Της Αλεξάνδρας Πετρίδου.
Ξέρεις τι θα πει δύσκολη καρδιά; Θα πει αληθινή! Αληθινή σε όλα όσα νιώθει. Πολλές φορές στροβιλίζεται μέσα σε δίνη συναισθημάτων και άλλες πάλι ξεπροβάλλει σαν ουράνιο τόξο μετά από καταιγίδα. Μπορεί να πονέσει συθέμελα, να σφίξει, να ματώσει. Μπορεί όμως να γίνει και σκληρή και απόμακρη. Όχι γιατί δεν πονάει, ίσα ίσα όταν σκληραίνει πονάει περισσότερο. Αλλά γιατί τα ζύγισε. Μέτρησε απώλειες, έβαλε την λογική δίπλα στην καρδιά, φύλακα και σύμμαχο μαζί. Κουβέντες σταράτες, όχι εν βρασμώ, όχι επιπόλαια.
Έχει μπέσα φίλε μου η δύσκολη καρδιά. Ξέρει να αγαπά βαθιά αλλά δεν το κάνει εύκολα. Θέλει το χρόνο και τις αποδείξεις της. Σε θέλει στις επάλξεις. Να μη χάνεσαι, να μη λυγίζεις, να μη φοβάσαι και να ζεις! Ναι να ζεις! Και όταν γελάς και όταν πονάς. Να το νιώθεις, να μην το προσπερνάς. Να το μετράς και να το βολεύεις κι αυτό εκεί που του πρέπει. Να συνεχίζεις. Για την επόμενη στάση χαράς ή λύπης. Θέλει να βλέπει ότι μπορείς. Θέλει σύμμαχο.
Φεύγει όμως οριστικά αν χρειαστεί. Φεύγει από το ψέμα. Από την αδιαφορία και την πονηριά. Δε θα το κάνει πριν αναμετρηθεί με τις αντοχές της. Μα όταν το κάνει θα το κάνει απόλυτα. Όταν δεν βρίσκει ουσία πια προσπερνά. Δεν έχουν νόημα για εκείνη τα παιχνίδια. Παιχνίδια ανάδειξης, επιρροής, μυαλού. Ούτε τα λόγια που χάνονται, ξεχνιούνται και αλλάζουνε σύμφωνα με την βόλεψη του καθενός. Δεν της αρέσουν οι φανφάρες και τα πυροτεχνήματα. Σιγουριά θέλει, να ξέρει ότι μπορεί να αφεθεί κι ας μην χρειαστεί να το κάνει.
Η αγάπη της είναι σαν υπόσχεση. Θα είναι εκεί με νύχια και με δόντια όταν την χρειαστείς. Μα μην την εκμεταλλεύεσαι, μην τη θεωρείς δεδομένη. Μην πας καν να αναμετρηθείς μαζί της, να την δοκιμάσεις, να την κοντράρεις. Δεν είναι για παιχνίδια. Σου έδωσε μια φορά τον λόγο της και θα τον κρατήσει.
Λίγοι θα την κερδίσουν πραγματικά και θα μείνει εκεί. Αυτοί οι λίγοι δε θα χρειαστεί καν να προσπαθήσουν. Στους υπόλοιπους θα δοκιμάσει. Άλλες φορές θα επιλέξει, άλλες θα την επιλέξουν. Αν κάτι της ταιριάζει θα μείνει. Αν όχι, απλά θα προσπεράσει. Δεν γίνεται πιεστική, δεν παρακαλεί ούτε και χαλαλίζεται. Όταν έρθει η ώρα ξέρει να τραβάει το δρόμο της. Μπορεί τσακισμένη, ταλαιπωρημένη, αλλά έχει μάθει να γιατρεύει τις πληγές της.
Δεν θέλει πολλά. Ένα χάδι όταν πονάει, να την πάρεις αγκαλιά. Να την ακούσεις, να της ψιθυρίσεις για την αγάπη, να της σιγοτραγουδήσεις έναν αγαπημένο γνώριμο σκοπό. Να της πεις ότι είσαι εκεί. Ότι κι αν συμβεί θα είσαι εκεί. Μπορεί να δείχνει σκληρή, μα καταβάθος μοιάζει με καρδιά μικρού παιδιού. Που αναζητά και αντιλαμβάνεται μόνο την αληθινή, ανόθευτη, πραγματική αγάπη. Κι έτσι ακριβώς θα σου δοθεί, πραγματικά, ανόθευτα και αληθινά.
της Εκπαιδευτικού Αλεξάνδρας Πετρίδου
