Γιατί αγαπάμε τα παιδιά μας; Τα αγαπάμε γι’ αυτό που πραγματικά είναι; Για το χαρακτήρα τους, την οπτική που έχουν για τον κόσμο, τις προτιμήσεις τους, τις αντιπάθειές τους, τους φόβους και τα λάθη τους; Τα αγαπάμε για τα θέλω τους ή για τα δικά μας θέλω; Τα αγαπάμε για τις δικές τους ή για τις δικές μας ανάγκες; Τα αγαπάμε εξ’ ορισμού, επειδή είμαστε οι γονείς τους; Αν δεν ήταν τα παιδιά μας και ήταν παιδιά κάποιων άλλων, θα βλέπαμε μέσα τους την ίδια ομορφιά; Θα τα θαυμάζαμε;
Τα παιδιά δεν είναι η προέκταση του εαυτού μας. Εξαρτώνται από εμάς, μαθαίνουν από εμάς, αλλά διαφέρουν από εμάς. Είναι άλλοι άνθρωποι. Συνήθως εμείς οι γονείς, από την αυτονόητη αγάπη που νιώθουμε γι’ αυτά, ξεχνάμε να προσέξουμε το χαρακτήρα τους, αυτόν τον διαφορετικό χαρακτήρα που δικαιωματικά έχουν και που δεν είναι απαραίτητο να μοιάζει στον δικό μας ή σε αυτόν που θα θέλαμε εμείς να έχουν. Η σχέση μας μαζί τους, είναι έως ένα βαθμό ερωτική. Στον έρωτα, πολλές φορές βλέπουμε στον άλλον αυτά που θέλουμε εμείς να δούμε, φτιάχνουμε μια εικόνα του άλλου προσώπου όπως την έχουμε ανάγκη εμείς, με αποτέλεσμα να παραβλέπουμε την πραγματικότητα και καμιά φορά, όταν αυτή η πραγματικότητα πετάγεται μπροστά μας, πληγωνόμαστε, θυμώνουμε, μπερδευόμαστε και χάνουμε τις ισορροπίες μας.
Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω και ας παρατηρήσουμε τα παιδιά μας. Ας τα γνωρίσουμε πραγματικά. Είναι δεδομένο ότι τα αγαπάμε, αλλά… μας αρέσουν; Μας αρέσουν γι’ αυτό που είναι; Το έκανα αυτό πρόσφατα με τον γιο μου. Ο σύζυγός μου κι εγώ είχαμε στο μυαλό μας τα δικά μας ενδιαφέροντα και μας εξίταρε η προοπτική αυτά τα ενδιαφέροντα να τα βλέπουμε και στο παιδί μας. Πόσο εγωιστικό αυτό… Και πόσο άδικο για έναν άλλον άνθρωπο να πρέπει να προσαρμόσει την καθημερινότητά του, τις δραστηριότητές του, το χρόνο του, το μυαλό του και ό,τι άλλο διαθέτει στις δικές μας προσδοκίες. Δεν έχει καμία σημασία ποια παιδιά θα θέλαμε εμείς να είναι. Σημασία έχει ποια είναι στην πραγματικότητα και αυτό πρέπει να το σεβαστούμε.
Ναι να καθοδηγήσουμε, να συμβουλεύσουμε, να μοιραστούμε εμπειρία και γνώσεις, αλλά όχι, να μην ευνουχίσουμε, ούτε να απορρίψουμε οτιδήποτε δε συμβαδίζει με τα δικά μας δεδομένα. «Θα ήθελα πολύ το παιδί μου να έχει εκτόπισμα πάνω στη σκηνή και να κερδίζει τον κόσμο». «Θα ήθελα να είναι πολύ ομιλητικό και κοινωνικό», «θα ήθελα να του αρέσει η μουσική που ακούω και να παρακολουθούμε με το ίδιο πάθος το αγαπημένο μου άθλημα». «Θα ήθελα πολύ να έχει μουσικό αυτί, να είναι ο πρώτος μαθητής, να ξεχωρίζει για τις σφαιρικές του γνώσεις, να διακρίνεται, να είναι ήσυχο και υπάκουο, να μην είναι τόσο ισχυρογνώμων ή να μην είναι τόσο ήπιων τόνων». «Θα ήθελα, θα ήθελα, θα ήθελα…». Αυτό το παιδί όμως τι θέλει; Τι μπορεί; Τι έχει μέσα του και τι δεν έχει;
Αυτό το παιδί δε ζει για εμένα. Δε ζει για εσένα. Δε ζει για όσους περιμένουν πράγματα από εκείνο. Ζει για τον εαυτό του. Έχει μία δική του προσωπικότητα και πάνω σε αυτήν την προσωπικότητα εμείς πρέπει να δουλεύουμε μαζί του για να το βοηθήσουμε να εξελιχθεί όσο περισσότερο μπορεί. Ας το αγαπήσουμε γι’ αυτήν. Ας το αγαπήσουμε για τη μοναδικότητά του. Ας του αφήσουμε το αναφαίρετο δικαίωμα να βαδίσει στο δικό του δρόμο, με τις δικές του επιλογές. Δεν είναι εύκολο. Καμιά φορά η αγάπη γίνεται καταχρηστική. Καμιά φορά τα παιδιά δεν αξιοποιούν στο έπακρο τις δυνατότητές τους κι εμείς, λόγω της ευθύνης που έχουμε απέναντί τους, τα πιέζουμε, τα μαλώνουμε, τα τιμωρούμε, τους επιβάλουμε πράγματα και καταστάσεις που κατά τη γνώμη μας, θα τους εξασφαλίσουν την ευτυχία. Αυτό είναι το λάθος μας.
Αν αποδεχτούμε ότι ο ρόλος μας είναι συμβουλευτικός και όχι επιβλητικός και ότι τα παιδιά, όπως κάθε άνθρωπος πάνω στη Γη, έχουν το δικαίωμα της επιλογής για τη ζωή τους, αν αποδεχτούμε όλα αυτά που συνθέτουν την προσωπικότητά τους, αν τους κρατάμε το χέρι χωρίς να το σφίγγουμε, αν στα μάτια τους βλέπουμε το δικό τους μέλλον και όχι το δικό μας, αν αποδεχτούμε τη διαφορετικότητά τους, τότε θα μπορούμε να τους προσφέρουμε μία πραγματική αγάπη, έτσι όπως την έχουν ανάγκη για να αποκτήσουν τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση που χρειάζονται για να προχωρήσουν ουσιαστικά με τη ζωή τους. Έτσι όπως την έχουν ανάγκη για να είναι ευτυχισμένα.
