τους. Ο σεβασμός στον εαυτό μας για ό,τι άσχημο μπορεί να γίνει εναντίον μας ξεκινάει από το να έχουμε το δικαίωμα και είναι απαίτηση δυνατή να μιλήσουμε, να εκφραστούμε ελεύθερα, να διεκδικήσουμε.
Οι γονείς δεν είναι δικηγόροι των παιδιών τους ούτε εκπαιδευτικοί β’. Οι γονείς είναι γονείς και αυτό είναι από μόνο τους σημαντικό. Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά αναπτύσσουν τρόπους να αντιμετωπίζουν τα κακά και τα καλά της ζωής τους και καλλιεργούν την αυτοπεποίθησή και αυτοεκτίμηση τους.
Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι η “δήθεν τέλεια και άμεμπτη εικόνα” είναι η αληθινή δουλειά και προσφορά στους μαθητές και ας μην είναι ακόμη φανερή. Τα αποτελέσματα του καλού εκπαιδευτικούς γίνονται ορατά μακροπρόθεσμα και μόνο.
Για αυτό αν η κοινωνία ψυχορραγεί πρώτα οι εκπαιδευτικοί έχουν την ευθύνη. Οι εκπαιδευτικοί της γενιάς τους.
Σαν μάνα και σαν εκπαιδευτικός ντρέπομαι όταν έστω και ένα παιδί χάνεται από τον δρόμο για την ευτυχία.
