Έφτασε η ώρα που το παιδί μας, το μωρό μας, μεγάλωσε έγινε ένα ολοκληρωμένο ανθρωπάκι που σε λίγο θα ανοίξει τις φτερούγες του και θα πετάξει μόνο του. Ήρθε η ώρα να φύγει από την αγκαλιά μας και να πάει στο ξένο και εχθρικό περιβάλλον του σχολείου.
Το καταλαβαίνουμε ότι έτσι πρέπει να γίνει, ότι αυτή είναι η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων, όμως πώς να αφήσουμε το αγγελούδι μας έρμαιο στα χέρια των δασκάλων και όλων των άλλων παιδιών που μπορεί να μην είναι καθόλου καλά και ευγενικά όπως το δικό μας. Γιατί εννοείται ότι το δικό μας είναι το πιο καλόβολο και το πιο ευαίσθητο παιδί του κόσμου. Και αν πεινάσει, κι εμείς δεν είμαστε εκεί να το ταΐσουμε; Κι αν διψάσει; Θα βρεθεί κάποιος να του δώσει λίγο νερό; Κι αν θέλει να πάει τουαλέτα, θα μπορέσει να τα καταφέρει μόνο του; Κι αν το πειράξουν τα άλλα παιδιά, θα έχει την πυγμή να αντιδράσει; Άσε που μπορεί να το χτυπήσουν κιόλας…
Μαμάδες, ας σοβαρευτούμε. Τίποτα από όλα αυτά που σκεφτόμαστε και μας βασανίζουν δεν πρόκειται να γίνει. Το σχολείο που θα πάει το παιδί μας αποτελείται από ένα τσούρμο φοβισμένα και καλά παιδάκια όπως το δικό μας. Οι δάσκαλοι τα αγκαλιάζουν με αγάπη όλα γιατί ξέρουν το άγχος της πρώτης μέρας στο σχολείο. Και ας μη ξεχνάμε, αν έχουμε φροντίσει από πριν, να κάνουμε το παιδί μας ανεξάρτητο, αν του έχουμε μιλήσει για το σχολείο, έχουμε επισκεφτεί μαζί του τον χώρο όπου θα κάνει μάθημα, τον χώρο που θα παίζει με τους συμμαθητές του, αν το έχουμε αφήσει να φύγει από τα φουστάνια μας και να αυτονομηθεί νωρίς τόσο λιγότερα προβλήματα θα έχει στην προσαρμογή του στο σχολείο.
Όμως το θέμα μας σήμερα δεν είναι η συμπεριφορά των παιδιών. Το θέμα είναι η δική μας συμπεριφορά. Αν εμείς φοβόμαστε, θα φοβηθεί και το παιδί μας. Αν εμείς ανησυχούμε, θα είναι ανήσυχο κι εκείνο. Αν εμείς είμαστε βέβαιοι ότι όλα θα πάνε καλά, το παιδί μας θα φύγει ήρεμο από το σπίτι, χαρούμενο που θα κρατήσει επιτέλους την καινούργια σάκα που ονειρευόταν τόσο καιρό, με τους ολοκαίνουργιους μαρκαδόρους, μολύβια και τετράδια που μαζί διαλέξαμε, και ανυπομονεί να τη γεμίσει με πολλά «γράμματα». Που θέλει να πάει στο σχολείο για να μπορέσει επιτέλους να διαβάσει μόνο του όλα εκείνα τα υπέροχα παραμύθια που έχει στο δωμάτιό του και τους υπότιτλους στην τηλεόραση από τα παιδικά προγράμματα που του αρέσουν. Που θα κάνει νέους φίλους και θα γνωρίσει τόσα πολλά καινούργια πράγματα.
Για όλους αυτούς τους λόγους, μανούλες ηρεμήστε. Όλα θα πάνε καλά, απλά ήρθε η ώρα του απογαλακτισμού. Όσο και να μην σας αρέσει που θα το αποχωριστείτε, αφήστε το να ακολουθήσει τη ζωή τη δική του. Ο ρόλος σας είναι να βρίσκεστε κοντά του διακριτικά, περιβάλλοντάς το με ενδιαφέρον και αγάπη, και εφόσον σας χρειαστεί, να ξέρει ότι θα είστε δίπλα του ό,τι κι αν του συμβεί.
Όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται, υπάρχουν μητέρες που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν, προσπαθώντας να καλύψουν τις δικές τους συναισθηματικές ανάγκες. Ναι, ναι μην εκπλήσσεστε. Αν προσέξετε καλύτερα, θα το αντιληφθείτε και μόνες σας. Αν δε, ψάξετε λίγο περισσότερο μπορεί να είστε κι εσείς μια από αυτές. Γιατί καμία μητέρα δεν το κάνει αυτό εν γνώσει της, έχει ωστόσο ολέθρια αποτελέσματα στη ζωή του παιδιού της. Αναρωτιέται, ας πούμε, «γιατί το παιδί μου έφτασε 8 χρονών και βρέχει ακόμη το κρεβάτι του τις νύχτες;» ή «γιατί κλαίει γοερά κάθε φορά που πρέπει να με αποχωριστεί;» ή «γιατί δεν μπορεί να δεχτεί καμία νέα κατάσταση;»
Στα παιδιά πρέπει να φερόμαστε σαν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες όχι σαν μωρά. Η στιγμή που θα αφήσουν το σπίτι και θα πάνε σχολείο είναι μια καλή ευκαιρία να καταλάβουμε ότι το παιδί μας μεγάλωσε. Να του δείξουμε εμπιστοσύνη, να το ενθαρρύνουμε, και να το αντιμετωπίσουμε ως αυτό που πραγματικά είναι, ένας άλλος άνθρωπος τον οποίο εμείς απλά πρέπει να βοηθήσουμε να ξεπεράσει κάποιες δυσκολίες που μπορεί να έχει.
Όμως ο κύριος και ο μόνος πρωταγωνιστής της δικής του ζωής, θα είναι εκείνο.
της Κάκια Ξύδη, Συγγραφέας και υπεύθυνη των Εκδόσεις Πνοή.
