“Έχετε άγχος;” ρώτησε η δασκάλα της Α’ Δημοτικού τον σύζυγό μου κι εμένα στη συνάντηση γνωριμίας.
“Εμείς όχι, ο γιος μου δεν ξέρω…” απάντησα.
Η δασκάλα χαμογέλασε επιδοκιμαστικά και είπε “Μου αρέσει ο τρόπος που το θέσατε!”.
Στο γυρισμό σκεφτόμουνα αν τελικά έχω άγχος και προς μεγάλη μου έκπληξη (ακόμα και μετά τη δήλωσή μου), διαπίστωσα ότι όντως δεν έχω! Έχω ανυπομονησία να δω τον γιο μου να εξελίσσεται μέσα από το σχολικό περιβάλλον και είμαι έτοιμη να τον στηρίξω και να τον βοηθήσω να αντιμετωπίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις προκλήσεις που τον περιμένουν.
Το σχολείο δεν είναι δικό μας βήμα. Δεν είναι δική μας εξέλιξη. Είναι των παιδιών. Δεν αρχίζουμε σχολείο, εκείνα αρχίζουν. Εκείνα καλούνται να διαβούν έναν μεγαλύτερο δρόμο, να αποκτήσουν γνώσεις, να διαμορφώσουν χαρακτήρα, να μεγαλώσουν. Εκείνα. Κι εμείς πίσω τους, να τους δίνουμε ώθηση, όχι να τους κρατάμε σφιχτά το χέρι σαν να είμαστε όλοι ένας άνθρωπος. Δεν είμαστε ένας άνθρωπος. Είμαστε διαφορετικοί, ξεχωριστοί, μοναδικοί.
Από τη στιγμή που γεννιούνται τα παιδιά, έχουμε την τάση να ταυτιζόμαστε μαζί τους, χάνοντας τη δική μας προσωπικότητα, αλλά κυρίως, καταλαμβάνοντας χώρο στη δική τους. Ασυνείδητα έχουμε την ανάγκη να μπούμε στο ρόλο τους και συνειδητά μπαίνουμε, δημιουργώντας έτσι μία σχέση εξάρτησης. «Βγάλαμε το πρώτο μας δοντάκι», «Ήπιαμε το γάλα μας», «Αρχίσαμε σχολείο»… Η προσπάθεια, η διαδρομή και το αποτέλεσμα είναι των παιδιών. Η δική μας η αγάπη, οι φόβοι, οι ελπίδες, η δικαίωση ή η απογοήτευση δεν πρέπει να μπερδεύονται με αυτό. Όσο πιο σύντομα διαχωριστούμε, τόσο πιο εύκολα θα ωθήσουμε τα παιδιά να γίνουν αυτόνομα, ώριμα, να συνειδητοποιήσουν ότι η προσωπική τους εξέλιξη είναι δική τους επιλογή και ευθύνη, ότι εμείς, σαν γονείς, παρατηρούμε, καθοδηγούμε, συμβουλεύουμε, στηρίζουμε, ενθαρρύνουμε, αποτρέπουμε, είμαστε ειλικρινείς, είμαστε δίκαιοι, αλλά είμαστε επίσης ξεκάθαροι με εκείνα (και κυρίως με τον εαυτό μας) ότι η ζωή είναι δική τους.
Δε βγάλαμε λοιπόν δοντάκι, έβγαλε δοντάκι, ήπιε το γάλα, άρχισε σχολείο. Είναι πολύ σημαντικό για ένα παιδί να μάθει ότι οι επιδόσεις του είναι δικό του κομμάτι και όχι δική μας προσδοκία ή επιβεβαίωση. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρει ότι έχει την καθοδήγηση και τη στήριξη της οικογένειάς του, αλλά η προσπάθεια και το αποτέλεσμα είναι δικά του. Αυτό θα το βοηθήσει να μάθει να προβληματίζεται και να αποκτήσει αυτογνωσία. Εμείς θα πρέπει να εστιάζουμε στο συναίσθημα που προκαλεί η κάθε επιτυχία ή αποτυχία. Και ας μην ξεχνάμε ότι τόσο η επιτυχία, όσο και η αποτυχία, οφείλονται έως ένα βαθμό και σε εμάς. Στο τέλος θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τα εύσημα ή τις ευθύνες που μας αναλογούν.
Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω λοιπόν. Φτάνουμε να αγκαλιάσουμε τα παιδιά κι από εκεί!
