Σκέψεις μιας εργαζόμενης μητέρας (που πριν λίγο καιρό ήταν single mom) λίγο πριν ξεκινήσουν τα σχολεία
Περνώντας τα χρόνια, βλέποντας το γιο μου να μεγαλώνει, σε λίγες μέρες θα μπούμε στην πρώτη τάξη του δημοτικού, καταλαβαίνω και δικαιολογώ πολλές φορές τις αντιδράσεις της μητέρας μου κατά τη διάρκεια της δικής μου παιδικής ηλικίας. “Να μην πληγωθεί το παιδί μου” αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο φόβος κάθε μητέρας είτε είναι μόνη της είτε με τον πατέρα του παιδιού.
Από την αρχή-αρχή της εγκυμοσύνης μου ήξερα ότι θα είμαι μόνη μου, μια 18χρονη μικρή μαμά που δεν θα ζούσε ποτέ ό,τι οι υπόλοιπες 18χρονες, έτσι μου έλεγαν. Όμως, έκαναν λάθος! Το αντίθετο μάλλον ήθελαν να πουν!
Έζησα και ζω ακόμα ένα ΘΑΥΜΑ! Το θαύμα να φέρνεις στον κόσμο έναν άνθρωπο, ο οποίος εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα, είσαι υπεύθυνη πλέον όχι μόνο για τον εαυτό σου αλλά και για ένα μικρό ανθρωπάκι που μόλις γνώρισες. Ο μεγαλύτερος του φόβος είναι να μην σε χάσει και ο δικός σου φόβος είναι να μην πληγωθεί και κατ’επέκταση να μην περάσεις όσα πέρασες εσύ. Ποιος είπε ότι οι μαμάδες που είναι μόνες τους δεν μπορούν να σπουδάσουν; Ποιος είπε ότι οι μαμάδες που είναι μόνες τους δεν επιτρέπεται να εργαστούν γιατί αλλιώς θα είναι ανίκανες μάνες; Κι όμως, όσο παλιομοδίτικα και αν σου ακούγονται τα άκουγα και τα ακούω ακόμα και τώρα, απλά πλέον, μόλις το ακούω, χαμογελάω απλά και φεύγω, δεν με αγγίζει τίποτα πια. Η δύναμη που μου έχει δώσει αυτό το παιδί, αυτό το θαύμα, το Θείο δώρο, με προστατεύει από κάθε δυσκολία.
Τώρα που μεγαλώνει, καταλαβαίνει και πλέον συζητάει με ωριμότητα που δεν περίμενα ποτέ ένα εξάχρονο να έχει, νιώθω περήφανη για την επιλογή μου να κρατήσω αυτό το αγγελούδι (παρά τις σειρήνες και τις απειλές), και ελπίζω μεγαλώνοντας το παιδί μου να είναι περήφανο για τη μητέρα του, να με καταλάβει και να με δικαιολογήσει για κάθε μου λάθος και επιλογή. Σπουδάσαμε μαζί, ξενυχτήσαμε μαζί, κλάψαμε μαζί, αποτύχαμε μαζί, πήραμε πτυχία μαζί, μεγαλώνουμε μαζί, εμπιστευόμαστε μαζί, φοβόμαστε μαζί, όλα όλα όλα ΜΑΖΙ! Δεν φοβάμαι ούτε σκέφτομαι πως όταν μεγαλώσει θα με ξεχάσει και θα με “παρατήσει” για να ζήσει τη ζωή του, ούτε φοβάμαι ότι θα με επικρίνει για ό,τι έχω κάνει για εμάς. Το μόνο που με νοιάζει είναι να παραδειγματιστεί, να μάθει τα σωστά μονοπάτια στη ζωή του ακόμα κι αν χρειαστεί κάποια στιγμή να πάρει το λάθος και να πληγωθεί, ξέρω ότι θα είμαι εκεί όπως κάθε μητέρα, να το σηκώσει και να το βοηθήσει να βρει πάλι το δρόμο του, όμως, το δρόμο που εκείνο επέλεξε για τη δική του ζωή. Δεν μας ανήκουν τα παιδιά μας, το βλέπω αυτό καθώς γίνεται ολοένα και ανεξάρτητο. Ίσως πιο μετά να μην θέλει παραμύθια και τραγούδια πριν κοιμηθεί, όπως και τώρα πια δεν θέλει πολλά φιλιά και αγκαλιές. Ίσως αυτή η πόρτα του παιδικού δωματίου να μην μένει ανοιχτή και να κλείνει με θόρυβο και αγανάκτηση. Αν είναι ευτυχισμένο και το βλέπεις να προχωράει μπροστά στη ζωή του, μην στενοχωρηθείς. Κάτι έκανες σωστά!
Αυτό που θέλω όμως πιο πολύ να σου πω, είναι ότι κάνουμε λάθος όταν λέμε μόνη μαμά. Δεν είσαι ποτέ μόνη! Από τη στιγμή που μαθαίνεις ότι μέσα σου υπάρχει μια ζωή, και ακούς τους χτύπους της καρδιάς του, είσαι εσύ κι εκείνο! Δεν είσαι και δεν θα ξανά είσαι ποτέ και πουθενά μόνη σου! Τα χρόνια περνούν σαν νερό και ακόμη πιο γρήγορα! Μην χάνεις ευκαιρίες! Αγκάλιασε το τώρα που σε αφήνει, κάτσε στο πάτωμα και ζωγράφισε μαζί του, άκουσε τα όνειρά του και τις απορίες του ακόμα και αν είναι τελείως παραμυθένια, παίξε μαζί του αλλά όχι ό,τι θέλεις και σε βολεύει, αυτό που σου ζητάει γιατί το έχει ανάγκη. Ο δεσμός της μαμάς και του παιδιού είναι σαν το λουλούδι. Όσο το ποτίζεις με στιγμές και εμπειρίες τόσο θα ανθίζει μέχρι που κάποια στιγμή θα μεγαλώσει και δεν θα χρειάζεται τόσο πολύ φροντίδα πια. Γιατί θα είναι εκείνο υπεύθυνο για τον εαυτό του.
της Ηλιάνας Σειτανίδου
Καθηγήτρια Αγγλικών (ΜΑ) με εξειδίκευση στις Μαθησιακές Δυσκολίες
Σχολική Ψυχολόγος
